de profundis

Photo by hbynoe

Με την Ε. είμαστε φίλες περίπου 5 χρόνια, ίσως και κάτι παραπάνω. Έχουμε πει σχεδόν τα πάντα. Ξέρει το παρελθόν μου και ξέρω το δικό της. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση λοιπόν όταν πρόσφατα μου είπε πως όταν με διαβάζει αναρωτιέται ποια είναι η αληθινή nosy. Αυτή που βγαίνει μέσα από τα κείμενα, ή αυτή που έχει μπροστά της όταν συναντιόμαστε; Με ταρακούνησε λιγάκι αυτό, γιατί μου το είπε ένα άτομο που υποτίθεται ότι με γνωρίζει. Συγκεκριμένα μου είπε ότι αν δε με ήξερε, θα πίστευε πως η γυναίκα πίσω απ’ την οθόνη είναι μια κακομοίρα με μαυρισμένη ψυχή - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Ξέρουμε πως κάποιοι στο μικρό μας blogoχωριό έχουν αναπτύξει περσόνες. Ευτυχώς δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία. Τα βιώματά μου βγάζω προς τα έξω, τα οποία μερικές φορές -ποιητική αδεία- μπορεί να είναι τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά. Δεν παύουν όμως να είναι βιώματα και συναισθήματά μου. Πώς αλλιώς να γράψει κάποιος για τον έρωτα αν δεν έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου; Πώς να γράψεις για τον πόνο, αν δεν έχεις καεί απ’ τη φωτιά; Κι αν συχνά μου βγαίνουν λίγο μελαγχολικά, είναι γιατί την ώρα που τα γράφω μελαγχολική είναι κι η διάθεσή μου. Αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι την επόμενη φορά που θα καθήσω μπροστά στο πληκτρολόγιο, θα είμαι μες την κατάθλιψη. Μέχρι να σου ξανασερβίρω ένα γκρίζο post, μεσολαβούν πολλά: θα έχω βγει, θα έχω πιει, θα έχω σίγουρα γελάσει, ίσως να έχω θυμώσει, θα έχω κάνει βόλτες με το ποδήλατο, μπορεί και να έχω χορέψει, να έχω φλερτάρει και να ‘χω πει κι ένα κάρο μ@λ@κίες. Και στην τελική, εμένα δε μου φαίνονται καθόλου μαύρα αυτά τα post. Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.

Κάθε άνθρωπος γράφει ορμώμενος διαφορετικά. Εγώ προτιμώ να γράφω για τη λύπη κι όχι για τη χαρά. Τη θλίψη μου ξορκίζω βγάζοντάς την προς τα έξω. Στη χαρά, θα είμαι με φίλους, θα γιορτάσω, θα μοιραστώ με κόσμο αληθινό, θ’ αγκαλιαστούμε, θα πιαστούμε απ’ τα χέρια, θα φιληθούμε. Στη μαυρίλα μου επάνω γιατί να μαυρίσω και τους άλλους; Ή μήπως έχεις την εντύπωση πως κάθε που με πιάνουν τα ψυχοπλακωτικά μου, αρχίζω τα τηλέφωνα και τρέχουν όλοι να με παρηγορήσουν;

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Άνθρωπος είμαι με τα πάνω μου και τα κάτω μου. Αλλά σφύζω από αισιοδοξία ρε γαμώτο, δεν αφήνω τίποτα να με ρίξει και δε θα επιτρέψω να με πάρει από κάτω. Μη μου λες λοιπόν ότι είμαι θλιμμένη, απογοητευμένη, πικραμένη και τα σχετικά. Όποιος με ξέρει καλά, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία. Με είδε ποτέ κανείς έξω στον πραγματικό κόσμο μουντρούχα; Από πού κι ως πού λοιπόν να μου κολήσει η ρετσινιά της κακομοίρας; Έχω δοκιμάσει να γράψω και χαρούμενα post. Απλά δε μου βγαίνουν το ίδιο εύκολα και δε βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να το ζορίζω. Ίσως όταν ερωτευτώ και πάλι...

Εσύ λοιπόν που με διαβάζεις και με γνωρίζεις κι από κοντά, δε θα ‘πρεπε ν’ αναρωτιέσαι. Θα ‘πρεπε να ξέρεις πως αυτό το blog είναι η κρυφή πλευρά του εαυτού μου. Αυτή που βγαίνει προς τα έξω μόνο σε ώρες δύσκολες, παρέα με τη μοναξιά μου, τις γάτες μου κι ένα ποτήρι κρασί. Και σ’ όποιον αρέσει! Κοίτα να δεις που μπήκα στον κόπο ν’ απολογηθώ...