Όχι άλλο γκρι!

Photo by mizz-messed-up



Χειμώνιασε πάλι και δεν το αντέχω. Μαύρος ορίζοντας, μουντός, μολυβένια σύννεφα και στάλες στο παρμπρίζ. Πάνω που ανέβηκε λιγάκι η διάθεσή μου, μη μ’ αφήσεις να χαρώ, βιάστηκες να μου το πάρεις πίσω. Αγχωτικό ξύπνημα, μία καφές μία ζάχαρη, ακούω μουσική όσο ετοιμάζομαι, κοιτάζω τους μαύρους κύκλους στον καθρέφτη, σαν να μην κοιμήθηκα αρκετά, πιάνω το κραγιόν και με ζωγραφίζω. Να φτιάξω ένα χαμόγελο όπως αυτό των κλόουν ή δεν θα ξεγελάσω κανέναν; Φόρεσα πάλι εκείνο το μαύρο παλτό. Δώσε μου ένα ζευγάρι χρωματιστά γυαλιά για να τα βλέπω όλα άλλο χρώμα!

Οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα, στη δουλειά νυστάζω, δε γίνεται να ξεκινάμε πιο αργά και να τελειώνουμε πιο νωρίς; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε ακόμα; Θέλω να περνώ τη μέρα μου με όμορφα χρώματα και μουσική και χαμογελαστούς ανθρώπους που ομορφαίνουν τον κόσμο. Μεσημέριασε κι ο ουρανός δεν λέει ν’ αλλάξει. Βγάζω το φαγητό από το ψυγείο και το τρώω παγωμένο. Μέσα μου ανατριχιάζω σαν να τρώω παγωτό. Παγωτό με γεύση φασολάκια. Και τι δε θα ‘δινα να ‘μουνα πάλι εκεί, να μου δίνεις παγωτό απ’ το χωνάκι και να μου πασαλείβεις τη μύτη! Να το αφήνεις να στάζει στο στέρνο μου και να το γλύφεις από κει. Καλοκαίριασέ με!

Απόγευμα. Κι αυτός ο ουρανός ακόμα στάζει. Στάζει πίκρα γκρι. Βγαίνω για λίγο και γυρίζω άπραγη. Μέσα έχει πιο κρύο απ’ ότι έξω. I need a good drill. Να μου φύγει ο πονοκέφαλος. Πού να ‘σαι; Τρέχω και δε σε φτάνω... Βράδιασε. Άλλη μια μέρα χωρίς κάτι να περιμένω. Δυο μήνες ακόμα και μετά θα μπορώ να γράφω ό,τι θέλω. Καληνύχτα.