κόκκινο

Photo by RagazzaStupida

... κρυώνω... μα όσα πουπουλένια παπλώματα και να μου φέρεις απόψε, δε θα ζεστάνουν την ψυχή μου ...γιατί είμαι εδώ κι αυλακώνω το δέρμα μου με νυχιές που δεν αφήνουν σημάδια, μα πονάνε πιο πολύ απ΄αυτές που ματώνουν ...πόσο πιο σκληρή να γίνω ακόμα; ...όταν σβήνουν τα φώτα και δε με βλέπει κανείς, ξαναλιώνω ...το μυαλό μου ανεβάζει 4500 στροφές, μα δεν αλλάξει ταχύτητα ...πες μου, αν ανοίξω τα σπλάχνα μου και σ’ αφήσω να δεις, θα τ’ αντέξεις;

...παιχνίδια εξουσίας με μάθανε να είμαι δυνατή, να σφίγγω τα δόντια και να γελάω ...γιατί ποτέ κανείς δε μου ‘μαθε πως επιτρέπεται να κλαίω; ...όχι μόνη, αλλά σε όλους μπροστά, μια παράσταση για μένα μόνο, όχι για το χειροκρότημα ...πόσα ακόμα θα πάρεις από μένα; ...πότε θα μου δώσεις κάτι κι εσύ; ...χωρίς αντάλλαγμα! ...να με κοιτάξεις μες στα μάτια και να μου πεις
«Έλα! Αυτός είμαι, πάρε με! Κάνε με κορμί δικό σου και φύλαξέ με σαν ό,τι πιο πολύτιμο έχεις»

...πότε θα μάθουμε να λέμε την αλήθεια; ...να μην πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, να μην πονάμε ...κι οι τροχοί σου αν κουράστηκαν, πρέπει να μάθουν να βαστάνε το σασί μου, αυτό είναι, κι αν πάλιωσε, δεν έχω άλλο ...μην το ταλαιπωρείς, μην το κακομεταχειρίζεσαι, μας πήγε τόσες βόλτες και θα μας πάει κι άλλες τόσες ...αν το θες μονάχα, ζήτησέ το μου έτσι απλά, μη βάζεις λόγια όμορφα, αν το μπορείς, για μένα κάν’ το ...πόσο ακόμα ν’ αντέξω; ...πόσο;

...πάρε μια χούφτα πέταλα και σκέπασέ μου τα μάτια ...κράτα μου τον αυχένα και λούσε με με το σπέρμα σου, ξέπλυνέ με με τον ιδρώτα σου μετά ...ζέστανέ με με την ανάσα σου κι άσε με να ξαποστάσω στο κορμί σου ...κράτα μου το χέρι σαν παραπατώ μην πέσω και χαμογέλα μου σαν τραγουδάω ...κάνε πως δεν άκουσες το φάλτσο μου και κάλυψέ το με τον ήχο από εκατομμύρια μπαλόνια που σκάνε ...βάλε μέσα και κομφετί για να με κάνεις να γελάσω σαν παιδί και πάλι ...ξέρω, δεν είμαι τέλεια, μα δε σου πούλησα τον εαυτό μου έτσι ποτέ ...με τις αδυναμίες μου σου φανερώθηκα, αυτές αγάπα, αυτές με κάνουν ό,τι είμαι ...μην αργήσεις μόνο, δεν μπορώ να σε περιμένω για πάντα...

...ως τότε, λέω να σκεπαστώ με κείνο το αόρατο σατέν που θα ‘θελα να ήταν η αγάπη σου ...κι αν προσευχηθώ πολύ, ίσως και να πεθάνω, βλέποντας στ’ όνειρο ότι ξυπνώ με την ανάσα σου στα χείλη μου.

Και να σε πίνω όλη νύχτα

Photo by PassionLost

Ήρθες χθες αργά και με ξύπνησες. Θα ‘ταν δε θα ‘ταν τρεις και γυρνούσες απ΄ τα μπαρ. Μύριζε η ανάσα σου αλκοόλ μα ήταν γλυκό το φιλί σου κι ας βρωμούσαν τα ρούχα σου τσιγάρο. Στάθηκες αμήχανα εκεί στην πόρτα και με κοίταγες να γδύνομαι, σαν να περίμενες να σε καλέσω μέσα. Μα ήσουν ήδη μέσα, μωρό μου, γέμιζε ο τόπος απ’ την παρουσία σου.

«Τι ήπιες;» ρώτησα.
«Και τι δεν ήπια!» απάντησες.

Κι άρχισες ν’ απαριθμείς ονόματα από ποτά κι έχασα το μέτρημα. Μια μπύρα ένιωσα στο πρώτο σου φιλί - μαύρη, κόκκινη ή ξανθιά, δε βάζω στοίχημα. Ένα αμαρέτο με λεμόνι και δυο ουίσκυ γεύτηκα κι αρκετά σφηνάκια. Έτσι μυρίζω άραγε κι εγώ μετά από τα ξενύχτια; Στάλα δεν είχα πιει εχθές, μα ήπια μια θάλασσα μέσα από σένα. Και μου διηγήθηκες τη νύχτα σου καθώς αφήναμε τ΄αποτυπώματά μας στα σεντόνια. Κι ήθελα κι άλλο να σε πιω, και ζήλευα που ήμουν στεγνή από αλκοόλ αυτό το βράδυ.

Πήγα και πήρα το μπουκάλι απ΄ την κουζίνα και σου ‘δινα να πιεις κι έπινα εγώ απ΄τα χείλη σου και μέθυσα χίλιες φορές θαρρείς. Ρούφηξα μια γουλιά κρασί, την κράτησα στο στόμα και σου ‘δωσα να καταπιείς. Κι έκανες το στήθος μου χωνί κι ήπιες κι εσύ από κει μέσα. Και με κέρναγες όλο το βράδυ χάδια, φιλιά και αλκοόλ... και τόση μέθη, Θεέ μου, πρώτη φορά την άντεξα. Να μου ξανάρθεις και να είσαι μεθυσμένο...

Μένω εκτός

Η lo-li (κατά κόσμον Κική Παπαδοπούλου) «πατώντας» πάνω σ’ ένα δικό μου post έφτιαξε μια πολύ όμορφη φωτοϊστορία την οποία παρουσίασε τον Μάρτιο σε έκθεση φωτογραφίας. Με τη βοήθεια του prince προσπαθήσαμε να μετατρέψουμε την παρουσίαση σε βιντεάκι για να την προβάλουμε στα blog μας. Το αρχικό post μπορείτε να το δείτε εδώ. H lo-li συνέχισε την ιστορία μ’ ένα παραμύθι. Την ευχαριστώ για τον πολύ όμορφο επίλογο. Το μουσικό θέμα είναι από τη θεατρική παράσταση "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε". Ελπίζουμε να σας αρέσει. Για καλύτερη ανάλυση, μπορείτε να το δείτε απευθείας από το u-tube.

Δεν υπάρχει πια χρόνος για παραμύθια και ρομαντισμούς.
Γρήγορες σχέσεις, γρήγοροι χωρισμοί.
"Άντε να τελειώνουμε"

Μερικές φορές είναι καλύτερα να μένεις εκτός.
Να βλέπεις χρώμα στους γκρίζους ανθρώπους, στα γκρίζα λόγια.

Black-out

Χθες βράδυ είχαμε black-out. Μη μπορώντας να κάνω και πολλά, άναψα όσα κεριά είχα, ξάπλωσα κι άκουγα τη βροχή. Με πήρε ο ύπνος κατά τις 10:30, το ρεύμα πρέπει να ήρθε το πρωί.

Κοφτερό λεπίδι

Περνάω από κάτω κάθε μέρα και ασυναίσθητα κοιτώ ψηλά, ψάχνοντας να βρω ένα λευκό πανί να κυκλώνει. Από συνήθεια το κάνω, μη νομίζεις... Απλά καμιά φορά αναπολώ και ξεχνιέμαι.

Είδα και πάλι χθες το «λεπίδι» σου, όπως συνήθιζες να λες τις αγωνιστικές πτέρυγες. Άσπρο με μια ρίγα μαύρη και κάθισμα αεροδυναμικό, ήσουν κοντά στην πλαγιά προσπαθώντας να πάρεις ύψος. Από τότε που χωρίσαμε δεν έχεις ξανακάνει ρεκόρ. Λες και μαζί με μένα έφυγε κι η τύχη σου. Έτσι είναι, αγάπη μου, ο έρωτας δίνει φτερά κι αυτός τα παίρνει πίσω. Ποια να σε ακολουθεί άραγε στα ταξίδια σου τώρα; Είναι τόσο δύσκολο να σε σβήσω τελείως απ’ το χάρτη μου, αφού σε βλέπω κάθε μέρα σχεδόν να πετάς. Φοράς ακόμα το κράνος που σου είχα πάρει δώρο στη γιορτή σου;

Σε είδα τις προάλλες με το καινούριο σου αμάξι, διασταυρωθήκαμε στη στροφή του σούπερ μάρκετ, σου κόρναρα, χαμογέλασα και σε χαιρέτησα, δεν είδα αντίδραση από σένα καμιά. «Λες να ‘ναι που άλλαξα το χρώμα στα μαλλιά;» Ποιον κοροϊδεύω; Ίσως για σένα να μην είμαι πια κάτι παραπάνω από «πρώην περισυλλογή», που πάντα πρόθυμα τ’ άφηνα όλα και πατούσα τέρμα γκάζι να σε βρω και να σε φέρω πίσω. Που σ’ ακολουθούσα σε κακοτράχαλες πλαγιές για να σε δω να ψηλώνεις, σα φουσκωτό μπαλόνι με ήλιο που παίρνει το δρόμο για τον ουρανό. Και που σε πίστευα όσο δεν πίστεψα κανέναν στην ζωή μου όλη.

Τη μέρα που σε είδα να πέφτεις, σαν στόλαρε εκείνο το πανί για δευτερόλεπτα φουντάροντας με φόρα στην πλαγιά, έχασα τον κόσμο όλο. Γέρασα δέκα χρόνια κι ας με κρατούσες μετά αγκαλιά παρηγορώντας με και πνίγοντάς με στα φιλιά. «Κι αν σ’ έχανα;» Ξέρεις ποια είναι η ειρωνία; Τα χρόνια που ήμασταν μαζί, μια ευχή έκανα πάντα για σένα και καμιά ποτέ για μένα. Ποτέ καμιά για μας τους δυο μαζί. «Να είσαι πάντα γερός, να είσαι πάντα καλά και να πετάς ψηλά και μακριά». Την επόμενη φορά θα προσέχω τι εύχομαι! Συχνά οι ευχές πραγματοποιούνται...

...πετάω, πετάς, πετάει, πετάμε, πετάτε, πετάνε...

Έλα να παίξουμε

Θέλεις να γίνω ο χαρταετός σου; Θα με πετάς ψηλά και μακριά τις μέρες με άνεμο και ήλιο και θα σου γνέφω χαμογελώντας από κει πάνω. Θ’ ατενίζω λιβάδια με παπαρούνες κι εσύ... μια κουκίδα που τρέχει στο βάθος. Ή δίπλα στη θάλασσα, με την αρμύρα να σου καίει το πρόσωπο σαν σκάει πάνω σου το κύμα. Μ’ ένα σχοινάκι θα με κρατάς και θα φοβάσαι μη σπάσει και σου φύγω. Έχει καιρό να με πάρει ο άνεμος. Έλα... τώρα που είναι άνοιξη. Κι εγώ θα γίνω το ποδήλατό σου. Θα ‘μαι κόκκινο και γρήγορο και θα με τρέχεις... Ό,τι θέλεις θα ‘μαι. Μόνο έλα... όσο έχουμε καιρό ακόμα.

Seven

Όταν ο jojox και η alkyoni μου έστειλαν πρόσκληση για τις 7 αγαπημένες μου ταινίες, και προσφάτως η lo-li για 10, σκέφτηκα «Ωχ, πάλι τα ίδια! Μέχρι πότε πια μ’ αυτό το βιολί;» Σήμερα όμως ψάχνοντας στο u-tube βρήκα μερικά πολύ όμορφα μουσικά βίντεο από αγαπημένες ταινίες και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας. Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε δεκάδες αγαπημένες, αλλά με μια πρόχειρη επιλογή κατέληξα στις παρακάτω ταινίες (με τυχαία σειρά). Δε θα πω τίποτ’ άλλο, θ΄αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες και η μουσική. Enjoy!

The Princess and the Warrior


Amores Perros




Requiem for a Dream



The Promise (Mo Gik)



The Eternal Sunshine of a Spotless Mind



Amelie


The Piano

Παραγγελιά

Photo by blacksheep

Δεν αντέχω άλλη σιωπή, θέλω να μιλήσω. Είναι μέρες τώρα που με ζυγώνουν δαίμονες. Τα βράδια δεν κοιμάμαι και σέρνω τα μέλη μου τη μέρα. Μαύροι κύκλοι στα μάτια, οι ρυτίδες προσδίδουν την κούραση κι η καρδιά πάει να σπάσει. Βάζω τραγούδια στο pc και ξάφνου μαλακώνω. Μα τούτη δω η ακινησία κι ο ήχος απ’ τα πλήκτρα μάλλον κακό μου κάνουν. Μπαίνω στ’ αμάξι και χάνομαι. Από χθες έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια πέτρα στο στήθος. Μη μου χαρίζεις άλλα, θα με πνίξεις! Με φόρτωσες κι ας ήταν άθελά σου. Μου πέφτει βαριά η αγάπη σου, συγχώρα με, δε φτάνει να το θέλει μόνο ένας. Έβρεξε σήμερα και γέμισαν οι δρόμοι λάσπη. Έτσι νιώθω, το πιστεύεις; Βουλιάζω σαν τη λάσπη. Κι αυτή η λακούβα που έχω στο στέρνο, πόσο ακόμα ν’ αντέξει; Μάζεψε νερό και πάει να ξεχειλίσει. Μια στάλα ακόμα και θα μου βγει απ’ τα μάτια. Μεγαλώνω γλυκά, μεγαλώνω πικρά... με πόνο τα ‘μαθα όλα. Σε χωματόδρομο τα γόνατα και τις παλάμες μου έγδαρα, πέφτω μα σηκώνομαι. Θέλεις να δεις σημάδια απ’ τα χαλίκια; Δεν κερδίζεις πάντα στα παιχνίδια. Ομίχλη, κι οι προβολείς δεν κάνουν τίποτα. Παίξε μου μόνο μουσική, παίξε γαμώτο, παίξε! Ίσως έτσι ξεχαστώ κι απόψε.

.

Photo by possession


Αναιμία. Διάφανα Κρίνα και Μίζερο Φως. «Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα». Κρυώνω. Μετρώ τις προσδοκίες που χάθηκαν και τα όνειρα που τσαλαπατήθηκαν στο πρώτο φως της μέρας. Η νύχτα τα κάνει όλα να δείχνουν βελούδινα. Κι αυτές οι κουβέντες σου ακόμα που μέλι στάζουν στο σκοτάδι, μαχαίρια που με κόβουν την αυγή. Για ποια παιχνίδια μου μιλάς; Σε ποιο λαβύρινθο να ‘μαι άραγε χαμένη; Ποια λόγια θα με πείσουν, ποιες λέξεις σου στο δρόμο θα χαθούν; Ποια σκιά θα μείνει στο σεντόνι και ποιο ιδρωμένο κορμί στον καθρέφτη; Κάθε που φεύγεις το πρωί, μέτρα πόσες μένουν ανοιχτές πληγές να στάζουν. Τ’ αποθέματα τελειώνουν. Η ζωή είν΄αλλού. Δέσε με!

Crossing Over

Photo by wrona

Συχνά θέλω να περάσω απέναντι

μα νιώθω τόσο μικρή κι ασήμαντη

Ανήμπορη

Όλα αυτά εκεί έξω

κι όλα αυτά εδώ μέσα

κάπου δεν είναι συμβατά

Όσες φορές φώναξα, δε μ’ άκουσε κανείς

Όσες φορές δε μίλησα, απορούσανε γιατί!

Το παιδί που κρύβω μέσα μου ποιος θα το μεγαλώσει;

Ποτέ κανένα παραμύθι δε με προετοίμασε γι αυτό...

Ασυνάρτητα

Photo by Lilaims

Ο prince μου ψιθύρισε: μήνυμα, νοστιμιά, μπαταρία, βάζο, εκκλησία.

Voilà!


Άργησα κι έχω αγχωθεί. Ψάχνω να βρω την εκκλησία. Μετά το μουσείο δεξιά, οι οδηγίες δεν είναι σαφείς, κάπου να βρω να παρκάρω. Επιτέλους το βρίσκω. Στο χώρο διάχυτη μιζέρια. Αρχίσαμε με μια ολόκληρη ώρα καθυστέρηση και μια μικρή αλλαγή προγράμματος. Εγγραφή – έναρξη – χαιρετισμοί. Μέσος όρος ηλικίας τα 45, γυναίκες κυρίως, οι περισσότερες απεριποίητες και κακοντυμένες. Διάλειμμα. Καφές – πορτοκαλάδα – κουλουράκια. Κάθομαι στον μαύρο δερμάτινο καναπέ και τους παρατηρώ. Πίσω μου ακούω κομπολόι, small talk και χάχανα. Το μάτι μου κολάει σ’ ένα βάζο στο τραπέζι. Κόκκινο μα άδειο. Τα πάντα μου θυμίζουν εγκατάλειψη. «Τι κάνω εγώ εδώ;» αναρωτιέμαι. Νιώθω πως ήδη έχω χάσει το χρόνο μου. Δεν ακούω τίποτα. Βαριέμαι αφόρητα κι είπα κάτι να γράψω. Ούτως ή άλλως δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Ευτυχώς έχω μπλοκάκι για σημειώσεις, να θυμηθώ ν΄αγοράσω ένα moleskine – ψωνάρα!

Το μόνο χρήσιμο κι ενδιαφέρον ως τώρα είναι ένα τεστ προσωπικότητας, όχι πως έμαθα κάτι καινούριο...
Τύπος Α: Δημοφιλής Αιματικός
«Προσωπικότητα ελκυστική, ομιλητική, ψυχή του πάρτυ, με αίσθηση του χιούμορ, με καλή μνήμη στα χρώματα, συναισθηματική και παραστατική, αυθόρμητη, δημιουργική κι ενδιαφέρουσα, ενεργητική κι ενθουσιώδης, κάνει εύκολα φιλίες, τρέφεται με φιλοφρονήσεις, γίνεται συχνά αντικείμενο ζήλειας, δεν κρατά κακία, ζητά εύκολα συγνώμη. Ξεχειλίζει από καλή διάθεση μα είναι συχνά ευμετάβλητη, περίεργη, καλή στη σκηνή, ζει το παρόν, ειλικρινής, πάντοτε παιδί.» Συγνώμη, αλλά αυτό θα μπορούσε άνετα να είναι το προφίλ ενός Τοξότη. Κι ύστερα σου λένε, μην πιστεύεις στα ζώδια. Τα αρνητικά δεν αναφέρονται πουθενά, το τεστ εστιάζει στα θετικά.

Μετά το διάλειμμα ο χρόνος δεν περνά με τίποτα. Χτυπάνε συνέχεια κινητά. Προσπαθώ ν’ ακούσω ράδιο με τ’ ακουστικά αλλά δεν είναι καλή ιδέα, δεν έχω αρκετή μπαταρία. Κάνω όνειρα για το καλοκαίρι, προσπαθώντας να ξεχαστώ. Σκέφτομαι ν’ αγοράσω ποδήλατο. Τα Σαββατοκύριακα θα κατεβαίνω στην παραλία παρέα με μουσική κι ένα μπλοκ, θα κάθομαι σ΄ένα παγκάκι, θα κοιτώ τη θάλασσα και θα γράφω. Αν διψάω, θα πίνω μπύρες. Αν πεινάω, θα τσιμπάω καμιά νοστιμιά. Πόσο μου έχει λείψει αυτό! Ένα μήνυμα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μπλα, μπλα, μπλα... Το ρολόι έχει κολήσει. Δεν αντέχω! Σηκώνομαι, τα τακούνια μου κάνουν θόρυβο στα πλακάκια, κεφάλια γυρίζουν και με κοιτάνε. Δε με νοιάζει, φεύγω. Έξω έχει τέλεια μέρα.

Εφιάλτης

Photo by eliXile



Είχαν μαζευτεί και περιμένανε. Δεν ξέρω τι. Παρατηρούσα τον κόσμο που στεκόταν στην ουρά. Νοσοκόμες και γιατροί, νεαροί ειδικευόμενοι με τις άσπρες ρόμπες και τα ντοσιέ στο χέρι, να ψιθυρίζουν ακαταλαβίστικα ονόματα ασθενειών και φαρμάκων, να μου μεταδίδουνε το άγχος τους κοιτώντας τους και μόνο. Ένας βόμβος από διαλόγους χαμηλόφωνους συνομωτικούς, βλέμματα γεμάτα ανησυχία, «γιατρέ μου, σας χρειάζομαι» και η απάντηση «υπομονή», πονάω... Σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα ένιωσα για λίγο, κι αυτοί να περιμένουν την πρώτη σειρήνα ασθενοφόρου για να τρέξουν, κάποιο έκτακτο περιστατικό κι η ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή. Τους έβλεπα μέσα από το σκούρο τζάμι, μα όλα περνούσαν μέσα μου, σαν τον ορό που τρέχει από το σωληνάκι, αντισηψία να μου χύνουνε στο αίμα, λίγο κουράγιο, λίγη αδιαφορία, λίγο ωχαδερφισμό ακόμα και «σε λίγες μέρες θα είσαι πάλι στα πόδια σου».

Ξάφνου ο χώρος γέμισε καπνό. Έβγαλαν όλοι τα τσιγάρα τους, τ’ ανάψανε κι αρχίσανε να μου ξεφυσούν στα μούτρα. Έβλεπα τα δόντια τους κίτρινα κι αιΧμηΡά καθώς γελούσανε, ένα χαμόγελο που λες και με σύρμα το τραβούσαν ως τ’ αυτιά, σαν μαριονέτες που ανοίγουνε το στόμα μα τα μάτια μένουν άθικτα και πλαστικά, ανέκφραστα σαν την ψυχή τους. Κι έκλεινε γύρω μου ο κλοιός καθώς εκείνοι σκύβανε από πάνω μου, το οξυγόνο να λιγοστεύει, να χάνω τις δυνάμεις μου, μα... «Ήρθα εδώ για θεραπεία. Βοήθεια! Δε θέλω να πεθάνω». Δεν έλεγχα πια το σώμα μου, μα η ψυχή δεν είχε βγει ακόμα. Τα μουδιασμένα άκρα μου πάσχιζαν να κινηθούν για ν’ αντιδράσουν... Το επόμενο λεπτό στεκόμουν δίπλα στο παράθυρο. Ένας ξανθός γιατρός με πράσινα άνοιγε τα βλέφαρα του πρώην σώματός μου που κοιτόταν στο κρεβάτι, κι έριχνε φως στις κόρες μα εκείνες δεν το βλέπαν.

«Ανεπάρκεια Καρδιάς» απεφάνθη «Πάρτε την»

Τινάχτηκα! Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα κι η καρδιά χτυπούσε φρενιασμένα, μα χτυπούσε κι ήμουν ακόμα ζωντανή στο δικό μου κρεβάτι.

Κλείνομαι

Photo by gilad

Να σου πω την αλήθεια, τα βράδια δε θέλω παρέα. Ούτε τη μέρα θέλω πια. Κάποιος μου το ‘χε πει παλιά, πως σαν κάνεις την αρχή με τη μοναξιά, πίσω δε γυρίζεις. «Θα κλειστείς και θα σ΄αρέσει» μου ‘χε πει κι εγώ γέλασα τότε. Εγώ που δεν μπορούσα να μείνω δυο λεπτά μόνη με τον εαυτό μου -τι ειρωνεία!- να μην αντέχω τώρα πια κανέναν. Έρχεται η μάνα μου καμιά φορά κι ανυπομονώ να μου αδειάσει τη γωνιά. Λες κι είναι ξένο σώμα και πασχίζω να το διώξω. Σαν ένα βρώμικο τασάκι που θέλω να το πλύνω και να το κλείσω στο ντουλάπι, μόλις ο καπνιστής θα έχει φύγει. Και δεν μπορώ άλλο πια να προσποιούμαι.

Αν ήσουν σήμερα εδώ, να κάθεσαι χωρίς να μου μιλάς κι απλά να με χαζεύεις, πάλι βάρος θα μου ήσουν. Εκτός κι αν ήσουν όπως ακριβώς σε θέλω. Να μη με νοιάζει που θα κοιμηθείς στο πλάι μου, να μη με νοιάζει που πιάνουν χώρο στα συρτάρια μου οι μπλούζες σου και τα ξυριστικά σου στο ντουλάπι. Να μη φοβάμαι...

Τα τραγούδια

Photo by schelly

Όταν μου στέλνουν τραγούδια, συγκινούμαι
Είναι σαν να μου χαρίζουν λουλούδια
Μόνο που τα τραγούδια κρατάνε για πάντα

Τα τραγούδια με κάνουν να σκέφτομαι
Τα συνδέω με ανθρώπους και καταστάσεις
Στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς
Με συντροφεύουν καλύτερα απ’ τον καθένα

Θα ‘θελα να ‘σουν εδώ, μα όχι άνευ όρων
Μην έρθεις μόνο για να λες πως ήρθες
Προτιμώ τη σιωπή απ’ τα άχρηστα λόγια
Πόσες φορές ένιωσες «λίγος» για όσα είπες;

Κουράστηκα να μιλάω πια
Πες μου τι μουσική ακούς
Να σου πω ποιος είσαι, φίλε