Στόχος μηδέν


Photo by digitalfreak

«Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να φτάσεις, θα πας εκεί που κοιτάς»



Η επιγραφή στεκόταν επιβλητικά με μεγάλα κόκκινα γράμματα στον τοίχο του μικρού φοιτητικού καφέ-μπαρ. Την είχα απέναντί μου ένα ολόκληρο βράδυ, μα δεν της είχα δώσει σημασία. Η εικόνα πέρασε από μπροστά μου σαν φλας μόλις άνοιξα τα μάτια μου το επόμενο πρωί. Φωτογραφικά. Ο τοίχος και τα κόκκινα γράμματα.

Οι στόχοι μου... Κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο, ποτέ δεν είχα συγκεκριμένους στόχους στη ζωή. Έρμαιο των διαθέσεων και των παθών μου, με οδηγούσα εν γνώση μου συχνά σε λάθη, όμορφα λάθη που χάραζαν το μάθημά τους στο πετσί μου. Μα το πάθημα κρατούσε λίγο μόνο, σαν σημάδι δερματογραφίας που φεύγει μετά. Κι ο πόνος περνούσε κι αυτός σαν τις ωδίνες του τοκετού, που τις ξεχνάς και κυοφορείς ξανά και ξανά και ξανά... Οι στόχοι μου ήταν συχνά στόχοι των άλλων. Φέρω τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Μα δεν παραπονιέμαι, δεν τα πήγα κι άσχημα ως τώρα. Όμως πρέπει επιτέλους να κοιτάξω εκεί που θέλω να φτάσω, έτσι μου είπε η επιγραφή, αλλιώς θα πάω εκεί που κοιτάζω.

Μα... ούτε εκεί που κοιτάζω με πάει η ζωή. Βλέπω το δρόμο μπροστά μου, στο βάθος είναι αυτό που θέλω, το κοιτώ και ξέρω πως, αν δεν παρεκλίνω απ΄την ευθεία, θα το φτάσω κάποτε. Όμως είναι μακριά, κι εγώ βαριέμαι εύκολα, είναι πολύ ανιαρή η ευθεία. Η προσοχή μου αποσπάται, εξερευνώ τα στενά, χώνομαι στα σοκάκια, γνωρίζω ανθρώπους, πίνω μαζί τους και γελάμε, αγκαλιαζόμαστε, ανταλλάσουμε υποσχέσεις και μετά χανόμαστε πάλι. Και τραβώ ξανά τον ίσιο δρόμο. Και μένουν μόνο οι στιγμές. Στιγμές που θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ολόκληρο σπίτι. Μα το σπίτι είναι άδειο πάντα τα βράδια που γυρνώ. Δε μου φτάνουν πια οι στιγμές. Θέλω τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια!



Τα χρόνια... Σήμερα ανακάλυψα άσπρες τρίχες στους κροτάφους.



13 σχόλια:

lo-li είπε...

ΑΑΑΑΑ ΤΡΕΧΑ ΤΡΕΧΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ! δεν έχω διαβάσει ακόμα το ποστ γιατί ήρθα γεμάτη ενθουσιασμό να σου πω τι διάβασα πριν λίγο στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ στη στήλη BLOGS:
" Δέκα ερασιτέχνες βγάζουν φωτογραφίες τους από την Ελλάδα και τον κόσμο στη βιτρίνα nosyparker-diadromes-blogspot.vom-και δέχονται τα σχόλια σας για το αποτέλεσμα. Στη δεξιά στήλη θα βρείτε συνδέσμους για blogs με παρόμοιο περιεχόμενο. Μέλη της ίδιας ομάδας έχουν στήσει και το nosyparker-mageiremata.blogspot.com, στο οποίο είναι συγκεντρωμένες συνταγές από την ελληνική ύπαιθρο και χώρες του κόσμου"
ΕΝΑ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ?!

nosyparker είπε...

lo-li, είσαι η τρίτη που μου το λέει από το απόγευμα. Τρελή χαρά! Έχω ήδη στείλει mail σε όλα τα μέλη των Διαδρομών. :-D

The Dreamer είπε...

very nice Jo very nice...i hope u r ok !

H.Constantinos είπε...

Δεν φθάνουν οι στιγμές, όντως... Τίπτα δεν είναι. Τίποτα.

τσέλιγκας είπε...

Δε φτάνουν μα πως να κάνεις και χωρίς αυτές;

Erwtas Stomaxhs είπε...

lol άσπρες τρίχες και αστοχίες! είσαι ο τύπος μου!

αμμος είπε...

Στο μικρό καφέ είχες πάει; Το δίλημμα το βρίσκω λίγο αυστηρό, αν δεν κοιτάγαμε δεξιά και αριστερά, θα χάναμε πολλά ωραία μονοπάτια. Καλημέρα!

homelessMontresor είπε...

Μα αν δεν έπρεπε να χωθούμε και στα σοκάκια ποιος ο λόγος ύπαρξης τους? Και ξέρεις, καμμιά φορά ενώ νομίζεις οτι έχεις χαθεί, ξαφνικά ανακαλύπτεις οτι είσαι πολύ πιο κοντά στην τελική ευθεία...

Υστ. Οι άσπρες τρίχες είναι γούρι λένε

nosyparker είπε...

dreamer... or should I call you "darklord"? Thanks, I'm OK ;-)

Κων/νε, δεν είναι κουραστικό που συμφωνούμε σε όλα; :-P

τσέλικα, να μην είμαστε αχάριστοι, καλές είναι κι οι στιγμές, αλλιώς τι θα είχαμε να θυμόμαστε;

στομάχη, άσε τα σάπια, από μακριά δεν πιάνουν αυτά!
:-PPP

άμμος, δε θυμάμαι καν πώς το λένε, κάπου κοντά στη Ροτόντα, σ΄ένα στενό δίπλα στη Μελενίκου ήτανε. Μεγάλη Παρασκευή. :-)

montresor, παρηγοριά στον άρρωστο ε; Ας είναι καλά οι βαφές μαλλιών.

τσέλιγκας είπε...

αμάν πια αυτή η Μελενίκου!

Ανώνυμος είπε...

στο έχω ξαναγράψει, γατί, μου το έχεις γράψει κι εσύ: εμείς οι 2 μοιάζουμε πάρα πάρα πολύ

nosyparker είπε...

Χάθηκες μήπως;

Ανώνυμος είπε...

το βρήκες!