Μ' ένα κόκκινο ποδήλατο

Photo by dibbi

Όλο λέω πως θα φύγω, μα εδώ είμαι ακόμα. Δεν τ’ αποχωρίζομαι τούτο δω το μέρος. Πάνω που λέω να κλείσω τα μάτια και να τ’ αφήσω όλα πίσω μου, να μια εικόνα και πάλι που θέλει να γίνει λέξη, με παρακαλά να τη γράψω, να μείνει κάπου, από φόβο μη χαθεί και δε γυρίσει... Ακούω μουσική, διαβάζω, χορεύω, σε αφουγκράζομαι, σε αγγίζω, σε κοιτώ στα μάτια. Οι καθημερινές μου βόλτες δίπλα στη θάλασσα. Παίρνω δρόμο καβαλώντας ένα κόκκινο ποδήλατο με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν και τον ήλιο να με χτυπά κατάφατσα. Σε κυνηγάω. Τρέχω μα δε σε φτάνω. Μια φορά ας σταματούσες να σε φτάσω λίγο. Κόσμος περνά αδιάφορα. Ο καθένας πνιγμένος στις σκέψεις του. Τα βλέμματα ανταμώνουν και χωρίζουν ξανά, σε δευτερόλεπτα. Δε σταματά κανείς, όλα σε κίνηση, λες και βιάζονται κάτι να προλάβουν. Και τα μάτια ακόμα τρέχουν κι αυτά. Και το μυαλό μου τρέχει. Σε σένα που δεν κόβεις ταχύτητα. Πάντα έτσι μου κάνεις. Έρχεσαι και μου κλείνεις το μάτι, μου χαμογελάς και φεύγεις. Και πασχίζω εγώ να σε προλάβω. Σε πλησιάζω λίγο στο στροφή, μα μετά πάλι σε χάνω. Έλα, κόψε λίγο και περίμενέ με. Ποιος θέλει έναν ακόμα αγώνα ταχύτητας; Δεν είναι μάχη ο έρωτας, δε χρειάζεται κάποιος να νικήσει. Και καθώς κάνω πεντάλ, ασυνάρτητες σκέψεις με κοινό παρονομαστή. Ξεχύνονται... Για πόσο ακόμα; Πάλι θα πω πως θα το κλείσω, μα πάλι ανοιχτό θα το βρεις την επόμενη φορά που θα τύχει να περάσεις. Ας είναι... μυαλό είναι αυτό, δικαιούται ν’ αλλάζει γνώμη πότε πότε. Καλημέρα.