Η νύχτα

Είναι η ώρα που θέλω να πιω. Κρασί. Είναι η ώρα που χαλαρώνω, που πέφτουν οι αντιστάσεις. Η ώρα που θα βγω βρεγμένη απ’ το ντουζ, θ’ ανάψω τα κεριά και θα βάλω μουσική. Και μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί θα καθήσω μπροστά στην οθόνη. Μπροστά στο desktop που η candyblue βάζει κόκκινο κραγιόν στα χείλη. Έχω φετίχ με τα κραγιόν, σου το ‘πα; Φταίει το σχήμα τους, θυμίζει φαλλό που πλησιάζει στο στόμα.

Αν δεν έχω κρασί, θα βάλω κονιάκ. Με πάγο. Κι ας λένε ότι δεν πάει. Στο κρακ που κάνει το παγάκι σαν πέφτει πάνω του το υγρό, θα λιώσω. Και σαν η πρώτη γουλιά με κάψει, θα γράψω. Θα γράψω για όσα έζησα, όσα ένιωσα και όσα θα ‘θελα ακόμα. Κάποια απ΄αυτά θα με κάνουν να κλάψω. Είναι ατόφια η αλήθεια.

Συχνά βάφω τα νύχια μου συγχρόνως. Κόκκινα ή μπορντώ. Είναι η ώρα που μια δρασκελιά να κάνω, σ’ έχω φτάσει. Θα σε διαβάσω και θα ξεχαστώ. Θα θυμηθώ και θα ξεχάσω. Θα φανταστώ πως σε φοράω σαν μπουρνούζι κι ύστερα σαν το σατέν μου νυχτικό. Θα γλιστράς επάνω μου τη νύχτα και θα με νανουρίζεις σαν σαξόφωνο βραχνό.

* Αυτό το blog έχει εκπληρώσει το σκοπό του. Ανά πάσα στιγμή μπορεί και να αυτοκαταστραφεί.