Οξεία im-Post-er-ίτιδα

Photo by frixin

Κάθησα χθες και μέτρησα όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε να θυμόμαστε μαζί και δάκρυσα. Πού να τις βάλω και πού να τις χωρέσω, που μια ζωή ολόκληρη για να τις διηγηθώ δε φτάνει. Στο λίγο που σε ξέρω, είναι δυσανάλογα πολλές, ικανές για να γεμίσουνε βιβλία. Κι οι πίκρες μας ακόμα κι οι αναποδιές, κι αυτές χαμόγελο μου φέρνουνε στα χείλη κάθε που θα τις θυμηθώ και θα σε πεθυμήσω. Τι να σου πρωτοπώ και τι ν’ αφήσω τελευταίο, που όλα σου όμορφα ήτανε και κάτι απ’ όλα αυτά θα αδικήσω. Δυο χρόνια πάνε που η ΝΝ ανέβαινε σε μια περιστρεφόμενη βεραμάν καρέκλα, να φτάσει τον ανεμιστήρα οροφής και να τραβήξει το κορδόνι, δυο φορές τη μέρα, σαν αντιβίωση, για να γελάς... δυο χρόνια που πρώτη φορά σε άκουσα και μ’ άκουσες κι ακόμα κοκκινίζω σαν σκέφτομαι ότι νόμιζα πως μίλαγα με άλλον... κάτι λιγότερο που σ’ έκανα να τρέχεις Σάββατο βράδυ στη δουλειά να δεις τις κόκκινες, τις μαύρες, τις λευκές φωτογραφίες, με μια υπόσχεση κάθε φορά για κάτι περισσότερο... τις κάλτσες τις ριγέ που σου έδειξα χθες... που παιδεύτηκα να στήσω μια σκηνή στην άμμο καλοκαίρι, όχι τόσο για να κοιμηθώ, μα για τη φωτογραφίσω με καμάρι και να στη στείλω να τη δεις και να χαμογελάσεις... εκείνη την άλλη τη φωτό, που πιάνεις το δεξί σου αυτί με το αριστερό σου χέρι τη θυμάσαι; ...και τις άλλες στον καθρέφτη στο πρωινό σου ξύρισμα που με κάνανε να κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια... που μου ΄λεγες για την Α και σου ‘λεγα για τον Γ και παρηγορούσε ο ένας τον άλλον στα δύσκολα... την ώρα που κατέβηκα απ’ το τρένο πρόπερσι τα Χριστούγεννα σέρνοντας μια βαλίτσα ασημί κι έλαμπαν τα μάτια μου από τη χαρά που σ’ είδα και με το ζόρι έκρυβα την τρελή αμηχανία μου και μιλούσα ακατάπαυστα προσπαθώντας να την κρύψω... τον κούκλο με τα σκι που περίμενες να τον βαφτίσεις παρέα με τη μικρή σου ανηψιά... την πυζαμούλα τη Χριστουγεννιάτικη με τις νιφάδες που φωσφορίζανε ήσουν ο πρώτος που την είδες ...τη Νάρνια που ποτέ δεν είδα γιατί με πήρε ο ύπνος μετά το ταξίδι, την πίτσα και το κρασί και τη γλυκιά σου αγκαλιά που τόσο άνετα με βόλεψε κι ας ήταν η πρώτη φορά που κούρνιασα στα δυο σου μπράτσα... τις βόλτες μας την επομένη το πρωί που με κρατούσες απ΄το χέρι και μου’ λεγες και σου ‘λεγα κι η μέρα δεν έλεγε να τελειώσει... το παγοδρόμιο και τον καφέ μας στη λιακάδα, κι ας κρύωνα μα δεν ήθελα να φύγουμε... εκείνο τον άσπρο καναπέ που φοβόμουν μη λερώσω με τα παπούτσια μου και το γλυκάκι με τη σοκολάτα που το ‘τρωγα μια εγώ και μια εσύ από πάνω μου και τα κατεβασμένα τα παντζούρια μην τύχει και μας δουν τα ξέχασες; ...την Πρωτοχρονιά στο σπίτι της Α με τις όμορφες κουρτίνες και το κρεβάτι με την κουνουπιέρα, που λίγο έλειψε ν΄αργήσουμε και να χάσουμε την αλλαγή του χρόνου, και το Γαλλικό τυρί που δεν ήξερα να το προφέρω κι ακόμα το ξεχνάω και τα παιχνίδια στο πάτωμα και το τυπικό φιλί σου για καλή χρονιά, και όλα τα καυτά φιλιά το πρωί στο σπίτι που ξυπνήσαμε οι δυο μας... το βράδυ που έβρεξε κι έγιναν χάλια τα μαλλιά μου κι έλεγες πως είναι πιο όμορφα σπαστά μα εγώ νόμιζα πως μου το ‘λεγες για να μη νιώθω άσχημα... τη βόλτα μας στα μαγαζιά κι εκείνο το καφέ κοτλέ σακάκι που ποτέ δεν πήρες μα το ήθελες... εκείνο το emoticon με τη μακριά τη γλώσσα που το έφτιαξες για μένα και του ‘δωσες τ΄ όνομά μου... τη βόλτα στο Θησείο με τη Ρ και που μου ζήτησες να μείνω άλλη μια μέρα κι εγώ μέσα μου έλιωνα και δεν ήθελα να παραδεχτώ πως πέθαινα να μείνω άλλες τόσες... τη νύχτα που έφερες τα ρεσό και τα έβαλες μπροστά από τον καθρέφτη και μ’ έκανες να σου υποταχτώ... και στο τραπέζι στο σαλόνι που με σκέπασες με το τραπεζομάντηλο γιατί δεν ήθελες να βλέπω παρά μόνο να αισθάνομαι, το ξέχασες; ... τη μαντινάδα που μου έγραψες και δεν την έχω διαβάσει σε κανέναν και την κρατώ σαν φυλαχτό, καρδιά μου... που ήρθα πάλι να σε δω αποκριάτικα και ήσουνα σκληρός μαζί μου για να με προφυλάξεις, τη βόλτα στη μαρίνα με τους χαρταετούς και τους αέρηδες κι όσα σου είπα για τον Β κι όσα μου είπες για την Α, και τα μάτια μου που βούρκωναν για τον πόνο που τότε είχες νιώσει... κι αλήθεια ποια γυναίκα ήταν τόσο τυφλή που δεν μπορούσε να δει πόσα αξίζεις και τι έχεις να δώσεις; ...το βροχερό απόγευμα που ήσουν άκεφος και διάβαζες δίπλα στη τζαμαρία κι εγώ που σου ζωγράφισα ένα ποδήλατο με πανί που ήθελε να σαλπάρει και το έβαλες με μαγνητάκι στην πόρτα του ψυγείου... τη βόλτα στη Χαλκίδα με τον Κ και τον αέρα που φυσούσε κι ήθελα να με πάρει και να με σηκώσει να πετάξω και να μη προσγειωθώ ποτέ ξανά γιατί την επόμενη θα ‘φευγα... την πίκρα μου που σε ήθελα τόσο μα δεν μπορούσα να σ’ έχω παρά μόνο σε δόσεις και με όρους, όχι πια σεξ, μόνο φίλοι... την απόρριψη που ένιωσα και το θυμό που είχα... και πόσο μου έλειπες, πόσο μου έλειπες, πόσο μου έλειπες... τους μήνες μετά που κάτι είχε αλλάξει και το καλοκαίρι που ήρθα και σε είδα ελάχιστα μα χαιρόμουν που ήσουν καλά και στο γάμο του Λ που σε είδα ξανά... το μπρελόκ με τη γατούλα που κάθε πρωί σου λέει καλημέρα κι ας μην τ’ ακούς που είσαι μακριά, αυτή στο λέει... τη χαρά που πήρα όταν το έλαβα και το τσίμπημα στην καρδιά όταν κατάλαβα πως είσαι με τη Β μα δεν είσαι ευτυχισμένος... και πόσα ακόμα αμέτρητα πολλά, κρυφά κι αγαπημένα... ξέρεις αλήθεια πόσο πονάω όταν σ΄ ακούω θλιμμένο; ...και που σε περιμένω γεμάτη αγωνία κι εσύ τώρα ΕΡΧΕΣΑΙ! ...κι όμως μπορώ να σου γράφω ατελείωτα, μόνο για να σε αισθανθώ χαρούμενο έστω για λίγο... κι άλλα κι άλλα κι άλλα άπειρα μπορώ να γράψω και να ξημερώσουμε... πες μου πώς είναι δυνατόν δυο άνθρωποι που είναι τόσο κοντά, να είναι τόσο μακριά; ...πες μου, μετά απ’ όλα όσα έγραψα για σένα, χαμογέλασες καθόλου;