ετεροχρονισμένο

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
Κουρνιάζουν έξω απ' το κλεισμένο σου παράθυρο
Κι αν τ' άφηνες θα ανοίγαν μια ρωγμή
Απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν το κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
Πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει, σ' ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει...
Ζήσε μαζί μου στον αέρα...

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
κι αν τα άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς...
Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει...
Ζήσε μαζί μου στον αέρα...

Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει, σ' ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα...

* Κάποιοι μου έκαναν παράπονα που έκλεισα τα σχόλια στο χθεσινό post.
Καλά, μη βαράτε! Γράψτε ό,τι θέλετε εδώ. Μέρα ήταν και πέρασε.