καλοκαιριού τέλος
Γέρνω να ξεκουραστώ στην μπλε-πορτοκαλί αιώρα που έχουμε κρεμάσει στο μπαλκόνι και σφαλίζω τα μάτια να μη δραπετεύσουν τα όνειρα. Το καλοκαίρι έφυγε τόσο γρήγορα που ήταν σαν να κράτησε μόνο μια μέρα. Έχει μείνει να το θυμίζει μονάχα μυρωδιά από αγιόκλημα, φωτογραφίες γεμάτες χρώμα θαλασσί κι ηλιοκαμμένη επιδερμίδα που σιγά σιγά θα ξεφλουδίσει αφήνοντας άχαρα σημάδια. Σε λίγο τα μπράτσα θα καλυφθούν από μανίκια. Τρέχουν οι εικόνες κι οι στιγμές και τρέχω κι εγώ για να τις φτάσω. Βιάζομαι μου λες να φέρω το φθινόπωρο πριν την ώρα του. Μα δεν το ξέρεις πως φθινοπωριάζω πάντα την πρώτη μέρα στη δουλειά; Εγώ ζω μόνο για τα καλοκαίρια. Χαζεύω για λίγο ακόμα τη βεράντα μου. Τώρα υπάρχει πράσινο, υπάρχει ζωή. Υπάρχουν κεριά, μουσική και κουβέντα τα βράδια. Με νανουρίζει το θρόισμα των φύλλων κι ο ήχος μιας ονειροπαγίδας που μοιάζει μ’ ενυδρείο. Πιο πέρα ξεμουδιάζει τα φτερά του στον άνεμο ένα κόκκινο πουλί. Κι αυτά μαζί τα κρεμάσαμε και μαζί τα χαιρόμαστε. Ξεκινάει περίοδος αλλαγών. Σε μια προσπάθεια να διώξω κάθε τι αρνητικό σ’ αυτό το σπίτι, βάφω τοίχους...
