υΔΆΤΙΝΟς κΌΣΜΟς


Photo by kil1k

Έβρεξε χθες έναν κατακλυσμό. Και γέμισε άξαφνα η πόλη λίμνες, ποτάμια και κανάλια. Κι έσταζαν στο παρπρίζ τα δάκρυα τ΄ ουρανού και πάλευα να δω ανάμεσα στις στάλες. Θολός ο κόσμος, ακροβατούσα στα τυφλά, με την αφή θαρρείς πως ένιωθα την άσφαλτο. Τι να σου κάνουν οι πυξίδες; Κοίτα τ’ αστέρια, αυτά ξέρουνε καλύτερα το δρόμο. Μέσα στο σκάφανδρο προστατευμένη, παρατηρούσα από το τζάμι όποια μορφή ζωής ξενυχτισμένης. Σε μια στροφή φοβήθηκα, πάσχιζα να κρατήσω το τιμόνι, τα χέρια αδύναμα, ζαλισμένο το μυαλό, δεν άντεξα και παραδόθηκα στη δίνη του ωκεανού. Τα λάστιχά μου κολυμπούσαν ύπτιο. Τρομάζω σαν πηγαίνω με την πλάτη. Μα τότε πρόσεξα τα μουσκεμένα μου μαλλιά που έσταζαν στους ώμους και τις μεμβράνες που αναπτύχθηκαν ανάμεσα στα δάχτυλα. Λέπια γεμίσαν οι γοφοί κι οι γάμπες, γυμνό το στήθος πρόβαλε, μορφή γοργόνας. Γύρισα πίσω εκεί που ανήκω, εξ αρχής κόσμου ήταν η θάλασσα. Πότισε το κορμί μου ως το κόκκαλο, μα ένιωθα παράξενα οικεία. Βούτηξα στο βυθό κάτω απ’ την άσφαλτο κι είδα έναν κόσμο αλλότριο. Τσούχτρες, κοράλια κι αχινοί, σελάχια, χέλια και δελφίνια, όλα μου κάνανε παρέα. Μου μίλησαν σαν να με ξέραν χρόνια και μου ‘πανε να ξαναβγώ στην επιφάνεια. Μεγάλο μέρος του κορμιού μου αποτελείται από νερό, γιατί να μην μπορώ να μείνω εδώ που ανήκω; Εκεί πάνω δε με κρατάει τίποτ’ άλλο. Βυθίζομαι στη δίνη του νερού, νιώθω να πνίγομαι μα δεν υποφέρω. Το σώμα μου αιωρείται, κινήσεις απαλές, χορεύω και τα ρούχα μου Σαλώμης πέπλα που χορεύουνε μαζί μου. Μπροστά στα μάτια μου περνά η ζωή μου όλη. Πρώτα γενέθλια, η γέννηση ενός αδερφού, παιχνίδια στην άμμο, το πατρικό μας σπίτι, σχολείο, αλάνες, γειτονιά, ματωμένα γόνατα, κοπάνες, καρδιοχτύπια, έρωτες, ο παππούς, η γιαγιά, γάμοι, χαρές, ένα μωρό που δε γεννήθηκε ποτέ, χωρισμοί, πτήσεις, φιλιά... κρεβΆτια, κρεβΆτια, κρεβΆτια.... μοναξιά. Εδώ κάτω υπάρχει μόνο νερό. Νιώθω πως γύρισα ξανά στη μήτρα. Σκοτάδι. Ύπνος. Μάνα - θάλασσα. Ούτε τα βλέφαρα δεν κλείνουν, τα μάτια υγρά όπως πάντα θα ‘πρεπε να είναι, το στόμα μισάνοιχτο δεν αναπνέει, μπουρμπουλήθρες gin tonic, είμαι σαν μέδουσα οκνή, διάφανη και στραφταλίζω. Νιώθω πως χάνομαι γλυκά, δε νιώθω πόνο, δε νιώθω τίποτα. Είμαι Γη και Ουρανός, είμαι Νερό και Φωτιά, είμαι Αέρας, είμαι Ουσία. Ο πιο ανώδυνος θάνατος είναι αυτός από πνιγμό/ασφυξία…





14 σχόλια:

Sigmataf είπε...

Πάμε να ζήσουμε, τώρα που στεγνώνουν οι βροχές?

γιωργος είπε...

Όμορφα δυνατή αλλά και τρομακτική Μεταμόρφωση...
Αντικειμενικά πάντως κάθε άλλο παρά ανώδυνος είναι αυτός ο θάνατος...
Τουλάχιστον χαμογέλασα με την άλλη μεταμόρφωση...ΚρεβΆτια...

itelli είπε...

Σαλλλώμη πουλλλάκι μου, πολύ με άρεσε αυτό! :) Χαίρομαι που επανήλθες.

(αν κ πιστεύω οτι ο πιο ανώδυνος θάνατος πνιγμού/ασφυξίας είναι αν έχεις λιποθυμήσει πριν πνιγείς).

lo-li είπε...

....ρε πες μου λιγο από ποια ταινία είναι αυτή η μουσική γιατί έχω κολλήσει! καλά το κείμενο..τίποτα..απλά ευχαριστώ για τις εικόνες και το ταξίδι που με πηγε:-) (ναι ναι τώρα μπορείς άνετα να κλαψεις απο τη συγκίνηση)

ΥΓ:Στο bitter θέλουμε σοβαρά σχόλια, τ' ακούς; :-Ρ

ΥΓ2:"Κι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει" Eγώ λέω να βάλεις εδώ στο μαυρο τοίχο σου ένα χρονόμετρο που να μετράει αντιστροφα μέχρι την Παρακευή χαχα

nosyparker είπε...

@ sigmataf
πάμε :-)

@ axenbax
να υποθέσω ότι παραλίγο να πνιγείς και σε πρόλαβαν; :-D
(ναι, κρεβΆτια καλπάζοντα)

@ itelli
χαίρομαι που χαίρεσαι, αλλά θα το ξανακλείσω :-P

@ lo-li
δεν ξέρω αν έχει μπει ως μουσικό θέμα ταινίας. Είναι Albinoni - Αdagio for strings in G minor.

γιωργος είπε...

Ακριβώς. Και φερε καποιο καλο βιβλιο για να απελευθερωσεις.:)

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα μπορούσα να έχω διαβάσει καλύτερο κείμενο να συνοδεύει αυτό το κομμάτι!!! :D
Απ'οσο γνωρίζω, δεν έχει χρησιμοποιηθεί σε κάποια ταινία, αλλά το έχουν διασκευάσει οι Doors, γι' αυτό και είναι πολύ γνωστή μελωδία ;)

meez είπε...

Όλο μαζί - πακέτο με τη μουσική , κάθε άλλο παρά θάνατο μου κάνει .
Ζωή .
Εντελώς .

By the way , είναι νομίζω περισσότερο γνωστό το εν λόγω adagio απο την παλιά sci-fi ταινία "Rollerball" .

BeBe είπε...

Υδάτινο παραμύθι με μια γοργονογατούλα που φοβήθηκε. Μάνα θάλασσα. Και μένα έτσι μ'αρέσει να την βλέπω. Την λατρεύω.
Πολύ όμορφο, καλημέρα nosy!

nosyparker είπε...

@ foulianna
ευχαριστώ

@ meez
παραλήρημα βροχής ήταν, μην ψάχνεις να βρεις κρυμμένο νόημα.

@ bebe
αυτό το γοργονογατούλα μ' άρεσε. θα το κρατήσω :-)

Ανώνυμος είπε...

(8)Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή (8)

Καλησπερα σας. Γιωργος

homelessMontresor είπε...

Κατ' εμέ είναι από τα πιο ωραία που έχεις γράψει!!!

Ανώνυμος είπε...

Προστατευμένη...
αρκεί για τα καλύτερα όνειρα!

salvador είπε...

έλα να πιάσεις τον ποντικό
σε παρακαλώ