Εφιάλτης

Photo by eliXile



Είχαν μαζευτεί και περιμένανε. Δεν ξέρω τι. Παρατηρούσα τον κόσμο που στεκόταν στην ουρά. Νοσοκόμες και γιατροί, νεαροί ειδικευόμενοι με τις άσπρες ρόμπες και τα ντοσιέ στο χέρι, να ψιθυρίζουν ακαταλαβίστικα ονόματα ασθενειών και φαρμάκων, να μου μεταδίδουνε το άγχος τους κοιτώντας τους και μόνο. Ένας βόμβος από διαλόγους χαμηλόφωνους συνομωτικούς, βλέμματα γεμάτα ανησυχία, «γιατρέ μου, σας χρειάζομαι» και η απάντηση «υπομονή», πονάω... Σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα ένιωσα για λίγο, κι αυτοί να περιμένουν την πρώτη σειρήνα ασθενοφόρου για να τρέξουν, κάποιο έκτακτο περιστατικό κι η ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή. Τους έβλεπα μέσα από το σκούρο τζάμι, μα όλα περνούσαν μέσα μου, σαν τον ορό που τρέχει από το σωληνάκι, αντισηψία να μου χύνουνε στο αίμα, λίγο κουράγιο, λίγη αδιαφορία, λίγο ωχαδερφισμό ακόμα και «σε λίγες μέρες θα είσαι πάλι στα πόδια σου».

Ξάφνου ο χώρος γέμισε καπνό. Έβγαλαν όλοι τα τσιγάρα τους, τ’ ανάψανε κι αρχίσανε να μου ξεφυσούν στα μούτρα. Έβλεπα τα δόντια τους κίτρινα κι αιΧμηΡά καθώς γελούσανε, ένα χαμόγελο που λες και με σύρμα το τραβούσαν ως τ’ αυτιά, σαν μαριονέτες που ανοίγουνε το στόμα μα τα μάτια μένουν άθικτα και πλαστικά, ανέκφραστα σαν την ψυχή τους. Κι έκλεινε γύρω μου ο κλοιός καθώς εκείνοι σκύβανε από πάνω μου, το οξυγόνο να λιγοστεύει, να χάνω τις δυνάμεις μου, μα... «Ήρθα εδώ για θεραπεία. Βοήθεια! Δε θέλω να πεθάνω». Δεν έλεγχα πια το σώμα μου, μα η ψυχή δεν είχε βγει ακόμα. Τα μουδιασμένα άκρα μου πάσχιζαν να κινηθούν για ν’ αντιδράσουν... Το επόμενο λεπτό στεκόμουν δίπλα στο παράθυρο. Ένας ξανθός γιατρός με πράσινα άνοιγε τα βλέφαρα του πρώην σώματός μου που κοιτόταν στο κρεβάτι, κι έριχνε φως στις κόρες μα εκείνες δεν το βλέπαν.

«Ανεπάρκεια Καρδιάς» απεφάνθη «Πάρτε την»

Τινάχτηκα! Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα κι η καρδιά χτυπούσε φρενιασμένα, μα χτυπούσε κι ήμουν ακόμα ζωντανή στο δικό μου κρεβάτι.