Χρωματιστή Απόπειρα

Photo by eloelo_trzy_dwa_zero

Αλλαγή πλεύσης για χάρη σου/μου. Θα προσπαθήσω να γράψω χρωματιστά για μια μέρα μόνο και ν’ αποφύγω όλη τη γκάμα του γκρι. Πόσο εύκολο είναι αυτό όταν ζει κανείς σε μια πόλη; Ξύπνησα το πρωί με τον συνηθισμένο ήχο του κινητού και το κορμί μου ούρλιαζε πόνο από τα ξενύχτια του τετραήμερου. Ίσως πάλι και να ‘ταν απ’ την απογοήτευση που έφυγες. Τι χρώμα έχει άραγε ο πόνος; Πώς να τον βάψω; Κόκκινο, μπλε ή μωβ; Μούδιασμα σκούρο μπλε στα πόδια μου και πράσινο λαχανί στο κουρασμένο δέρμα. Τι να ρίξω στον καφέ μου για να γίνει πιο χαρούμενος; Ψάχνω να βρω ένα εσώρουχο πορτοκαλί. Λένε πως το πορτοκαλί σου φτιάχνει τη διάθεση κι εγώ θέλω να μου φτιάξω τη μέρα ξεκινώντας από μέσα. Φούξια κραγιόν στα χείλη κι ας είναι θλιβερή η αντίθεση στο χάρτινο πρόσωπο. Γκρι μπλε αυτοκίνητο - γαμώτο, τι απέγινε εκείνο το παλιό το κόκκινο; Το επόμενο θα το πάρω μαύρο - όχι, όχι μαύρο, είπαμε όχι ασπρόμαυρα σήμερα, θα προσπαθήσω τουλάχιστον μια μέρα. Μωβ καμπαρντίνα στο χέρι, αν τη φορέσω θα μελαγχολήσω, λιλά παπούτσια και μια κίτρινη μπανάνα για πρωινό. Κίτρινη σαν τον ήλιο που με τυφλώνει καθώς χτυπάει κόντρα στο τζάμι και κάνει πιο ευδιάκριτη τη βρωμιά. Ο σολωμός που φάγαμε προχθές ήταν ροζ, μα δε σου άρεσε. Πορτοκαλί μπλουζάκια φορούσαν οι σερβιτόροι στο παραθαλάσσιο καφέ, μα δε μου έφτιαξε η διάθεση καθόλου. Και το τζάκι μου πορτοκαλί το έχω βάψει και τον τοίχο πάνω απ΄το κρεβάτι μου κόκκινο. Όμως οι πράσινες ομπρέλες που τώρα έγιναν κόκκινες δεν είναι όμορφες σαν πρώτα. Πού θα πίνω τη μεσημεριανή μου μπύρα μετά τη βόλτα με το ποδήλατο; Ας μου χαρίσει κάποιος έναν πολύχρωμο κήπο. Στο δρόμο συνάντησα παπαρούνες, δε θα κρατήσουν πολύ ακόμα στα λιβάδια, ήδη σκάνε μύτη κάτι λουλουδάκια κίτρινα. Στο κίτρινο της ζήλειας. Ο σκύλος που κάθε μέρα με περιμένει στο ίδιο σημείο, σήμερα πρώτη φορά κοιμότανε, τι να έπαθε άραγε; Ήτανε ξαπλωμένος κι είχε κατεβασμένα αυτιά. Λες να κατάλαβε τη θλίψη μου ή μελαγχόλησε κι αυτός που η προσπάθειά μου για χρώμα δεν ήτανε πετυχημένη; Με κοίταξε πάντως με κείνα τα πιστά του μάτια και ξαναχαμήλωσε το κεφάλι. Καταπράσινα όλα στη διαδρομή, λένε πως το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας. Ελπίδα είπα και σε θυμήθηκα πάλι. Έβαλες πλυντήριο; Τα λευκά χώρια από τα χρωματιστά ε; Τι κρίμα... δεν μπορώ να αυτολογοκριθώ τελικά. Όμως στα χρώματα νομίζω πως τα καταφέρνω καλύτερα. Πάω τώρα να βάλω ένα ποτήρι κατακόκκινη sangria, όση περίσσεψε από προχθές και να βάψω τα νύχια μου στο ίδιο χρώμα. Και να βγω μια βόλτα τώρα που ο ήλιος πέφτει σιγά σιγά και παίρνει εκείνο το πορφυρό πορτοκαλί που τόσο μα τόσο μ’ αρέσει, σαν τη μπλούζα που φορούσες. Για πες μου όμως, πώς τα πήγα; Σ’ έπεισα; Η μύτη μου μάτωσε πάλι.