αστροφεγγιά

Ώρα ενδεκάτη βραδινή κι είμαι συνεπιβάτης σε μια μηχανή. Ο αέρας ψυχρός σαν να μην είναι καλοκαίρι. Παρόλο που φοράω τζην μπουφάν, νιώθω στο στέρνο μια μικρή ανατριχίλα. Κρατιέμαι από τα πλάγια της σχάρας και προσπαθώ να είμαι χαλαρή για ν’ απολαύσω τη διαδρομή. Η αλήθεια είναι πως στις στροφές φοβάμαι λίγο. Η άσφαλτος φαντάζει τρομακτική στο σκοτάδι, δεν έχει κίνηση και τα μάτια μου έχουν καρφωθεί στη λευκή λωρίδα του δρόμου και στους προβολείς της μηχανής. Ο μόνος ήχος είναι αυτός του κινητήρα. Μου λείπει η μουσική. Προσπαθώ να ξεχαστώ αναπολώντας τη μέρα που πέρασε έχοντας ακόμα το κάψιμο του ήλιου στο δέρμα. Σ’ ένα σημείο του δρόμου τα δέντρα έχουν αραιώσει στα δεξιά. Βρίσκω ευκαιρία να χαζέψω τη θέα μακριά. Στο βάθος το λιμανάκι του Νέου Μαρμαρά καταφώτιστο. Το φεγγάρι μια φέτα ρίχνει το φως του στα μαύρα νερά. Δευτερόλεπτα μόνο, μια εικόνα μαγική, μετά πάλι δέντρα. Ανοίγω λίγο το τζαμάκι του κράνους και εισπνέω τον αέρα. Τα ρουθούνια μου χτυπάει μια έντονη μυρωδιά πεύκου. Όλες οι αισθήσεις μου είναι οξυμένες. Μην έχοντας αλλού να κοιτάξω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά και σαστίζω. Αστροφεγγιά. Και μένω έτσι ώρα πολλή με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω να χαζεύω τους αστερισμούς. Εύχομαι αυτή η διαδρομή να είναι ατελείωτη. Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Πες μου, γιατί όλα τα ωραία κρατάνε πάντα τόσο λίγο;

Photo by anaid4b