Στόχος μηδέν

Photo by digitalfreak

«Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να φτάσεις, θα πας εκεί που κοιτάς»

Η επιγραφή στεκόταν επιβλητικά με μεγάλα κόκκινα γράμματα στον τοίχο του μικρού φοιτητικού καφέ-μπαρ. Την είχα απέναντί μου ένα ολόκληρο βράδυ, μα δεν της είχα δώσει σημασία. Η εικόνα πέρασε από μπροστά μου σαν φλας μόλις άνοιξα τα μάτια μου το επόμενο πρωί. Φωτογραφικά. Ο τοίχος και τα κόκκινα γράμματα.

Οι στόχοι μου... Κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο, ποτέ δεν είχα συγκεκριμένους στόχους στη ζωή. Έρμαιο των διαθέσεων και των παθών μου, με οδηγούσα εν γνώση μου συχνά σε λάθη, όμορφα λάθη που χάραζαν το μάθημά τους στο πετσί μου. Μα το πάθημα κρατούσε λίγο μόνο, σαν σημάδι δερματογραφίας που φεύγει μετά. Κι ο πόνος περνούσε κι αυτός σαν τις ωδίνες του τοκετού, που τις ξεχνάς και κυοφορείς ξανά και ξανά και ξανά... Οι στόχοι μου ήταν συχνά στόχοι των άλλων. Φέρω τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Μα δεν παραπονιέμαι, δεν τα πήγα κι άσχημα ως τώρα. Όμως πρέπει επιτέλους να κοιτάξω εκεί που θέλω να φτάσω, έτσι μου είπε η επιγραφή, αλλιώς θα πάω εκεί που κοιτάζω.

Μα... ούτε εκεί που κοιτάζω με πάει η ζωή. Βλέπω το δρόμο μπροστά μου, στο βάθος είναι αυτό που θέλω, το κοιτώ και ξέρω πως, αν δεν παρεκλίνω απ΄την ευθεία, θα το φτάσω κάποτε. Όμως είναι μακριά, κι εγώ βαριέμαι εύκολα, είναι πολύ ανιαρή η ευθεία. Η προσοχή μου αποσπάται, εξερευνώ τα στενά, χώνομαι στα σοκάκια, γνωρίζω ανθρώπους, πίνω μαζί τους και γελάμε, αγκαλιαζόμαστε, ανταλλάσουμε υποσχέσεις και μετά χανόμαστε πάλι. Και τραβώ ξανά τον ίσιο δρόμο. Και μένουν μόνο οι στιγμές. Στιγμές που θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ολόκληρο σπίτι. Μα το σπίτι είναι άδειο πάντα τα βράδια που γυρνώ. Δε μου φτάνουν πια οι στιγμές. Θέλω τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια!

Τα χρόνια... Σήμερα ανακάλυψα άσπρες τρίχες στους κροτάφους.