de profundis


Photo by hbynoe

Με την Ε. είμαστε φίλες περίπου 5 χρόνια, ίσως και κάτι παραπάνω. Έχουμε πει σχεδόν τα πάντα. Ξέρει το παρελθόν μου και ξέρω το δικό της. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση λοιπόν όταν πρόσφατα μου είπε πως όταν με διαβάζει αναρωτιέται ποια είναι η αληθινή nosy. Αυτή που βγαίνει μέσα από τα κείμενα, ή αυτή που έχει μπροστά της όταν συναντιόμαστε; Με ταρακούνησε λιγάκι αυτό, γιατί μου το είπε ένα άτομο που υποτίθεται ότι με γνωρίζει. Συγκεκριμένα μου είπε ότι αν δε με ήξερε, θα πίστευε πως η γυναίκα πίσω απ’ την οθόνη είναι μια κακομοίρα με μαυρισμένη ψυχή - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Ξέρουμε πως κάποιοι στο μικρό μας blogoχωριό έχουν αναπτύξει περσόνες. Ευτυχώς δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία. Τα βιώματά μου βγάζω προς τα έξω, τα οποία μερικές φορές -ποιητική αδεία- μπορεί να είναι τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά. Δεν παύουν όμως να είναι βιώματα και συναισθήματά μου. Πώς αλλιώς να γράψει κάποιος για τον έρωτα αν δεν έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου; Πώς να γράψεις για τον πόνο, αν δεν έχεις καεί απ’ τη φωτιά; Κι αν συχνά μου βγαίνουν λίγο μελαγχολικά, είναι γιατί την ώρα που τα γράφω μελαγχολική είναι κι η διάθεσή μου. Αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι την επόμενη φορά που θα καθήσω μπροστά στο πληκτρολόγιο, θα είμαι μες την κατάθλιψη. Μέχρι να σου ξανασερβίρω ένα γκρίζο post, μεσολαβούν πολλά: θα έχω βγει, θα έχω πιει, θα έχω σίγουρα γελάσει, ίσως να έχω θυμώσει, θα έχω κάνει βόλτες με το ποδήλατο, μπορεί και να έχω χορέψει, να έχω φλερτάρει και να ‘χω πει κι ένα κάρο μ@λ@κίες. Και στην τελική, εμένα δε μου φαίνονται καθόλου μαύρα αυτά τα post. Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.

Κάθε άνθρωπος γράφει ορμώμενος διαφορετικά. Εγώ προτιμώ να γράφω για τη λύπη κι όχι για τη χαρά. Τη θλίψη μου ξορκίζω βγάζοντάς την προς τα έξω. Στη χαρά, θα είμαι με φίλους, θα γιορτάσω, θα μοιραστώ με κόσμο αληθινό, θ’ αγκαλιαστούμε, θα πιαστούμε απ’ τα χέρια, θα φιληθούμε. Στη μαυρίλα μου επάνω γιατί να μαυρίσω και τους άλλους; Ή μήπως έχεις την εντύπωση πως κάθε που με πιάνουν τα ψυχοπλακωτικά μου, αρχίζω τα τηλέφωνα και τρέχουν όλοι να με παρηγορήσουν;

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Άνθρωπος είμαι με τα πάνω μου και τα κάτω μου. Αλλά σφύζω από αισιοδοξία ρε γαμώτο, δεν αφήνω τίποτα να με ρίξει και δε θα επιτρέψω να με πάρει από κάτω. Μη μου λες λοιπόν ότι είμαι θλιμμένη, απογοητευμένη, πικραμένη και τα σχετικά. Όποιος με ξέρει καλά, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία. Με είδε ποτέ κανείς έξω στον πραγματικό κόσμο μουντρούχα; Από πού κι ως πού λοιπόν να μου κολήσει η ρετσινιά της κακομοίρας; Έχω δοκιμάσει να γράψω και χαρούμενα post. Απλά δε μου βγαίνουν το ίδιο εύκολα και δε βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να το ζορίζω. Ίσως όταν ερωτευτώ και πάλι...

Εσύ λοιπόν που με διαβάζεις και με γνωρίζεις κι από κοντά, δε θα ‘πρεπε ν’ αναρωτιέσαι. Θα ‘πρεπε να ξέρεις πως αυτό το blog είναι η κρυφή πλευρά του εαυτού μου. Αυτή που βγαίνει προς τα έξω μόνο σε ώρες δύσκολες, παρέα με τη μοναξιά μου, τις γάτες μου κι ένα ποτήρι κρασί. Και σ’ όποιον αρέσει! Κοίτα να δεις που μπήκα στον κόπο ν’ απολογηθώ...


38 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Nosy και θλίψη δεν πάνε μαζί...
Αχ να σε είχα τραβήξει με το κινητό μου όταν χορεύαμε σ' εκείνο το μπαράκι στου Ψυρρή, να έκανα ειδικό ποστ και να το ανέβαζα...

Σκέφτομαι το καλοκαίρι που έρχεται, το διήμερο στη Θεσσαλονίκη, τις πέντε μέρες στα Χανιά και ο ενθουσιασμός ξεπερνά κι αυτόν που είχα στα 18 πριν από τη πενταήμερη.

Χορός, γέλιο, περιπέτειες, συζητήσεις απίστευτες, βρώμικο τα ξημερώματα, εγώ στο τιμόνι να γκαζώνω κι εσύ να ψάχνεις από τη θέση του συνοδηγού ένα αόρατο φρένο. Τα καλύτερα ε- ε- έρχονται!

Γράφε εδώ, ζήσε έξω από εδώ.

Και που να'ξεραν ότι για μια απλή σου έξοδο χρειάζεται όχι ένα ποστ για να την αφηγηθεί, αλλά όλα τα μπλογκς της μπλογκόσφαιρας ενωμένα.

(σιγά μη περιμένουμε να ερωτευτούμε για να γράψουμε χαρούμενα- "γράφουμε" χαρούμενα anytime)

nosyparker είπε...

Γι αυτό σ' αγαπάω μαρή Ρούλα :-)

Ανώνυμος είπε...

ουφ κουραση με εσας τους ανθρωπους.. Σε καθε βημα πρεπει να λες και που πας και τι κανεις και γιατι το κανεις :-S:-S Εκτος αν οταν μιλατε, σκεφτεστε χιλια μυρια αλλα, ΕΚΤΟΣ απο αυτα που σας λενε οι συνανθρωποι σας..

(Αληθεια, το ΕΝΑ ποτηρι κρασι το ειπες φυσικα για ξεκαρφωμα, ετσι; :P:P:P:P:P )

ΚΑλημερα σας. Γιωργος.

Ανώνυμος είπε...

Η κατάθλιψη σε μικρές δόσεις είναι ότι πιο δημιουργικό. Μόνο αυτοί που έχουν κάτι να δώσουν το καταλαβαίνουν.

Unknown είπε...

μαααααύρη μααααααύρη μου χεις κάνει....
πλάκα mode off. κοίτα και εγώ όταν ξεκίνησα με λέγαν οι γνωστοί μου ότι το βλογκ είναι μέσα στη μαυρίλα... ξόρκιζα με τα ποστ μου τις ώρες εκείνες (μπορεί και λεπτά)-τις μελαγχολικές. Τώρα Ξεσκάω αλλιώς στο blog..
(θα καταλήξεις κάπου βρε μ@λ@κ@;;;)
χωρίς να έχω τα φόντα να δώσω και συμβουλή (άθλιε) εγώ προτείνω να μην το πιέσεις, δικό σου...ξέσκισε το.

μααααααααααύρη μαααααααααύρη σαν....

Erwtas Stomaxhs είπε...

τα κορίτσια ξενυχτάνε μ' ένα μυστικό! Ω Ω Ω! έτσι είμαι και 'γωωω...

:ΡΡΡ

nosyparker είπε...

Γιώργο, εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα
(ε καλά, μπορεί να είναι κι ένα μπουκάλι, ΕΝΑ είναι όμως) :-D

gritbound, νομίζω πως η κατάθλιψη δεν έρχεται ποτέ σε μικρές δόσεις. Έρχεται, σε κατακλύζει και την ξεπερνάς πολύ δύσκολα, σίγουρα όχι από μόνος σου. Αν μιλάμε όμως για μικρές δόσεις υγιούς, δημιουργικής μελαγχολίας, τότε θα συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα. Περίμενέ μας αυτό το καλοκαίρι, θα καούν τα Χανιά λέμε!!!

narita, αυτό το άσμα δεν το γνωρίζω, ως εκ τούτου δεν μπορώ να το ξεσκίσω. Όσο για το blog τούτο, ε λάστιχο το 'χω κάνει πια.

έρωτα, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, καθόσουνα στο διπλανό θρανίο κι όταν μου έδινες το βιβλίο μου ΄λεγες σ' αγαπώ"
:-PPP στα μούτρα σου

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. ΄Αλλωστε όλοι έχουμε ανάγκη να ξορκίσουμε κάποιες στιγμές. Και σ'αυτο βοηθούν και τα blog, μικρή μου. Keep up !

BeBe είπε...

Όταν ανέρτησα το πρώτο μου ποστάκι και το διάβασε μια από τις κολλητές μου φίλες, έμεινε. Για όλα. Για τον τρόπο που περιγράφω, πως νιώθω. Γιατί δεν μιλάω και προτιμώ να τα μοιράζομαι γραμμένα.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Θα συμφωνήσω με την Αργυρένια.
Ζήσε έξω από εδώ. Και αυτό είναι η πραγματική χαρά.
Καλησπέρες nosy μου.

kafouroutsos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kafouroutsos είπε...

προτείνω sorry

stefanos είπε...

το έχουμε πει μυριάδες φορές
τα blog(z) είναι δωρεάν ψυχοθεραπεία._

(αυτό τώρα ποιός το γράφει;
εγώ;
ή μήπως εγώ; )

nosyparker είπε...

lifewhispers, αυτό το "keep up" σαν τον david santos μου ακούστηκε :-/ Very nice work, thank you!

bebe, ναι αλλά δεν ήρθες να χαρούμε παρέα όσο ήμουν Αθήνα :-Ρ

καφουρούτσε, ταπεινή θαυμάστριά σας, υποκλίνομαι στην ποιητική σας δεινότητα.

στέφανε, εσύ γιατί σταμάτησες να γράφεις όμως; θεραπεύτηκες; :-D

lo-li είπε...

Ψψιτ! Ναι ναι εσυ..:-)

Δε χρειάζεται να μπαίνεις στη διαδικασία ν απολογείσαι, ο καθένας μας επιλέγει ένα τρόπο έκφρασης είτε αυτό είναι το γράψιμο είτε οτιδήποτε για να βγάζει μια άλλη-κρυφή- πλευρά του εαυτού του. Κι εμένα έχει τύχει π.χ ν' απορήσουν με κάποιες φωτογραφίες ή ζωγραφιές που τα θέματα τους δεν είναι και τόσο χαρούμενα αλλά δε γίνεται κάπου πρέπει να τη βγάλεις αυτην την όποια μελαγχολία!

Τέλος πάντων. ΈΧΕΕΕΕ ΓΕΙΑΑΑΑ:-D

An-Lu είπε...

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν είμαι τόσο λα-λα όσο φαίνεται στο μπλογκ μου κι αυτό έχει ξαφνιάσει αρκετούς!

OtiousSlim είπε...

Apla ithela na po oti moni san ksipnage i tiropita kathe proi koitouse ekso apo to prathiro tous perastikous.Teleies pano se ena gkrizo teren pou fotovolouse me kinoumena amaksia kai neon.I moundada tou kerou se anagkaze na ta akous ola.Ena takouni apo to pano diamerisma na perpata melagholika ena asanser na vrihatai anamesa stous orofous anaivokatevainondas,tous dihtes tou rologiou na kanoun to giro tou kosmou tous perpatondas pano sti monotoni tous perifereia.

Metafrasi

Apla ithela na po oti moni san ksipnage I zambonotiropita kafe proi koitouse tesko apo ton anitho tous solomous.Zebres trone sano se ena gkrizo soutien pou damaskouse me kinoumena diastimoploia kai ksenon (teleia). I m@@@ra tou petrou se anatarase zan tag kola.Ena psofimi sto piano amerimna na vroma melagholika ena kobreser na doneitai anamesa stous kolpous anaivokatevainondas,tous donites tou proinou orgasmou na kovoun to giro tou kosmou me tzatziki odigondas to treno sti hamersmisth and city gil gil gil mas petihe o arapazos.Feugo.

nosyparker είπε...

otiousslim, όσο κι αν προσπαθείς, τον καφουρούτσο δεν τον φτάνεις λέμε. Στο καλό και να μας γράφεις (ωχ! αυτό μην το πάρεις τοις μετρητοίς) :-Ρ

lo-li & an-lu, κορίτσια κάτι ήθελα να πω και σε σας αλλά με αποσυντόνισε ο από πάνω. Άλλη φορά... :-/

4:09 μμ

αμμος είπε...

Αγαπητή Nosyparker, πιθανόν να σας ενδιαφέρει η σημερινή κοινή δημοσίευση που κάναμε με τον Πάνο Ζέρβα για την υπόθεση του Αντώνη Τσιπρόπουλου.

αμμος είπε...

"να σε ενδιαφέρει". Και συγγνώμη που αφήνω ένα απρόσωπο σχόλιο, σε ένα αρκετά προσωπικό ποστ, απλά δεν ήξερα αν θα το δεις, αν το άφηνα πιο κάτω.

tanguera είπε...

Nosy συμφωνώ μαζί σου. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ όταν γράφω θα μπορούσα να χαρακτηριστώ ως διαταραγμένη προσωπικότητα, ίσως μανιοκαταθλιπτική αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πόνος κάνει τους ανβθρώπους πιο δημιουργικός. Κι εγώ την χαρά μου θα τη ζήσω ενώ τον πόνο και τη θλίψη μου πρέπει να τα εκτονώσω με κάτι δημιουργικό. Πρέπει να λυτρωθώ. Και ένας τρόπος είναι το γράψιμο. Συνέχισε λοιπόν και μη σταματάς γιατί γράφεις πολύ ωραία.

psarog είπε...

Έτσι ακριβώς είσαι :)

astrap είπε...

Vasika o otious den itan panta etsi..paliotera ithele na moiasei ton Stefanidi,meta ton Pagonidi,meta emena k paei legontas...tis proalles eixe dei to rambo 2 stin tileorasi k ithele na moiaksei ton stallone k evgaine sto trent park ourliazontas,kanontas kolotoumbes sta grasidia,krivotan stous thamnous k petouse petres kai o,ti allo evriske se vietnamezous k koreates foitites.
Twra kafou...ti na pw gia auto to paidi...

kat. είπε...

και εμένα η κολλητή μου, ξέρεις τι μου είπε; "δεν είσαι αυτή που γράφει αυτά τα κείμενα...προσπαθείς πολύ γράφοντας τα, γιατί δεν μιλάς όπως γράφεις...."!¨

ξέρεις καλό μου τι λέω εγώ;
οτι αν κάποιος δεν έχει κάτσει ποτέ να γράψει ένα κείμενο, δεν έχει μαγευτεί και δεν έχει μαγέψει με τις λέξεις, δεν μπορεί να μπει στην ψυχολογία του ανθρώπου, που το κάνει! δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει για εμάς να γράφουμε για το απλούστερο έως και το πιο σύνθετο πράγμα του κόσμου!!!!
δεν πειράζει! δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι!!

nosyparker είπε...

tanguera, ευτυχώς διαταραγμένη προσωπικότητα και μανιοκαταθλιπτική δε με είπανε ακόμα :-P

περικλή, κι εσύ είσαι μια γλύκα. Φιλάκι Χ

αστραπόγιαννε, παραβλέπω το ότι μου κάνατε το blog παιδική χαρά και σας καλωσορίζω, επειδή είμαι ανώτερος άνθρωπος. Μπυρίτσα;

kat, αυτό ακριβώς έλεγα πιο πριν σ' έναν φίλο μου, ότι μόνο αν κάτσεις να γράψεις μπορείς να καταλάβεις πώς είναι. Δεν μπορούν όλοι να βγάλουν τα σώψυχά τους στη φόρα.

astrap είπε...

Επειδη ειμαι κ εγω ανωτερος ανθρωπος,δεν θα το ξανακανω...Παιρνω την τραμπαλα μου κ φευγω...Μπυριτσα ειπες,ε?

bidibis είπε...

Καλά είχα καταλάβει εγώ πως είσαι σκοτεινή και απόμακρη - το επιβεβαιώνει και η φίλη σου...

Τόσο απόκρυφη και μυστικιστική που είσαι σε λίγο θα σε βγάλει και ο Χαρδαβέλας στην εκπόμη "Αθέατος κόσμος"

Για αυτό μου ζητάς συνέχεια μουντρούχους μοναχικού τροβαδούρους που ασχολούνται με μαγίες και διακατέχονται από αυτοκαταστροφική μανία

Τα μικρά τα παιδάκια που σε διαβάζουν δεν τα σκέφτεστε μανδάμ;

Εγώ πιστεύω πως για όλα φταινε οι Αθηναίοι.

Βάλε λοιπόν αθλητικό μετρόπολις να πορωθείς, πάρε μια βαθιά ανάσα και με ένα μαστίγιο διώξε όλους τους απο χάμου που σε μαγαρίζουν το μπλογκ.

Αν το κάνεις πάλι θα γίνεις γλυκιά και χαρούμενη!

Φιλικά

OtiousSlim είπε...

@nosy
Oute esi ti Madona.

leila είπε...

πρεπει να το καμω εικονισμα το ποστ σου.. γιατι και μενα με εκνευριζει που παιρνουν μια φραση μου και την αναλύουν οσοι ειναι εξω απο το χωρο/ χορό, λες και οσα συμβαίνουν ειναι αποκομμένα απο την πραγματικότητα ή λες και μια λέξη ειναι τόσο σημαντικη και ακυρωνει τις υπόλοιπες.. βλέπουν το δέντρο και οχι το δασος, ειναι ενα κλισε που λεμε για την περιπτωση αυτή.. .. λες και αν γραφω χαρουμενο ποστ ειναι γιατι ειμαι χαρουμενη ολη μερα και το αντιθετο.. αν δεν καθησει κάποιος να γράψει και ειναι εξω απο το χορο πολλά τραγούδια λέει..
Και γω σε καποιες στιγμες για να ξορκιζω οσα δεν μου αρεσουν και εχουν γινει γραφω ποστ γεματα χρωματα.. ή τσαντιζομαι και αυτό φαίνεται! οσοι με ξερουν πολύ καλά ή είναι καλοι ακροατες και εν προκειμενω αναγνωστες, καταλαβαινουν τι κρυβεται πίσω απο τις λεξεις.. αλλα και παλι η Leila οπως και εσυ Nosy όπως και κάθε μπλογγερ εχει τον χαρακτηρα του.. που εχει πολλα και ποικιλλα χαρακτηριστικα.. ε, αλλοι εχουν την αναγκη να υποδυονται και καποια περσόνα.. η να παιζουν θεατρο.. άλλοι ειναι ειλικρινεις και εχουν τοσο γεμάτη ζωη που δεν χρειάζεται να παίξουν ενα ρολο..
γι αυτο σχολιάζεις όσα θέλεις και συνηθως "ελκουμε" ακομα και με τη γραφη μας ανθρωπους που σκεφτονται παρόμοια με μας..
Μεσα απο τα ποστ μαθαινεις καινουργια πράγματα για τους ανθρώπους και αυτο ειναι το πιο ενδιαφέρον.. δεν ειναι και πάντα απαραιτητη η ταυτιση των ιδεών.. αλλα η ανταλλαγη ειναι το καλυτερο ενδεχομένως!

sorry_girl είπε...

Άι ρε που θα απολογηθείς κιόλας!
Αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτό!
Γειά μας λέμε!
;)

nosyparker είπε...

bidibis, είμαι ήδη γλυκιά και χαρούμενη ;-)

leila, θα μείνω σ' αυτό που είπες για ανταλλαγή. Δε συμφωνώ στο ότι διαβάζουμε άτομα που απλώς μας μοιάζουνε πάντως, εγώ τουλάχιστον ψάχνω να βρω κάτι περισσότερο από κομμάτια του εαυτού μου στους άλλους.

sorry_grill, ποια είσαι πάλι εσύ; Εγώ ένα μωβ κλημεντίνι ξέρω :-Ρ

Μαύρος Γάτος είπε...

Ε όχι και "άνθρωπος"!!!! Κοτζάμ ψιψίνα (και τί ψιψίνα Σ;))))))

leila είπε...

οπως το παρει ο καθενας, αγαπητη nosy.. υπάρχουν πολλές ερμηνειες .. το σημαντικο ειναι οτι συμπλήρωσες αυτο που θες εσυ..

βασίλης είπε...

Νόζι μου, έχω την εντύπωση ότι η φίλη σου χωρίς να θέλω να την θίξω είτε δεν έχει σχέση με τα μπλογκς είτε δεν έχει γράψει ποτέ πέρα από τις σπουδαστικές ή επαγγελματικές της υποχρεώσεις.
Τα blogs εχουν μια διαφορετική φιλοσοφία που δεν γράφεται σε κανένα συμβόλαιο όταν μπαίνεις μέσα, αλλά είναι αυτό που καταγράφεται στο μυαλό και στην ψυχή σου. Τις νύχτες που έχεις αυπνίες, τη μέρα που βαριέσαι στη δουλειά, τις εποχές που θες να εκφραστείς ελεύθερα.
Η "μελαγχολία των blogs" καθρεφτίζει την ανάγκη μας να μοιραστούμε. Στα μάτια μιας κοπέλας όπως εσύ αλλά και στις πιο πολλές το blog ισοδυναμεί με την φιλενάδα την κολλητή που θα πεις τον πόνο σου (που μπορεί να είναι και γελοίος), τον άγνωστο που θα ακούσεις μια συμβουλή. Συνήθως λοιπόν μοιραζόμαστε τα άσχημα. Εκεί τον θέλουμε τον άλλον.
Έχοντας κι εγώ λίγο διάστημα στο μπλογκοχωριό διαπίστωσα ότι ειδικά τα κορίτσια, εκτός από ορισμένα, δεν διαφημίζουν το δεσμό τους, σα να θέλουν να τον προστατεύσουν από τα αδιάκριτα βλέμματα, δεν μοιράζονται την ευτυχία που ζουν στο παρόν, αλλά όταν χωρίσουν το μαθαίνουν όλοι, παρότι αφορά το παρελθόν. Μάλλον αυτό συμβαίνει γιατί αποζητούν τον καλό λόγο, να τους πει κάποιος ότι έχουν δίκιο, να ακουμπήσουν, να συγκρατηθούν από κάπου. Είναι και στην ιδιοσυγκρασία της γυναίκας να θέλει το κοπλιμέντο και δεν είναι αυτό κακό αν δεν έχει υπερβολή.

Το δάχτυλό μου έχει βγάλει κάλο στην άρθρωση, από το στυλό και το γράψιμο παρότι τα τελευταία χρόνια γράφω σε υπολογιστή. Μου θυμίζει όμως τώρα ότι έγραφα συνεχώς. Και έγραφα όταν ήθελα με κάποιον να επικοινωνήσω. Πολλές φορές με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έγραφα κι έσβηνα. Και μετά το έσκιζα. Γιατί ο σκοπός μου ήταν αυτός.
Μετά πήγαινα στο μπαράκι διασκέδαζα εγώ, διασκέδαζα και τους άλλους και όλα καλά. Το blog κάνει αυτή τη δουλειά. Αν το κάναμε για επαγγελματικούς λόγους θα είχε δίκιο η φίλη σου. Το blog όμως είναι ο καθρέφτης, ο ανώνυμος για τους άλλους, αλλά ο πολύ δικός μας.
@Φίλε καφουρούτσο, συμπάθα με αλλά δε σε ήξερα, νάσαι καλά.

nosyparker είπε...

γατούλη, άντε καλέ, υπερβάλετε! :-)

βασίλη, έχεις δίκιο, η φίλη μου η Ε. είναι εντελώς έξω από το κλίμα των blogs, και μάλλον το δικό μου είναι το μόνο που διαβάζει. Της το είπα κιόλας ότι η κουβέντα που κάναμε θα ήταν αφορμή για post και φαντάζομαι θα χαρεί να τη διαβάσει καθώς επίσης και τα σχόλια. Φιλάκια λοιπόν στην Ε. που είναι υπαίτια γι αυτήν την ανταλλαγή απόψεων.

γιωργος είπε...

Μα πες της να διαβάσει και το δικό μου! :-)
Είχες δίκιο τελικά...
Κάθε φορά που γράφουμε συμπληρώνουμε διαφορετικά το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Θα πάτε Χανιά, κλαψ, λυγμός και αναστεναγμός...
Φιλιά!

βασίλης είπε...

Νόζυ, έχω ήδη ετοιμάσει σε χειρόφραφα το ποστ για το θέμα. Σύμπτωση ε; Πριν καν το πεις. Θα το ετοιμάσω και θα το κατεβάσω

Leigh-Cheri είπε...

Λοιπόν, έχω παρατηρήσει ότι πάρα πολλές φορές, όταν διαβάζω τα post σου σχεδόν ταυτίζομαι. Κι αν όλες αυτές τις φορές δεν σου σχολιάζω είναι γιατί θα ήτανε πολύ χαζό να λέω συνέχεια ότι "συμφωνώ", "μου άρεσε", "έτσι νιώθω κι εγώ" κλπ.
Τώρα όμως είπες κάτι που ήθελα να πω εδώ και καιρό σε πολλούς, αλλά βαριόμουν να μπω σ` αυτή τη διαδικασία να εξηγώ τον εαυτό και την ψυχολογία μου.
Ευτυχώς, τα 'πες εσύ και το φχαριστήθηκα!!!
Γιατί δηλαδή, δεν μπορώ ν` αφεθώ σε ό,τι νιώθω και να το εκφράσω στο μέγεθος που το νιώθω τη δεδομένη στιγμή, ακόμη κι αν φαίνεται υπερβολικό; Οποιοδήποτε συναίσθημα. Μαύρο, άσπρο, κόκκινο...στην έντασή του. Γιατί το να το γράψω πρέπει και να με δεσμεύσει σε μια άλφα διάρκεια;
Και μία ώρα ακόμη αργότερα, μπορεί πια να μη νιώθω έτσι.
Αυτό που θα με χαρακτηρίσει θα είναι το σύνολο της συμπεριφοράς μου κι όχι κάποια γραπτά κάποιων συγκεκριμένων στιγμών. Αυτά, σίγουρα με αντιπροσωπεύουν (δικά μου είναι) αλλά με αποτελούν άπειρα ακόμη κομμάτια...
Ωχ! Ξεσπάθωσα κι εγώ!
Θενξ!

nosyparker είπε...

axenbax, LOL καλό!!! :-D
Θα σου στείλουμε φωτογραφίες για να ζηλεύεις.

leigh-cheri, χαίρομαι που σ' άρεσε κι ακόμα περισσότερο χαίρομαι που ταυτίζεσαι. Να ξεσπαθώνεις πιο συχνά, σου πάει. :-D