Crossing Over
Συχνά θέλω να περάσω απέναντι
μα νιώθω τόσο μικρή κι ασήμαντη
Ανήμπορη
κι όλα αυτά εδώ μέσα
κάπου δεν είναι συμβατά
Όσες φορές φώναξα, δε μ’ άκουσε κανείς
Όσες φορές δε μίλησα, απορούσανε γιατί!
Το παιδί που κρύβω μέσα μου ποιος θα το μεγαλώσει;
Ποτέ κανένα παραμύθι δε με προετοίμασε γι αυτό...
12 σχόλια:
νομιζεις,οτι δεν σε ακουει κανεις.Μηπως οταν φωναζεις,δεν υπαρχει κανεις εκεινη την στιγμη εκει?
Το παιδί αυτό δε θα το μεγαλώσει κανείς. Και ξέρεις γιατί; Έτσι πρέπει να μείνει. Η δύναμη του είναι αυτή, και πρέπει να μείνει καλά κρυμμένη από τον κόσμο των μεγάλων.
Nosy, έχω αφήσει μία πρόσκληση στον καθαριστήρα, στο παρμπρίζ , να πάς να την πάρεις, γιατί ετοιμάζεται να βράξει και θα παπαριάσει!
ela na se kanw kupepe
Welcome to the club nosy
Από την αρχή:
Οι μικροί και ασήμοντοι είναι αυτοί που περνάνε απέναντι λόγω βάρους. Η γέφυρα είναι από σχοινί βλέπεις.
(ε όχι και ανήμπορη, μη τρελαθούμε!)
Αμάν πια εσείς οι μόνιμοι με τις συμβάσεις σας!
Όχι δεν είναι συμβατά γιατί δεν πρέπει να είναι.
Προσαρμόσου με τον δικό σου τρόπο.
Υπάρχει και μέση οδός. Δεν είναι όλα άσπρα μαύρα. Μπορείς απλά να μιλάς (χωρίς να φωνάζεις)
Αν κάνεις καμιά λαμακία και μεγαλώσεις το παιδί μέσα σου δεν θα σου ξαναμιλήσει κανείς.
Μόνο αυτοί που θέλουν να πάρουν.
Καλή μέρα nosy (όταν τεςπα ξυπνήσεις)
Μεγαλώνοντας το παιδί, χάνεις την αθωότητα που όλοι θέλουμε να έχουμε, ακόμα και στα βαθιά γεράματα. Ας μη μεγαλώσουμε ποτέ. :-)
Ένας δύτης με μπλε κράνος και μαύρο δερμάτινο μπουφάν ξεπετάγεται από την ομίχλη των αναποδογυρισμένων, προς τα μέσα, ματιών μου . Τα κουνάω, για να φύγει ,σαν να επρόκειτο για μικρές αμαξοστοιχίες, και μετά κάνω ότι κοιτάω αδιάφορα δήθεν εσένα. Εσένα που κοιτάς την κορυφή της λέξης στην οποία κατοικώ. Δεν στην δίνω. Δεν την θες. Αν μου δίνεις άρνηση θα αγαπήσω άρνηση. Το σκέφτηκα καλά. Αν φορέσω το «ναι» σου νομίζω ότι θα μου πέσει μεγάλο και θα το λερώσω σέρνοντας το. Χάρισε μου ένα κομμάτι από το μέσα σου μπετόν καλύτερα. Θέλω κάτι για να στεριώσω τα αιωρούμενα δοκάρια της ψυχής μου. Όλο λέξεις λέξεις,που να σταθούν και αυτές οι καημένες. Χάρισε μου κάτι που να έχει τον ήχο σου. Μονάχα οι ζητιάνοι μου χαρίζουν πράγματα και είναι τόσο φθηνά που και μόνο που τα πιάνω σπάνε. Ψάχνεις σημεία αναφοράς. Δεν θα βρεις. Τα μασούλησα και τα έφτυσα στα πόδια κάποιου περαστικού. Πατήθηκαν και βούλιαξαν μέσα στις λάσπες. Θα γίνουν μαγικές φασολιές και θα σε οδηγήσουν στα φώτα της πόλης που με τρέλανε. Στην πόλη που φιλοξενεί την κορυφή της λέξης στην οποία μένω. Όχι, δεν θα στην πω. Μπορείς μόνο να την χαζεύεις και να λυπάσαι που δεν θα την κατοικήσεις ποτέ. Ψηλά στον ουρανό, κάτι ματωμένα ξέφωτα στάζουν πάνω μου το φως της αλήθειας. Δεν σου ταιριάζω. Για αυτό και δραπέτευσα από την κρεμάστρα σου. Έξω από το σύμπαν μου μεθυσμένες σκέψεις απλώνουν τα πόδια τους. Μια μικρή κυρία που έχει τα θελκτικά οπίσθια της θέλησης γλιστράει στο σημείο που η κάψα των άστρων συναντάει τις λευκές νεφέλες των τραυματισμένων μου «γιατί». Το τελείωμα του ομφάλιου λώρου μου βρίσκεται κάπου εκεί. Δεν έχει όμως σημασία το κάπου. Μόνο το εκεί. Ξεκινάω πάντα από το ίδιο σημείο. Το σημείο μηδέν. Το σημείο από όπου ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του.
Δεν υπάρχουν παραμύθια για μεγάλους καλή μου... Πάμε στα μυθιστορήματα...
Μη νοιάζεσαι και τόσο μωρέ...
καλημέρα!
κανείς να μην το μεγαλώσει!!! αν χαθεί και αυτό πως θα παραμυθιαζόμαστε???
Μπόρα είναι, θα περάσει... και μην ξεχνάς μπαίνει η Ανοιξη
Τα μεγάλα πνεύματα....κουτουλάνε...
:ο)
Καλώς βρεθήκαμε....!
Το να περάσεις απέναντι δεν προϋποθέτει να είσαι σημαντικός. Δικαιούσαι να νοιώθεις ανήμπορος μα... μόνο σαν προσπαθήσεις...
Το παιδί που έχεις μέσα σου να μην μεγαλώσει ποτέ....
Δεν μας ακούν όλοι όταν δεν μιλάμε..Μόνο όσοι μας αγαπούν..
Και πολλές φορές όσους πλησιάζουν χρειάζεται μόνο να ψιθυρίσεις....
Εύχομαι τούτη να είναι μια Ανάσταση ψυχής για σένα....
Δημοσίευση σχολίου