ένα μετά το τέλος

Κοιμάμαι χωρίς να φοβάμαι γιατί ξέρω πως θα ξυπνήσω και θα είσαι εκεί, μαγειρεύω και βάζω μέσα όλη μου την αγάπη, μια μέρα μέσα μου θα φυτρώσει ένας σπόρος, θα ξυπνήσουμε και θα ‘μαστε τρεις ή μάλλον πέντε, φτιάχνω limoncelo, φτιάχνεις μελιτζανοσαλάτα με σκόρδο, ένα μακρινό πρωί θα τινάξω τα μαλλιά μου και μέσα από τις μπούκλες θα πηδήξει η αγάπη μας, δυνατή κι ανταριασμένη και ίσως λίγο γερασμένη, σαν τα γερόντια στο παγκάκι του πάρκου που τρώνε πασατέμπο και ταΐζουν ψιχουλάκια τα πουλιά, θα μου κρατάς το χέρι στα σκαλιά και θα σου φέρνω το πιάτο στο τραπέζι, θα σε λούζω και θα μου τρίβεις τις πατούσες, θα κοιτάμε παλιές φωτογραφίες, οι δυο μας να κόβουμε την τούρτα και να μου δίνεις το δάχτυλο να γλύψω, αγάπη μου, αυτό που άλλοι λεν’ ρουτίνα, εγώ το λέω πια λιμάνι.

Τέλος

The SleeveFace Challenge

Αν και δεν έχω προσωπική συλλογή από βινύλιο, μπήκα στον πειρασμό να ακολουθήσω το μπλογκοπαίχνιδο με το sleeveface challenge που ξεκίνησε ο tertuliano. Σάββατο βράδυ λοιπόν στο σπίτι του φίλου μου, χώθηκα μέσα στα LP προσπαθώντας να βρω μερικά ενδιαφέροντα εξώφυλλα. Οι περισσότεροι δίσκοι της συλλογής αγοράστηκαν μεταχειρισμένοι από το Μοναστηράκι, όπου ο καλός μου και οι μεγαλύτεροι αδερφοί του κατέβαιναν αποκλειστικά για αγορά βινυλίων.


Supertramp – Indelibly Stamped



Juicy Lucy – Lie Back & Enjoy It



The Rolling Stones – Sticky Fingers



The Doors – Classics



Gloria Estefan – Abriendo Puertas



Κάνω πάσα σε axenbax, nada, nahames nakanamoko, kafouroutso, έρωτα στομάχη, purple clementine, candyblue, archive και σε όποιον άλλον θέλει να παίξει.

εξομολόγηση

Από τότε που με θυμάμαι, πάντα κάτι μου έλειπε. Θυμάμαι να μου λείπει ο πατέρας μου που γύριζε πάντα κατά τις 10 κι ήταν συνέχεια κουρασμένος. Θυμάμαι να πηγαίνουμε βόλτα, να προσπαθώ να του πιάσω το χέρι κι εκείνος σκληρά να με χτυπά στο πάνω μέρος της παλάμης λέγοντάς μου ότι πρέπει να μεγαλώσω και να μάθω να διασχίζω το δρόμο μόνη. Θυμάμαι να μη με παίρνει αγκαλιά και να μη με χορεύει στα γόνατα, γιατί είμαι μεγάλη πια και δεν πρέπει. Θυμάμαι να τον περιμένω να γυρίσει απ’ τη δουλειά να με βοηθήσει στις ασκήσεις φυσικής και να νυστάζω. Δεν τον θυμάμαι να γελάει συχνά. Θυμάμαι τη μαμά συνέχεια στην κουζίνα. Τη θυμάμαι με τα ρούχα του σπιτιού να μαγειρεύει. Τη θυμάμαι όταν βγαίνανε με τον μπαμπά να φορά γαλάζια σκιά και ρίμελ στις βλεφαρίδες. Θυμάμαι στο μάγουλο μια ελιά και μια στο στήθος δεξιά. Όμορφη, μα καταπιεσμένη. Τη θυμάμαι να μην έχει δική της γνώμη και να είναι πάντα ένα βήμα πίσω απ' τον μπαμπά. Θυμάμαι που ορκίστηκα ποτέ να μη γίνω σαν εκείνη. Θυμάμαι που με κοίταζε και με θαύμαζε κρυφά σαν έβγαινα τα πρώτα ραντεβού, θυμάμαι που ο μπαμπάς δε μου ‘κανε ποτέ ένα κομπλιμέντο κι ας ήμουν σαν κούκλα πορσελάνινη στα 17. Θυμάμαι τον πρώτο άντρα που αγάπησα να μοιάζει στον μπαμπά. Θυμάμαι να θέλω εκείνος να τον εγκρίνει. Θυμάμαι που με πιέζανε να παντρευτώ, θυμάμαι που με στηρίξανε στο διαζύγιο. Θυμάμαι που κρυφάκουσα τον μπαμπά να λέει πως είμαι δυνατή και πως τα βγάζω πέρα στα δύσκολα, ό,τι κι αν γίνει. Θυμάμαι πως έκλαψα και πως εξοργίστηκα. Θυμάμαι πως τον κατάλαβα και τον δικαιολόγησα μετά. Θυμάμαι πως πάντα ανησυχούσε για τον αδερφό μου περισσότερο και πως για μένα πίστευε πως είχα βρει το δρόμο μου. Δεν ξέρω αν πραγματικά τον βρήκα, χάνομαι ακόμα στις στροφές, μα πάντα επιστρέφω. Θυμάμαι να ξεχνώ πάντα τα λάθη μου και να μη μαθαίνω απ’ αυτά. Θυμάμαι πως έχω καιρό να γράψω για μένα.