My dear bloggers

Photo by metalifreak

Ξύπνησα σήμερα στις 10 με εμφανή τα σημάδια της κούρασης και νωπές τις αναμνήσεις της χθεσινοβραδυνής συνάντησης. Βγήκα για μια βόλτα με το ποδήλατο πριν ακόμη πιω καφέ κι η πρωινή ψύχρα σε συνδυασμό με τη θαλασσινή αύρα και τη λιακάδα λειτούργησαν πάνω μου καταλυτικά. Έχω ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις, λέξεις και προτάσεις που ξεκινούν από το τίποτα, μα στην πορεία ενώνονται σαν διακλαδώσεις της ίδιας κεντρικής αρτηρίας και θέλουν να ξεχυθούν.

Όταν ξεκίνησα αυτό εδώ το blog μερικούς μήνες πριν, δε φανταζόμουν μέχρι πού θα μπορούσα να φτάσω. Ούτε πόσο κόσμο θα γνώριζα. Ούτε πόσο πολύ θα μπορούσα ν’ ανοιχτώ και πόσα θα μπορούσα να γράψω. Αποδείχτηκε πολύ καλή και φτηνή ψυχοθεραπεία. Με τις καλές και τις κακές της στιγμές. Εθισμός και συντροφιά στη μοναξιά, παρέα με τον πρωινό καφέ του Σαββατοκύριακου και με το καθιερωμένο κονιάκ τα ήσυχα βράδια.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω για χθες βράδυ. Και για προχθές και για πριν μια βδομάδα και για κάθε φορά που συναντιόμαστε σε μια άτυπη μπλογκοσυνάντηση. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για το ρεβανί και τα σιρόπια που έσταζαν στα χέρια μου, για τα μάτια σου πάνω μου, για το βραχιολάκι από αναδευτήρες που μόλις έβαψα τις γωνίες του με κόκκινο βερνίκι νυχιών, για το χαρτάκι της Λ που το κρατούσε στα χέρια της σαν επτασφράγιστο μυστικό, για τα cd και τα πανέμορφα σκουλαρίκια της Φ, το παιδικό κι αυθόρμητο χαμόγελο του Ν, τα χέρια του Κ, το γυμναστήριο στο σπίτι του Α και το βλέμμα του που δεν είναι αυτό που δείχνει, τη μουσική του Σ και την απρόσμενη πρόσκληση, το χιούμορ του Γ, για τα ανεπαίσθητα αγγίγματα του άλλου Γ, τη συγκαταβατικότητα της Σ, το ντεκολτέ και την αμηχανία της Μ και πόσες ακόμα σκέψεις δικές μου, καταχωνιασμένες στα συρτάρια του νου που τόσο ξεγελάνε καμουφλαρισμένες πίσω από ένα πλατύ χαμόγελο.

Πόσα μα πόσα θα μπορούσα να γράψω! Mα τότε, τι θα είχα κρατήσει για μένα; Τι θα είχε μείνει που δε θα ήξερες; Και πώς θα μπορούσα να σε ξαναδώ μη χαμηλώνοντας το βλέμμα; Είμαστε τελικά όσα γράφουμε; Μη γελιέσαι, ξέρω πια. Μου πήρε λίγους μήνες να μάθω, αλλά τα κατάφερα. Κι αυτή τη διαίσθηση που λες πως δεν καταλαβαίνεις, εγώ την έχω. Και δεν ξαναπέφτω στην παγίδα. Δεν άλλαξα, πάλι εγώ η ίδια θα ‘μαι, αλλά αυτό το blog έχω την αίσθηση ότι δεν θα είναι πια το ίδιο. Μη με ρωτήσεις, κουράστηκα, μ’ αφήνεις λίγο μόνη;