Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Photo by PoisonIvyFrenchKiss

Ναι, ημερολόγιο! Αφού αυτό είσαι τελικά. Μου πήρε μήνες να το συνειδητοποιήσω. Στην ουσία, αυτό το blog δε διαφέρει και πολύ από κείνο το παλιό τετράδιο με τα σκιουράκια που το φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού και το έκρυβα κάτω απ’ το στρώμα ή κάτω από στοίβες βιβλίων στο συρτάρι μην τυχόν και τ’ ανακαλύψουν, μην τύχει και το διαβάσει κανείς, μη μάθουν τι σκέφτομαι, τι νιώθω, τι ελπίζω, τι φοβάμαι. Μου πήρε κάμποσα χρόνια να μάθω να μη φοβάμαι να εκτίθεμαι, να λέω την αλήθεια, να φανερώνω τις πιο κρυφές μου σκέψεις κι επιθυμίες. Για δες τώρα τι καλά! Σου γράφω κάθε μέρα σχεδόν και σ’ αφήνω ανοιχτό να σε διαβάζουν. Μεγαλώνω κι ωριμάζω. Και δε φοβάμαι.

Ξύπνησα σήμερα νωρίς και πήρα το λεωφορείο για το κέντρο. Μέρα ηλιόλουστη με τη μουσική στ’ αυτιά κι ένα μισό χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο. Είχα στο μυαλό μου να πάρω κάποια δώρα. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που πήρα σε κάποιον κάτι ξεχωριστό και πόνεσα λιγάκι. Ένα μικρό τσιμπηματάκι στην καρδιά κι έφυγε το χαμόγελο για λίγο. Δεν τα γιατρεύει όλα ο χρόνος τελικά. Ένας χρόνος πάει ακριβώς. Πόση ενέργεια είχα βάλει για να βρω αυτόν τον αναπτήρα! "Να ‘ναι μοναδικός όπως κι εσύ" σκεφτόμουν κι ας ήταν δυσανάλογα ακριβός για το μεγεθός του. Λίγους μήνες μετά έκοψες το κάπνισμα. Ας είναι...

Σήμερα έψαξα να βρω κάτι για έναν μικρό μου φίλο. Μικρός, μα με μεγάλη καρδιά. Πώς να διαλέξεις κάτι ξεχωριστό για κάποιον που ξέρεις τόσο λίγο; Συχνά έχω την αίσθηση ότι εγώ χαίρομαι περισσότερο με τα δώρα που παίρνω για τους άλλους. Μακάρι κι αυτοί όταν τ’ ανοίγουν να νιώθουν έστω το ένα δέκατο απ’ τη χαρά μου. Γύρισα σπίτι και το τύλιξα προσεκτικά με χαρτί καφέ και τυρκουάζ, έβαλα μέσα και μικρές μικρές εκπλήξεις. Αν μπορούσα θα ‘βαζα και ζαχαρωτά, λουλούδια, αρώματα, αγκαλιές, φιλιά, μπαλόνια, πασχαλίτσες και πεταλούδες. Να ‘ναι η ζωή του γλυκιά και γεμάτη.

Ύστερα πήγα μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Φυσούσε μανιασμένα, μα έβγαλα φωτογραφίες.