αστροφεγγιά

Ώρα ενδεκάτη βραδινή κι είμαι συνεπιβάτης σε μια μηχανή. Ο αέρας ψυχρός σαν να μην είναι καλοκαίρι. Παρόλο που φοράω τζην μπουφάν, νιώθω στο στέρνο μια μικρή ανατριχίλα. Κρατιέμαι από τα πλάγια της σχάρας και προσπαθώ να είμαι χαλαρή για ν’ απολαύσω τη διαδρομή. Η αλήθεια είναι πως στις στροφές φοβάμαι λίγο. Η άσφαλτος φαντάζει τρομακτική στο σκοτάδι, δεν έχει κίνηση και τα μάτια μου έχουν καρφωθεί στη λευκή λωρίδα του δρόμου και στους προβολείς της μηχανής. Ο μόνος ήχος είναι αυτός του κινητήρα. Μου λείπει η μουσική. Προσπαθώ να ξεχαστώ αναπολώντας τη μέρα που πέρασε έχοντας ακόμα το κάψιμο του ήλιου στο δέρμα. Σ’ ένα σημείο του δρόμου τα δέντρα έχουν αραιώσει στα δεξιά. Βρίσκω ευκαιρία να χαζέψω τη θέα μακριά. Στο βάθος το λιμανάκι του Νέου Μαρμαρά καταφώτιστο. Το φεγγάρι μια φέτα ρίχνει το φως του στα μαύρα νερά. Δευτερόλεπτα μόνο, μια εικόνα μαγική, μετά πάλι δέντρα. Ανοίγω λίγο το τζαμάκι του κράνους και εισπνέω τον αέρα. Τα ρουθούνια μου χτυπάει μια έντονη μυρωδιά πεύκου. Όλες οι αισθήσεις μου είναι οξυμένες. Μην έχοντας αλλού να κοιτάξω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά και σαστίζω. Αστροφεγγιά. Και μένω έτσι ώρα πολλή με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω να χαζεύω τους αστερισμούς. Εύχομαι αυτή η διαδρομή να είναι ατελείωτη. Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Πες μου, γιατί όλα τα ωραία κρατάνε πάντα τόσο λίγο;



Photo by anaid4b

12 σχόλια:

Erwtas Stomaxhs είπε...

γιατί ρε πιάνεσαι από την σχάρα και όχι από τον οδηγό; Να ξέρεις ότι είναι πολύ ξενέρωτο για τον οδηγό όταν η γκόμενα που έχει πίσω δεν είναι κολλημένη πάνω του... :-(

nosyparker είπε...

Στομάχη, είναι πιο ψηλά η θέση του συνοδηγού και γέρνοντάς μπροστά, πονάει η μέση μου. Εξάλλου εκείνος μου είπε να πιάνομαι απ' όπου θέλω, φτάνει να είμαι άνετα. :-Ρ

numb είπε...

"γιατί όλα τα ωραία κρατάνε πάντα τόσο λίγο;"

κάτι έχει να κάνει με τη θεωρία της σχετικότητας, αλλά όρκο δεν παίρνω

καλησπέρααααααααααααααα

γιωργος είπε...

Μάλλον επειδή θα καταντούσαν βαρετά και ίσως θα προκαλούσαν την οκνηρία για την αναζήτηση νέων διαδρομών...Συνέχισε πάντως on the road :)

lo-li είπε...

(ωχ καταλαβα..είναι απ αυτές τις μηχανές που όποτε τις βλέπω σκέφτομαι πως οι οδηγοί τους θα παθαίνουν συνέχεια λουμπάγκο!)

Τι να σου πω τώρα κι εγώ αυτό αναρρωτιέμαι συνέχεια..κι η Nelly Fourtado σ' ένα τραγούδι που μ' αρέσει πολύ..->
"Traveling I only stop at exits
Wondering if I'll stay
Young and restless
Living this way I stress less
I want to pull away when the dream dies
The pain sets it and I don't cry
I only feel gravity and I wonder why

Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end"

nosyparker είπε...

numb, καλησπέρααααααααα

axenbax, ναι βρε! Ρητορική ήτο η ερώτησις.

lo-li, οι οδηγοί δεν παθαίνουν τίποτα, οι συνοδηγοί όμως...? :-/

H.Constantinos είπε...

Δεν σε βλέπω εξοικειωμένη με τις μηχανές...

Ανώνυμος είπε...

Και μόνο που ακούω moonchild σωπαίνω.
Και ετοιμάζω τα χέρια μου για να κρατηθούν από σβέρκους.
;)

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

γατουλα μου...
το ομορφο ειναι λιγο γιατι ειναι διαφορετικο...
πως αλλιως;
;)

nosyparker είπε...

Κων/νε, θα εξοικειωθώ, πού θα μου πάει!

purple clementine, shut up and ride :-P

βασιλική, ας είναι, φτάνει που το ζούμε.

the BluElephant είπε...

...πεθυμήσα μια μεγάλη βόλτα με την μηχανή...

:/

υ.γ. να οδηγώ και να χάνομαι στην γραμμή που ενώνει την άσφαλτο με τον ουρανό...

γιωργος είπε...

Τώρα άκουσα και το κομμάτι... Δώσε γκάζια:))