Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα μου;

Photo by MainLi

Κρέμομαι απ’ τα δάχτυλα εραστών καθώς ξαπλώνουνε τις λύπες τους στις μπούκλες των μαλλιών μου. Πώς λιάζουν τις ελπίδες τους στις βλεφαρίδες μου σαν τρεμοπαίζουνε στο πρώτο φως και πεινασμένοι με ζητάνε! Κοίτα πώς κάνουνε βαρκάδα στην κοιλάδα των λαγόνων μου. Δες πώς πουλώ τον εαυτό μου. Φεύγουν οι μήνες, χάνονται κι αφήνουν πίσω μωβ σκιές σαν αυτές που ντύνω τα μάτια μου τα βράδια. Φτιάξε μου ένα βραχιολάκι από στιγμές, κάνε κόμπους τα ταξίδια μας, να τα μετρώ να μην ξεχνάω. Έλα κρεμάσου απ΄ το λαιμό μου. Μη μου χαθείς και μην απομακρύνεσαι. Σκάλα θα κάνω το ουράνιο τόξο αν χρειαστεί και θα γλυστρίσω. Μα μη μου βάζεις δύσκολα - βαριέμαι εύκολα, το ξέρεις. Ψάξε να με βρεις εκεί που κρύβομαι. Σημάδια σου αφήνω στα νερά της βροχής, στο θρόισμα των φύλλων. Στις άκρες απ’ τα σύννεφα σου κλείνω πονηρά το μάτι. Εκείνο το χαρτάκι που βρήκες στο συρτάρι, εγώ σου το ‘στειλα μ’ ένα σπουργίτι. Σε νανουρίζω την αυγή, σου τραγουδώ το μεσημέρι. Πες μου πως μ’ αισθάνεσαι. Σε κάθε ανάσα σου είμαι εκεί, αναπνέω το σφυγμό σου. Ήμουν φουσκάλα στον καφέ σου το πρωί και θα ‘μαι μουσική στο προσκεφάλι σου το βράδυ. Είμαι υγρασία σε κάθε τοίχο απ’ το δωμάτιο και σκόνη στο γραφείο σου, με νιώθεις; Πετάω μαζί σου στα όνειρά μου και ταξιδεύουμε πάνω από τη θάλασσα. Χορεύουμε σε γαλαξίες μπλε-πορτοκαλί και μας ζηλεύουνε τ’ αστέρια. Εκμηδενίζω αποστάσεις για ένα σου φιλί, κράτα το για μένα μόνο, όταν παλιώσει θα έχει άλλη γλύκα. Σε ζωγραφίζω σε λευκές σελίδες στο τετράδιο, μυρίζεις σαν το πεύκο. Είσαι παγωτό κεράσι που στάζει στο μπλουζάκι. Θα σε κρατήσω, αγαπημένε μου λεκέ. Μη φύγεις, έρχομαι...