Τη μέρα που δε θα θυμάμαι τίποτα

Photo by PinkSherbetPhotography

Good as you - Life in no motion

Πόσος καιρός πάει δεν ξέρω. Έμεινε μόνο η αίσθηση δαχτύλων στα μαλλιά και της ανάσας στο πίσω μέρος του λαιμού. Το σχήμα στο σεντόνι απ’ τα κορμιά σαν κουτάλια στο συρτάρι και η αρμύρα απ’ τον ιδρώτα στα χείλη. Αμυδρά... μια τρικυμία από ξενυχτισμένα όνειρα που χάσανε το δρόμο στο σκοτάδι και τρεκλίζανε στα πιο κρυφά σοκάκια του μυαλού. Κομματιασμένες μνήμες που θα κάνουν χαρακίρι τη μέρα που δε θα θυμάμαι τίποτα. Περίμενα πολύ, μα τώρα ξέρω πως θα ‘ρθει εκεί που θα ‘χω κουραστεί και δε θα ελπίζω. Σαν τότε που πρώτη φορά με κοίταξε και δάκρυσα από ευτυχία, πίσω απ’ την πλάτη μου εκπλήξεις κόκκινες υγρές θα φέρει. Θα ‘ναι σαν πρώτη καλημέρα και τελευταία καληνύχτα. Τη μέρα που δε θα θυμάμαι τίποτα ξέρω πως θα ‘ρθει, να διώξει τα φαντάσματα και να με πάρει από το χέρι. Μου έχει λείψει το να μ΄ακουμπά κι εγώ ν΄ ανατριχιάζω. Όμως θα σβήσουνε με τα φιλιά όλα τα λάθη ή πάλι απ’ την αρχή θα μάθω ν’ αγαπώ και ν΄ ανασαίνω; Κι η όψη του ποια θα’ ναι; Είναι αλήθεια πως στις άλλες μας ζωές πάλι τα ίδια άτομα αγαπάμε; Οι ίδιοι μας προδίδουν κι οι ίδιοι μας πονάνε; Θα ‘χει εκείνη την κοφτή ματιά να τον αναγνωρίσω ή πάλι θα μου βάλει δύσκολα; Πόσες φορές άλλαξε πρόσωπο μην τύχει και τον συνηθίσω και δεν αντιδρώ στον ερχομό του... Μα τι άμυαλος που είναι ο έρωτάς μου! Αφού δε θα θυμάμαι τίποτα... τίποτα... τίποτα... τίποτα...