Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα μου;


Photo by MainLi


Κρέμομαι απ’ τα δάχτυλα εραστών καθώς ξαπλώνουνε τις λύπες τους στις μπούκλες των μαλλιών μου. Πώς λιάζουν τις ελπίδες τους στις βλεφαρίδες μου σαν τρεμοπαίζουνε στο πρώτο φως και πεινασμένοι με ζητάνε! Κοίτα πώς κάνουνε βαρκάδα στην κοιλάδα των λαγόνων μου. Δες πώς πουλώ τον εαυτό μου. Φεύγουν οι μήνες, χάνονται κι αφήνουν πίσω μωβ σκιές σαν αυτές που ντύνω τα μάτια μου τα βράδια. Φτιάξε μου ένα βραχιολάκι από στιγμές, κάνε κόμπους τα ταξίδια μας, να τα μετρώ να μην ξεχνάω. Έλα κρεμάσου απ΄ το λαιμό μου. Μη μου χαθείς και μην απομακρύνεσαι. Σκάλα θα κάνω το ουράνιο τόξο αν χρειαστεί και θα γλυστρίσω. Μα μη μου βάζεις δύσκολα - βαριέμαι εύκολα, το ξέρεις. Ψάξε να με βρεις εκεί που κρύβομαι. Σημάδια σου αφήνω στα νερά της βροχής, στο θρόισμα των φύλλων. Στις άκρες απ’ τα σύννεφα σου κλείνω πονηρά το μάτι. Εκείνο το χαρτάκι που βρήκες στο συρτάρι, εγώ σου το ‘στειλα μ’ ένα σπουργίτι. Σε νανουρίζω την αυγή, σου τραγουδώ το μεσημέρι. Πες μου πως μ’ αισθάνεσαι. Σε κάθε ανάσα σου είμαι εκεί, αναπνέω το σφυγμό σου. Ήμουν φουσκάλα στον καφέ σου το πρωί και θα ‘μαι μουσική στο προσκεφάλι σου το βράδυ. Είμαι υγρασία σε κάθε τοίχο απ’ το δωμάτιο και σκόνη στο γραφείο σου, με νιώθεις; Πετάω μαζί σου στα όνειρά μου και ταξιδεύουμε πάνω από τη θάλασσα. Χορεύουμε σε γαλαξίες μπλε-πορτοκαλί και μας ζηλεύουνε τ’ αστέρια. Εκμηδενίζω αποστάσεις για ένα σου φιλί, κράτα το για μένα μόνο, όταν παλιώσει θα έχει άλλη γλύκα. Σε ζωγραφίζω σε λευκές σελίδες στο τετράδιο, μυρίζεις σαν το πεύκο. Είσαι παγωτό κεράσι που στάζει στο μπλουζάκι. Θα σε κρατήσω, αγαπημένε μου λεκέ. Μη φύγεις, έρχομαι...


12 σχόλια:

H.Constantinos είπε...

Οχι, δεν τον αναγνωρίζω.
Πώς θα μπορούσα;
Πάλι λαθρανάγνωση συστημένου έκανα...

BeBe είπε...

Εσύ τι λες; ;)
Καλημέρες..

kafouroutsos είπε...

Ena dakri kilise diavazontas to post sou agapimeni mou nosy. Pao na fao kamia pitsa mpas kai rtho sta isia mou

γιωργος είπε...

Πολλοί θα ήθελαν να τον αναγνώριζαν μα δεν είναι αρκετοί εκείνοι -μάλλον- που τους ζητούν πλεον να περιμένουν...

bidibis είπε...

Συμπεθέρα την άκουσες τη Lavender Diamond aka Becky Stark; Αν σ' αρέσουν οι γυναίκες δοκίμασε την - πιστεύω θα σου αρέσει. Sorry, "θα σε αρέσει", ήθελα να πω.

nosyparker είπε...

Κων/νε, καιρός λοιπόν να σταματήσεις να είσαι αδιάκριτος :-Ρ

bebe, ρητορική ήταν η ερώτησις, καλημέρα.

φίλτατε καφουρούτσε, εσύ κι ο στομάχης το έχετε αναγάγει σε τέχνη να μου μαμάτε τα posts. Προσπάθησε ω αγαπητέ εν Χριστώ αδερφέ να συλλάβεις το mood του εκάστοτε ποστακίου just once. (Αν τα καταφέρεις, γράψε μου - κερνάω πίτσες και μπύρες)

axenbax, έχω βάσιμες υποψίες πως ο παραλήπτης του κειμένου με διαβάζει ανελλιπώς αλλά ποιείν την νήσσαν. Δε βαριέσαι, έχει κι αλλού περτικαλιές.

αγαπητέ συμπέθερε, αν και δε μας αρέσουν οι γυναίκες αλλά τα γνήσια αρσενικά ;-) με τις τόσες μουσικές προτάσεις σας, έχω γεμίσει το σκληρό μου δίσκο κι όπου να 'ναι θα κρασάρει. Ευχαριστώ, συνεχίστε ακάθεκτος, μου είστε ανεκτίμητος.


Έχω τρελά κέφια! Καλημέρα κι ας βρέχει. :-D

kafouroutsos είπε...

Πως λουζόταν τα κορμιά μας μέσα στην άπλετη σιωπή, μόνο αυτό θυμάμαι. Και νοσταλγώ, νοσταλγώ γιατί το μόνο που μου έμεινε απο σένα είναι εκείνο το αραχνιασμένο άλμπουμ που σου μοιάζει, γιατί είσαι σε κάθε του σελίδα, είσαι παντού, καμιά φορά δυστυχώς και πουθενά. Έλα να παίξουμε μπάσκετ και μετά πέτα με να σε γαμήσω.

βασίλης είπε...

Νόζυ το προηγούμενο σχόλιο μην τα λαμβάνεις υπόψη σου. Το ποστ είναι πολύ ψηλότερα. Έχει να κάνει με το αίμα σου.
Μπες στην ψυχολογία του.
Πόσο μπορείς να αγαπήσεις κάτι που σου έφυγε; Πόσο μπορείς να χαρείς όταν βλέπεις την ευτυχία να ζωγραφίζεται στα λόγια της και εσύ έμεινες πίσω; Πόσο μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν εκείνη είναι σε ένα ροζ σύννεφο χωρίς εσένα;
Κάποιοι μπορούν πολύ. Άλλοι απλώς δεν θέλουν.
Το ποστ υπέροχο σαν τη συγγραφέα του. Χυμώδες, καλοκαιρινό, σα γιαρμάς.

nosyparker είπε...

@ καφουρούτσος

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου
σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος,
θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ’ έπλασεν· αυτά
πρώτα· κι έπειτα τ’ άλλα —πιο μικρά— που στην ζωή σου
επέρασες κι απόλαυσες, τ’ αληθινότερα κι απτά.—
Aπό τους τέτοιους έρωτας δεν ήσουν στερημένος.

Έρωτος Άκουσμα :-Ρ



@ Βασίλης

μην παρεξηγείς τον καφουρούτσο. Βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα διανόησης. Σχετικά με το σχόλιό σου τώρα, δε μου έφυγε τίποτα, γιατί δεν το είχα ποτέ. Στιγμές μονάχα - μην τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς. Είμαι σε καλό δρόμο.

Αυτό το "γιαρμάς" εγώ γιατί δεν μπορώ να το εκλάβω ως κοπλιμάν;
:-D

kafouroutsos είπε...

@ vasilis Kala re ksaderfe signomi ego den antilamvanomai to post giati eimai enas koinos hontropetsos thnitos, me idiaiteri adinamia stous deksiostrofous kohlies. Esi pou to katalaves, tin eipes giarma. Pou na min to katalavaines kiolas san emena

kafouroutsos είπε...

@ nosy XAXAX katarhin. firi firi to pas na ksanakano post tin eleutheri diaskeui pou eiha kanei ston filo mas kavafi

Ανώνυμος είπε...

Οταν ειχα ακουσει πρωτη φορα την κιθαρα στο "still got the blues" του ασσυλυπτου moore, το πρωτο πραγμα που με ηρθε στο μυαλο ηταν ενα.. Κενταει ο ανθρωπος ενα πανακριβο εργο τεχνης απο λεπτες χρυσες κλωστες που φοβαται μην σπασουν αλλα ξερει οτι κανει αριστουργημα.. Οταν διαβασα το κειμενο σου ειπα απλα.. Παλι ζωγραφησε αυτο το κοριτσι.. Παλι κρατησε το πινελο, κοιταξε τον καμβα και απλα αρχησε να δημιουργει..
Σε ευχαριστω για την στιγμη του διαβασματος..

Καλησπερα σας. Γιωργος.