Αν θες, μπορείς!

Photo by axenbax

Διαβάζεις έναν άνθρωπο. Έχεις την αίσθηση ότι σιγά σιγά τον μαθαίνεις. Δείχνει να σου μοιάζει. Επικοινωνείς. Και μια μέρα πας να την γνωρίσεις από κοντά. Κι είναι όπως ακριβώς τη φανταζόσουν, μόνο πολύ πολύ πιο όμορφη! Και πολύ ευαίσθητη και υπερβολικά κινητική. Τόσο που εσύ μπροστά της φαίνεσαι υποτονική. Μα περνάτε καλά οι δυο σας, ή μάλλον οι τρεις σας και όλη η υπόλοιπη παρέα της. Ξενύχτια στη σειρά, γέλια πολλά, νέες γνωριμίες, η Αθήνα τη νύχτα... Αναρωτιέσαι κατά πόσο σε συμπάθησε ειλικρινά ή αν απλώς είναι ευγενική κι ανεκτική κρατώντας τα προσχήματα. Όμως μοιράζεστε πράγματα και χαίρεσαι που είσαι εκεί. Μέχρι που κάποιο βράδυ στο Γκάζι, εκείνη ζητά από τον dj ένα τραγούδι και σου το αφιερώνει. Εσύ βουρκώνεις, απ’ τα μάτια σου τρέχουν αστέρια, δεν προσπαθείς καν να τα συγκρατήσεις κι ας σε βλέπουν κι άλλοι. Κι αυτή χορεύει, χορεύει, χορεύει... είναι duracel. Κι εσύ απομένεις να την κοιτάς με τα μάτια γεμάτα αστέρια που θολώνουν το βλέμμα, κατρακυλάνε και γλυκαίνουν τις ρυτίδες δίπλα στο χαμόγελο. Και θες να πεις τόσα μα τόσα πολλά, μα σιωπάς, γιατί συχνά τα λόγια είναι φτωχά. Και δεν θα σου έφτανε ολόκληρο βιβλίο για να περιγράψεις έναν όμορφο άνθρωπο. Γι αυτό σταματάς εδώ.

Σ’ ευχαριστώ. Μην αλλάξεις. Θα σε περιμένω...

as yet untitled

Photo by Turkmen

Face it: Ο απέναντης δεν ξέρεις τι θέλει και δεν θα το μάθεις ποτέ. Ή αν θες να στο πώ αλλιώς, τα θέλει ΟΛΑ, χωρίς συμβιβασμούς. Πανάρχαιος κανόνας – όχι της ζούγκλας, της ζωής - η «Αρχή της μείζονος ωφέλειας», δηλαδή παίρνουμε ό,τι μπορούμε απ’ όπου μπορούμε. Χαρακτηριστικό specimen ο ΓΙΟΣΤΟΥΠΑΡΤΑΟΛΑ. Σημασία έχει τί δίνεις εσύ κι αν κάνεις εμπόριο. Αν προσδοκάς να πάρεις ίσα ή περισσότερα μ’ αυτά που δίνεις τότε χρειάζεσαι εμπορική πολιτική και στρατηγική. Όμως πρέπει να το ‘χεις.

Επιλογή (α) by the book: Έστω λοιπόν ότι το ‘χεις και πας για τα πολλά. Γιατί ξενερώνεις αν στην πορεία σου προκύπτουν ακάλυπτες επιταγές, ελαττωματικό εμπόρευμα, κύκλος ζωής προϊόντος μικρότερος απ’ τον αναμενόμενο; Η συναλλαγή σου είναι εμπορική οπότε οφείλεις να θεωρήσεις δεδομένο το ρίσκο, όπως και την πιθανή αποτυχία. Να ψωνίσεις από σβέρκο, να σου προκύψει Ζονγκ, άνθρακες ο θησαυρός , γυλάκια για Ινδιάνους. Είσαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσεις; Έχεις καβάτζες; Ασφάλιση; Καλώς. Δεν είσαι; Βολέψου με τα αρχιδιατουκαθεΚαράμπελα, φτύσε, και ξανά απ την αρχή.

Επιλογή (β) by the heart: χωρίς ατζέντα, σημειώσεις, προκάτ, σχέδιο απόβασης. Εκεί το ρίσκο διαφέρει. Έτσι και σου κάτσει απογειώθηκες ! Kι αν σου κάτσει… σου αλλάζει τη ζωή που λέει κι ο next door γείτονας στη διαφήμιση του Lotto. Για πόσο; Για ΟΣΟ. Το όσο, όσο και να ‘ναι φτάνει και κάνει. Αν όμως ΔΕΝ σου κάτσει; [ανάσα, ξεροκαταπιέ]

Στην περίπτωση αυτή, απλά τη γάμησες ή, να το πω πιο κομψά, ούτε ψύλος στον κόρφο σου ! Εκεί τα αρχίδια πάνε αθροιστικά κι εκτός των όψιμων του latest Καράμπελα, ξαφνικά βρίσκεσαι να βομβαρδίζεσαι με καταιγίδα από αρχίδια, δίχως ομπρέλλα. Και είναι τα άτιμα όλα γνώριμα, απ’ το ένδοξο παρελθόν σου/τους που διαλέγουν να σ’ επισκεφθούν μόλις σε δουν να τρεκλίζεις. Σαν γύπες παραμονεύουν να ξεσκίσουν την σάρκα σου! Είδες τ’ αρχίδια; Αν δεν έχεις εντρυφήσει σε προχωρημένα επίπεδα αυτοέλεγχου και σε νιρβάνα καταστάσεις για να είσαι σε θέση να αντιμετωπίζεις την ορχεομπόρα, καλύτερα να επιλέξεις την εμπορική προσέγγιση.

Διαλέγεις και παίρνεις το λοιπόν: By the book με όλα τα constraints και με σταθμισμένο το ρίσκο ή by the heart κι ό,τι ήθελε προκύψει. Στην περίπτωση (β) φρόντισε να έχεις έτοιμο τον βαμμένο τοίχο/στόχο για κουτουλιές (τη σφραγίδα [bang head here] θα στην προμηθεύσω εγώ, μην ταλαιπωρείσαι να το βάφεις/γράφεις).

Σ’ ότι αφορά τις φυλές: Όλες, κυνηγών και θηραμάτων τις διέπουν οι νόμοι της ζούγκλας, όπου ως γνωστόν όλα είναι άναρχα και όλα μπορούν να συμβούν. Σ’ ένα τέτοιο σκηνικό, όπου όλα ανατρέπονται, το θήραμα μπορεί να γίνει εύκολα κυνηγός. Συμπέρασμα: Στη ζούγκλα το πάρε-δώσε των όρχεων είναι άν-ορχο!

Για την επίδραση του χρόνου στο αρχιδοαλησβερίσι που έχει κι εκείνος τα τερτίπια του και βάση του οποίου διαφορετικά κυνηγάει ένα λιοντάρι στην εφηβεία κι αλλιώς όταν μεγαλώσει, θα σου πω άλλη φορά, γιατί βλέπω ήδη τους θαμώνες σου να ‘χουν στηθεί με τις τομάτες ανά χείρας και βαριέμαι να τρέχω πάλι το κουστουμάκι μου στο καθαριστήριο.


* με την άδεια του συγγραφέα, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του

λίστα λάθους

Photo by soulm4n

διάλεξα λάθος επάγγελμα
πίστεψα πως οι άντρες μπορεί να είναι φίλοι μου
προσπάθησα να προσεγγίσω κάποιον και βρήκα τοίχο
έδωσα σε κάποιους τη διεύθυνση αυτού του blog
έδωσα πολλές ευκαιρίες κι έχασα το χρόνο μου
πίστεψα στον κεραυνοβόλο έρωτα
έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά
ενθουσιάζομαι παράλογα εύκολα
ανοίγω το σπίτι μου στον καθένα
συχνά φοβάμαι να τολμήσω
πιστεύω πως δε θα γεράσω ποτέ
δεν κρατάω το στόμα μου κλειστό
δεν εκμεταλλεύομαι σωστά τον ελεύθερο χρόνο μου
δε θέλω να μ΄αγκαλιάζει η μάνα μου
δεν κρατάω τίποτα για τον εαυτό μου
δεν έχω σωστή κρίση
δεν έχω στόχους
δεν πάω διακοπές μόνη μου
μου αρέσει η ασφάλεια του χρυσού μου κλουβιού
πιστεύω ότι όλοι είναι καλοπροαίρετοι και αληθινοί
εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου αντί της λογικής
έχω μεγάλες προσδοκίες από τους ανθρώπους
δίνω σημασία στα λόγια των άλλων
επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη
εθελοτυφλώ και μ’ αρέσει
τρώω λίγο και πίνω αρκετά
επηρρεάζομαι εύκολα
είμαι ευκολόπιστη
μυαλό δε βάζω με τίποτα
σκορπίζομαι

υΔΆΤΙΝΟς κΌΣΜΟς

Photo by kil1k

Έβρεξε χθες έναν κατακλυσμό. Και γέμισε άξαφνα η πόλη λίμνες, ποτάμια και κανάλια. Κι έσταζαν στο παρπρίζ τα δάκρυα τ΄ ουρανού και πάλευα να δω ανάμεσα στις στάλες. Θολός ο κόσμος, ακροβατούσα στα τυφλά, με την αφή θαρρείς πως ένιωθα την άσφαλτο. Τι να σου κάνουν οι πυξίδες; Κοίτα τ’ αστέρια, αυτά ξέρουνε καλύτερα το δρόμο. Μέσα στο σκάφανδρο προστατευμένη, παρατηρούσα από το τζάμι όποια μορφή ζωής ξενυχτισμένης. Σε μια στροφή φοβήθηκα, πάσχιζα να κρατήσω το τιμόνι, τα χέρια αδύναμα, ζαλισμένο το μυαλό, δεν άντεξα και παραδόθηκα στη δίνη του ωκεανού. Τα λάστιχά μου κολυμπούσαν ύπτιο. Τρομάζω σαν πηγαίνω με την πλάτη. Μα τότε πρόσεξα τα μουσκεμένα μου μαλλιά που έσταζαν στους ώμους και τις μεμβράνες που αναπτύχθηκαν ανάμεσα στα δάχτυλα. Λέπια γεμίσαν οι γοφοί κι οι γάμπες, γυμνό το στήθος πρόβαλε, μορφή γοργόνας. Γύρισα πίσω εκεί που ανήκω, εξ αρχής κόσμου ήταν η θάλασσα. Πότισε το κορμί μου ως το κόκκαλο, μα ένιωθα παράξενα οικεία. Βούτηξα στο βυθό κάτω απ’ την άσφαλτο κι είδα έναν κόσμο αλλότριο. Τσούχτρες, κοράλια κι αχινοί, σελάχια, χέλια και δελφίνια, όλα μου κάνανε παρέα. Μου μίλησαν σαν να με ξέραν χρόνια και μου ‘πανε να ξαναβγώ στην επιφάνεια. Μεγάλο μέρος του κορμιού μου αποτελείται από νερό, γιατί να μην μπορώ να μείνω εδώ που ανήκω; Εκεί πάνω δε με κρατάει τίποτ’ άλλο. Βυθίζομαι στη δίνη του νερού, νιώθω να πνίγομαι μα δεν υποφέρω. Το σώμα μου αιωρείται, κινήσεις απαλές, χορεύω και τα ρούχα μου Σαλώμης πέπλα που χορεύουνε μαζί μου. Μπροστά στα μάτια μου περνά η ζωή μου όλη. Πρώτα γενέθλια, η γέννηση ενός αδερφού, παιχνίδια στην άμμο, το πατρικό μας σπίτι, σχολείο, αλάνες, γειτονιά, ματωμένα γόνατα, κοπάνες, καρδιοχτύπια, έρωτες, ο παππούς, η γιαγιά, γάμοι, χαρές, ένα μωρό που δε γεννήθηκε ποτέ, χωρισμοί, πτήσεις, φιλιά... κρεβΆτια, κρεβΆτια, κρεβΆτια.... μοναξιά. Εδώ κάτω υπάρχει μόνο νερό. Νιώθω πως γύρισα ξανά στη μήτρα. Σκοτάδι. Ύπνος. Μάνα - θάλασσα. Ούτε τα βλέφαρα δεν κλείνουν, τα μάτια υγρά όπως πάντα θα ‘πρεπε να είναι, το στόμα μισάνοιχτο δεν αναπνέει, μπουρμπουλήθρες gin tonic, είμαι σαν μέδουσα οκνή, διάφανη και στραφταλίζω. Νιώθω πως χάνομαι γλυκά, δε νιώθω πόνο, δε νιώθω τίποτα. Είμαι Γη και Ουρανός, είμαι Νερό και Φωτιά, είμαι Αέρας, είμαι Ουσία. Ο πιο ανώδυνος θάνατος είναι αυτός από πνιγμό/ασφυξία…

λίστα πάθους

Photo by CBRGFX

Να οδηγείς βράδυ στην παραλιακή με ορθάνοιχτα παράθυρα
Να τρως μαρμελάδα απ’ το βαζάκι με τα δάχτυλα
Να ζωγραφίζεις με τα μάτια μικρού παιδιού
Να χοροπηδάς από χαρά κάθε που βλέπεις ή ακούς κάτι όμορφο
Να αγκαλιάζεις σφιχτά όσους αγαπάς
Να τραγουδάς κι ας είσαι φάλτσος
Να βουτάς στη θάλασσα με το κεφάλι
Να παίρνεις ανάσες βαθειές και να εισπνέεις τη μοσχοβολιά του γιασεμιού
Να πίνεις τη μπύρα από το μπουκάλι
Να χορεύεις σε κάθε ευκαιρία
Να φοράς ψηλοτάκουνα
Να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου
Να ψεκάζεσαι με άρωμα πριν κοιμηθείς
Να βάφεις τα νύχια σου κόκκινα
Να περπατάς συχνά ξυπόλυτη
Να είσαι πληθωρική σε όλα σου
Να κυλιέσαι στο χορτάρι και να παίζεις με το χώμα
Να τηλεφωνείς ακόμα και τις πιο ακατάλληλες ώρες
Να αφήνεις χαρτάκια στις τσέπες του
Να κάνεις έρωτα σε άπλετο φως
Να χαμογελάς, σε ομορφαίνει
Να αποφεύγεις οτιδήποτε επιτηδευμένο
Να έχεις καθημερινά στο σπίτι σου λουλούδια
Να φοράς σκουλαρίκια με πέτρες
Να μεθάς πού και πού
Να ντύνεσαι με χρώματα
Να αφήνεις τα μαλλιά σου λυτά στον άνεμο
Να αγαπάς τις ρυτίδες σου
Να δίνεσαι απλόχερα στους άλλους
Να μην παίρνεις ζακετάκι στα θερινά σινεμά
Να μη διστάζεις να κάνεις το πρώτο βήμα
Να μη σκέφτεσαι κάθε σου λέξη πριν την πεις
Να μη μετράς τις θερμίδες που καταναλώνεις
Να μην κρατάς ομπρέλλα στη βροχή
Να μην κάνεις σχέδια για το μέλλον
Να μη φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου
Να μη θυμώνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς
Να μην παίρνεις τη ζωή τοις μετρητοίς
Να μη μένεις πολύ στο σπίτι
Να μη σκέφτεσαι αρνητικά
Να μην κρατάς για σένα τις σκέψεις σου
Να μην τσιγκουνεύεσαι τίποτα
Να μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά ούτε τον εαυτό σου
Να μην κάνεις παρέα με μουρτζούφληδες
Να μην κολλάς στα παλιά
Να μην είσαι «καθώς πρέπει»
Να μην λες «ποτέ» και «πρέπει»
Να μη μετανιώνεις


Να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία

Να συμπληρώσεις αυτή τη λίστα

πλωτή

Φωτογραφία: ο έρωτας περνάει από το στομάχι

Ζέστη... κούραση... νύστα... Ποιο είναι χειρότερο από τ’ άλλο δεν ξέρω. Τα μεσημέρια η ίδια βασανιστική ακολουθία. Αυτήν τη φρικτή μουσική που μου γρατζουνάει τ’ αυτιά δεν την αντέχω. Μα συνεχίζω να την ακούω μαζοχιστικά γιατί με κάνει ν’ ανατριχιάζω και γιατί μου θυμίζει πράγματα. Θα ‘θελα να ‘μουν εντελώς αναίσθητη και να μη νιώθω τίποτα. Χθες βράδυ σαν να καθάρισε λιγάκι το μυαλό μου. Ήταν μια βόλτα πάνω σε πλοίο. Όχι σαν αυτά που ξέρεις, όχι απ’ αυτά που σε πάνε μακριά, μια μικρή κοντινή βόλτα ήταν, μα ο νους ταξίδεψε όσο του χρειαζόταν. Με φύσηξε ο αέρας και πήρε μαζί του όλα τα παλιά και τα σήκωσε. Τα ένιωθα να αιωρούνται στη θαλασσινή αύρα και ξάφνου να βυθίζονται και να πνίγονται στα σκούρα νερά. Μου φώναζαν «βοήθεια» μα επιδεικτικά τα αγνοούσα κι αποχαιρετούσα τα βάρη του παρελθόντος. Κι εκείνο το χρώμα το βαθύ σαν μωβ στο βάθος του ορίζοντα σαν πέφτει η νύχτα πάνω απ΄τα φώτα... μούχρωμα το λέω -δικό μου χρώμα- λέξη σκοτεινή και γεμάτη ενοχές. Λέξη που μου θυμίζει έρωτες και πάθη, μυστικά που μόνο η νύχτα τα σκεπάζει. Και τα φώτα... πόσες χιλιάδες φώτα! Μόνη μου θα ‘θελα να είμαι χθες. Όχι πως οι φωνές σας δε μου άρεσαν. Μα ήμουν εκεί, αλλά συνάμα δεν ήμουν. Έτρεχε ο λογισμός σε όσα δε φαντάζεσαι. Κι αν έβλεπες ένα μειδίαμα στα χείλη, ήταν επειδή σκεφτόμουν άλλα. Είχα καιρό να στηριχτώ σε κουπαστή τη νύχτα, να μυρίσω θάλασσα ζεστή και να στροβιλίσει τη φούστα μου η αύρα. Να μπλέξουν τα μαλλιά στα κεχριμπάρια που κρέμονται στ’ αυτιά και να μ’ αρέσει. Ήθελα να πιω πολύ και να μεθύσω, μα ποια αγκαλιά θα με βαστούσε στο κατόπι; Μονάχη πάλι θα κοιμόμουν. Να ‘μουνα λέει σ’ ένα νησί και να με ζώνει η θάλασσα. Και η μόνη εικόνα να ‘ναι μπλε. Μαύρο-μπλε της νύχτας και ν’ αντικρύζω μόνο το φεγγάρι. Ίσως και τα μάτια σου που λάμπουν. Έχεις αφουγκραστεί ποτέ το φλοίσβο; Στη Τζια τον ηχογράφησα ένα μεσημέρι. Κάθε που τον ξανακούω κλαίω. Μου λέει συνέχεια μυστικά, για μένα και για σένα που έφυγες. Πάρε με πάλι μια βόλτα στη θάλασσα, ταξίδεψέ με και μη λες τίποτα. Θυμάσαι;

Μ' ένα κόκκινο ποδήλατο

Photo by dibbi

Όλο λέω πως θα φύγω, μα εδώ είμαι ακόμα. Δεν τ’ αποχωρίζομαι τούτο δω το μέρος. Πάνω που λέω να κλείσω τα μάτια και να τ’ αφήσω όλα πίσω μου, να μια εικόνα και πάλι που θέλει να γίνει λέξη, με παρακαλά να τη γράψω, να μείνει κάπου, από φόβο μη χαθεί και δε γυρίσει... Ακούω μουσική, διαβάζω, χορεύω, σε αφουγκράζομαι, σε αγγίζω, σε κοιτώ στα μάτια. Οι καθημερινές μου βόλτες δίπλα στη θάλασσα. Παίρνω δρόμο καβαλώντας ένα κόκκινο ποδήλατο με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν και τον ήλιο να με χτυπά κατάφατσα. Σε κυνηγάω. Τρέχω μα δε σε φτάνω. Μια φορά ας σταματούσες να σε φτάσω λίγο. Κόσμος περνά αδιάφορα. Ο καθένας πνιγμένος στις σκέψεις του. Τα βλέμματα ανταμώνουν και χωρίζουν ξανά, σε δευτερόλεπτα. Δε σταματά κανείς, όλα σε κίνηση, λες και βιάζονται κάτι να προλάβουν. Και τα μάτια ακόμα τρέχουν κι αυτά. Και το μυαλό μου τρέχει. Σε σένα που δεν κόβεις ταχύτητα. Πάντα έτσι μου κάνεις. Έρχεσαι και μου κλείνεις το μάτι, μου χαμογελάς και φεύγεις. Και πασχίζω εγώ να σε προλάβω. Σε πλησιάζω λίγο στο στροφή, μα μετά πάλι σε χάνω. Έλα, κόψε λίγο και περίμενέ με. Ποιος θέλει έναν ακόμα αγώνα ταχύτητας; Δεν είναι μάχη ο έρωτας, δε χρειάζεται κάποιος να νικήσει. Και καθώς κάνω πεντάλ, ασυνάρτητες σκέψεις με κοινό παρονομαστή. Ξεχύνονται... Για πόσο ακόμα; Πάλι θα πω πως θα το κλείσω, μα πάλι ανοιχτό θα το βρεις την επόμενη φορά που θα τύχει να περάσεις. Ας είναι... μυαλό είναι αυτό, δικαιούται ν’ αλλάζει γνώμη πότε πότε. Καλημέρα.

Προυστ είσαι και φαίνεσαι!

Photo by Urukhaiboy



Αυτή η lo-li πολύ άτιμο πλάσμα. «Θα κλείσω το blog» της λέω. «Καλά» μου λέει «κάνε ό,τι θες» και πριν προλάβω να κλειδώσω και να φύγω, μου στέλνει ταχυδρομικό περιστέρι με 29 ερωτήσεις ν’ απαντήσω! «Πας καλά;» μου γύρισαν τα μυαλά. «Ρητορικό το ερώτημα ε;» μου απαντά. Είναι να μη μπλέξεις με λωλές. Και με είπε και Προυστ κι από πάνω! Ε αυτό πάει πολύ, δεν πρόκειται να τ’ αφήσω έτσι.


Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι… Ένα σύνολο από όμορφες στιγμές, σαν αυτές που περνάν μπροστά σου κινηματογραφικά πριν πεθάνεις.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί; Το ξυπνητήρι και οι γάτες που με περιμένουν να τις ταΐσω.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια; Γελάω πολύ κάθε μέρα.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Ο αυθορμητισμός.

Το βασικό ελάττωμα; Είμαι ξεροκέφαλη.

Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια; Στα δικά μου.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο; Δε συνηθίζω να ταυτίζομαι γενικώς.

Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα; Παρακάτω...

Tο αγαπημένο σας ταξίδι; 'Ολα τα ταξίδια του νου.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Δε διαβάζω πολύ.

Ποια αρετή προτιμάτε σ’ έναν άνδρα; Να έχει @ρχίδι@.

Και σε μια γυναίκα; Το αυτό!

Ο αγαπημένος σας συνθέτης; Δύσκολα μου βάζεις πάλι, γιατί πρέπει να διαλέξω; Βολεύεσαι με Yann Tiersen και Michael Galasso;

Το τραγούδι που σφυρίζετε ενώ κάνετε ντουζ; Κάθε φορά τραγουδάω κάτι διαφορετικό. Το hit αυτής της εβδομάδας είναι το Green Grass της Cibelle.

Το βιβλίο που σας σημάδεψε; Το μόνο σημάδι που έχω πάνω μου είναι αυτό της σκωληκοειδίτιδας.

Η ταινία που σας σημάδεψε; Ίσως κάποια απ’ αυτές.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος; Klimt, Dali, Hunderwasser.

Το αγαπημένο σας χρώμα; Κόκκινο.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας; Το ότι έχω ακόμα σώας τας φρένας.

Το αγαπημένο σας ποτό; Τρελαίνομαι για κοκτέηλ.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο; Για το γάμο μου.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα; Το ψέμα και την υποκρισία.

Όταν δε γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία; Ποδήλατο.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας; Τελευταία νιώθω πως δε με αγγίζει τίποτα.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ένα ψέμα; Μόνον όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ποιο είναι το motto σας; No use crying over spilt milk.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Στον ύπνο μου μετά από μια ευτυχισμένη βραδιά με αγαπημένα πρόσωπα.

Αν συναντούσατε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει; Και ποιος σου είπε ότι θέλω να τον συναντήσω; Ας μ' αφήσει ήσυχη καλύτερα.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Νιρβάνα…


* Το μπαλάκι δεν το δίνω σε κανέναν, το είδα πρώτη κι είναι δικό μου!

Κλειστό μέχρι νεωτέρας

Photo by mirko84

35 και μισό

Photo by senyphine

Νούμερο παπουτσιού. Μικρό. Όπως κι ο κόσμος μου. Ξέρεις πώς είναι να ζεις στο μικρόκοσμο; Σαν να βγήκες από παραμύθι, αυτό με την Τοσοδούλα που κοιμόταν και ξυπνούσε σ’ ένα λουλούδι. Από άλλο πλανήτη θαρρείς, δε σ’ αγγίζει τίποτα, μα κανείς δεν είναι εξίσου μικρός για να χωρέσει στον κόσμο σου. Κι όμως, αν ήθελε να μπει, θα χωρούσε. Κάποιοι φοβούνται μη χαλάσουν το σπιτάκι μου. Νομίζουν πως θα κάνει ΚρΑκ και θα σπάσει. Σαν έκθεμα μουσειακό [ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ] σαν μέσα σε μια γυάλινη φούσκα ή σε χρυσό κλουβί με χειροποίητο κιγκλίδωμα, κι αυτοί κάνουν κύκλο γύρω μου κι απλώς με κοιτάζουν. Κάποιες φορές φοβάμαι κι εγώ πως θα με ποδοπατήσουν άθελά τους, ότι μια μέρα μια μεγάλη πατούσα θα πέσει πάνω μου και θα συντριβώ κάτω απ΄το βάρος της. Τα βράδια ξέρω πως έρχεσαι και με παρατηρείς κρυφά την ώρα που ονειρεύομαι. Μέσα από κλειστά ματόκλαδα κι εγώ σε κατασκοπεύω και κάνω πως κοιμάμαι για ν’ ακούω την ανάσα σου. Δε με νοιάζει, και μέρα έλα αν θες, θα σου γδύνομαι και θα σ’ αφήνω να κοιτάς. Ξέρω πως δε θέλεις να μ’ αγγίζεις. Νούμερο παπουτσιού 35 και μισό. 35 καρυδότσουφλο - 36 βαρκούλα. Ξέρεις πως είναι να μη βρίσκεις παπούτσια και να στριμώχνεις πατάκια για να σου κάτσει στο πόδι σωστά; Σαν να μπαλώνεις τα κενά της ζωής σου για να μη μπάζει από πουθενά. Και να προσπαθούν να σε πείσουν ότι σου στρώνει μια χαρά. Πώς μπορείς να ξέρεις εσύ πώς νιώθει το δικό μου πόδι; Σταμάτα να μου λες τι μου πάει καλύτερα και πιάσε ένα γοβάκι χορού σε κόκκινο, 35 και μισό ακριβώς. Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν σίγουρα γάτα. Στην επόμενη το ξέρω πως θα ‘μαι πουλί. Μοιάζω όλο και περισσότερο με πουλί τελευταία. Πάντα είχα φτερά μα δεν το ‘ξερα. Χρόνια τώρα προσπαθούν να με μάθουν να πατάω γερά. Ξέρεις αλήθεια πως είναι να πετάς; Από ψηλά φαίνονται όλα μικρά κι εσύ νιώθεις μεγάλος. Και δεν έχεις ανάγκη από παπούτσια καθόλου. Και είναι όλα ολόκληρα, όχι μισά. Αυτό το "μισό" είναι που με πληγώνει. Που εδώ κάτω είναι όλα μισά...

tango

Θραύσματα απουσίας και στιγμές που αφήσαμε πίσω μας
Στιγμές που μείναν λειψές και δικλείδες ασφαλείας
Εκείνο που έχω μέσα μου κι εσύ δεν θ’ αποκτήσεις ποτέ
σαν ένα τανγκό που φοβάσαι να χορέψεις

Κοίτα με ρε, χορεύω μόνη!
Παίζω και τους δυο ρόλους, ερμαφρόδιτη
Φόρεσα πάλι εκείνα τα παπούτσια τα ψηλά
και σύντομα θα ξαναβάψω τα μαλλιά μου καστανά
Δεν θα είναι βαρετά, μόνο θλιμμένα

Για όσα δεν κατάλαβες ή δε θέλησες να καταλάβεις,
για όσα κατάλαβες αλλά έκανες πως δεν...
Για όσα είπα και όσα δεν τόλμησα
Για όσα ονειρεύτηκα μα δεν πρόλαβα να ζήσω
Για τις αγκαλιές που δεν χόρτασα και τα μακρινά ταξίδια του νου
Για τη λήθη και τα χρώματα που δεν βάφουν τις μέρες μου

It takes two to tango

Χρωματιστή Απόπειρα

Photo by eloelo_trzy_dwa_zero

Αλλαγή πλεύσης για χάρη σου/μου. Θα προσπαθήσω να γράψω χρωματιστά για μια μέρα μόνο και ν’ αποφύγω όλη τη γκάμα του γκρι. Πόσο εύκολο είναι αυτό όταν ζει κανείς σε μια πόλη; Ξύπνησα το πρωί με τον συνηθισμένο ήχο του κινητού και το κορμί μου ούρλιαζε πόνο από τα ξενύχτια του τετραήμερου. Ίσως πάλι και να ‘ταν απ’ την απογοήτευση που έφυγες. Τι χρώμα έχει άραγε ο πόνος; Πώς να τον βάψω; Κόκκινο, μπλε ή μωβ; Μούδιασμα σκούρο μπλε στα πόδια μου και πράσινο λαχανί στο κουρασμένο δέρμα. Τι να ρίξω στον καφέ μου για να γίνει πιο χαρούμενος; Ψάχνω να βρω ένα εσώρουχο πορτοκαλί. Λένε πως το πορτοκαλί σου φτιάχνει τη διάθεση κι εγώ θέλω να μου φτιάξω τη μέρα ξεκινώντας από μέσα. Φούξια κραγιόν στα χείλη κι ας είναι θλιβερή η αντίθεση στο χάρτινο πρόσωπο. Γκρι μπλε αυτοκίνητο - γαμώτο, τι απέγινε εκείνο το παλιό το κόκκινο; Το επόμενο θα το πάρω μαύρο - όχι, όχι μαύρο, είπαμε όχι ασπρόμαυρα σήμερα, θα προσπαθήσω τουλάχιστον μια μέρα. Μωβ καμπαρντίνα στο χέρι, αν τη φορέσω θα μελαγχολήσω, λιλά παπούτσια και μια κίτρινη μπανάνα για πρωινό. Κίτρινη σαν τον ήλιο που με τυφλώνει καθώς χτυπάει κόντρα στο τζάμι και κάνει πιο ευδιάκριτη τη βρωμιά. Ο σολωμός που φάγαμε προχθές ήταν ροζ, μα δε σου άρεσε. Πορτοκαλί μπλουζάκια φορούσαν οι σερβιτόροι στο παραθαλάσσιο καφέ, μα δε μου έφτιαξε η διάθεση καθόλου. Και το τζάκι μου πορτοκαλί το έχω βάψει και τον τοίχο πάνω απ΄το κρεβάτι μου κόκκινο. Όμως οι πράσινες ομπρέλες που τώρα έγιναν κόκκινες δεν είναι όμορφες σαν πρώτα. Πού θα πίνω τη μεσημεριανή μου μπύρα μετά τη βόλτα με το ποδήλατο; Ας μου χαρίσει κάποιος έναν πολύχρωμο κήπο. Στο δρόμο συνάντησα παπαρούνες, δε θα κρατήσουν πολύ ακόμα στα λιβάδια, ήδη σκάνε μύτη κάτι λουλουδάκια κίτρινα. Στο κίτρινο της ζήλειας. Ο σκύλος που κάθε μέρα με περιμένει στο ίδιο σημείο, σήμερα πρώτη φορά κοιμότανε, τι να έπαθε άραγε; Ήτανε ξαπλωμένος κι είχε κατεβασμένα αυτιά. Λες να κατάλαβε τη θλίψη μου ή μελαγχόλησε κι αυτός που η προσπάθειά μου για χρώμα δεν ήτανε πετυχημένη; Με κοίταξε πάντως με κείνα τα πιστά του μάτια και ξαναχαμήλωσε το κεφάλι. Καταπράσινα όλα στη διαδρομή, λένε πως το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας. Ελπίδα είπα και σε θυμήθηκα πάλι. Έβαλες πλυντήριο; Τα λευκά χώρια από τα χρωματιστά ε; Τι κρίμα... δεν μπορώ να αυτολογοκριθώ τελικά. Όμως στα χρώματα νομίζω πως τα καταφέρνω καλύτερα. Πάω τώρα να βάλω ένα ποτήρι κατακόκκινη sangria, όση περίσσεψε από προχθές και να βάψω τα νύχια μου στο ίδιο χρώμα. Και να βγω μια βόλτα τώρα που ο ήλιος πέφτει σιγά σιγά και παίρνει εκείνο το πορφυρό πορτοκαλί που τόσο μα τόσο μ’ αρέσει, σαν τη μπλούζα που φορούσες. Για πες μου όμως, πώς τα πήγα; Σ’ έπεισα; Η μύτη μου μάτωσε πάλι.

πρωτομαγιά

Photo by amberfoxwing

Πρώτη του Μάη κι αντί για χέρια γεμάτα λουλούδια έχεις μια άδεια θλίψη στο βλέμμα. Το ‘ξερες από χθες, το ένιωθες να ‘ρχεται αργά, βασανιστικά, σαν αντίστροφη μέτρηση. Κι εσύ το κατάλαβες με το που άνοιξε τα μάτια της το πρωί, μα προτίμησες να πεις κάτι χαζό για να χαμογελάσει.

Δυστυχώς, αυτό το blog από δω και μπρος θα αυτολογοκρίνεται. Δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Ούτε οι φίλοι δεν αντέχουν πια να σε διαβάζουν. Η αλήθεια σου τους βαραίνει. Θα πρέπει λοιπόν να προσέχεις τι λες, πώς το λες και για ποιον το λες. Θα πρέπει να σκέφτεσαι μήπως κάποιον πληγώσεις ή μήπως κάποιον εκθέσεις. Θα πρέπει να δικαιολογείσαι για ό,τι όμορφο κι αυθόρμητο έχεις μέσα σου, για τα αισθήματά σου και για το ίδιο σου το είναι ακόμα. Σε λίγο θα πρέπει να ζητάς και συγνώμη που νιώθεις τόσα πολλά.

Ας είναι... Καλό του ταξίδι...