Μέρα είναι θα περάσει

Photo by doorstopPhotos



Λένε πως ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. Δεν ξέρω... Θα ‘πρεπε να 'μουν πολύ δυνατή ως τώρα. Μα νιώθω πως είμαι ευάλωτη και πως γίνομαι κακιά, σκληρή και άκαρδη με τον καιρό και μόνο εγώ δε φταίω. Σήμερα είναι η μόνη μέρα που εύχομαι να μην είχα κινητό. Θέλω ν’ απομονωθώ και να μη δω ούτε ν’ ακούσω κανέναν. Μόνο τα mail διάβασα, γιατί αυτά δεν έχουν ήχο και μετά μπορώ και να τα διαγράψω.

Με ρώτησε ποτέ κανείς πώς θέλω να περάσω αυτή τη μέρα; Ναι, μπορεί και να ‘μαι μια ξινή παράξενη, αλλά δική μου είναι η μέρα και θα την κάνω ό,τι θέλω! Θέλω ν’ ανοίξω ένα μπουκάλι και να το πιω μονάχη απόψε, αφού δεν μπορώ να το μοιραστώ με κάποιον άλλον. Οι φίλοι ήρθαν άλλα χρόνια, μα έφυγαν μετά κι έμεινα πάλι μόνη. Δε με κρατήσαν αγκαλιά το βράδυ ούτε μου είπαν παραμύθι για να κοιμηθώ. Δε μου χαϊδέψαν τα μαλλιά και δε μου έτριψαν τους ώμους. Δεν ανησύχησε κανείς αν ξεσκεπάστηκα και κρύωσα, ούτε με νoιάστηκαν αν ονειρεύτηκα γλυκά ως το πρωί. Και ποτέ κανείς δε ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη.

Κι αν γελάω, μην πιστεύεις όσα βλέπεις. Ψάξε να δεις πίσω απ’ την κουρτίνα, αφού η παράσταση τελειώσει. Tο κοινό έχει φύγει και τα φώτα έχουν σβήσει. Θα δεις τη μαριονέτα να κοιμάται στο κουτί, άψυχη, δε χορεύει, και το φουρό της μάδησε και τσαλακώθηκε, οι μπούκλες της μπερδεύτηκαν με τα σχοινάκια κι είναι άσχημη πολύ και θλιβερή. Ως την επόμενη παράσταση που στα χέρια σου θα ξαναζωντανέψει.

Συγνώμη. Θα ‘θελα τόσο να μπορώ να γράψω κάτι ευχάριστο απόψε. Μέρα είναι, θα περάσει.