Κοφτερό λεπίδι

Περνάω από κάτω κάθε μέρα και ασυναίσθητα κοιτώ ψηλά, ψάχνοντας να βρω ένα λευκό πανί να κυκλώνει. Από συνήθεια το κάνω, μη νομίζεις... Απλά καμιά φορά αναπολώ και ξεχνιέμαι.

Είδα και πάλι χθες το «λεπίδι» σου, όπως συνήθιζες να λες τις αγωνιστικές πτέρυγες. Άσπρο με μια ρίγα μαύρη και κάθισμα αεροδυναμικό, ήσουν κοντά στην πλαγιά προσπαθώντας να πάρεις ύψος. Από τότε που χωρίσαμε δεν έχεις ξανακάνει ρεκόρ. Λες και μαζί με μένα έφυγε κι η τύχη σου. Έτσι είναι, αγάπη μου, ο έρωτας δίνει φτερά κι αυτός τα παίρνει πίσω. Ποια να σε ακολουθεί άραγε στα ταξίδια σου τώρα; Είναι τόσο δύσκολο να σε σβήσω τελείως απ’ το χάρτη μου, αφού σε βλέπω κάθε μέρα σχεδόν να πετάς. Φοράς ακόμα το κράνος που σου είχα πάρει δώρο στη γιορτή σου;

Σε είδα τις προάλλες με το καινούριο σου αμάξι, διασταυρωθήκαμε στη στροφή του σούπερ μάρκετ, σου κόρναρα, χαμογέλασα και σε χαιρέτησα, δεν είδα αντίδραση από σένα καμιά. «Λες να ‘ναι που άλλαξα το χρώμα στα μαλλιά;» Ποιον κοροϊδεύω; Ίσως για σένα να μην είμαι πια κάτι παραπάνω από «πρώην περισυλλογή», που πάντα πρόθυμα τ’ άφηνα όλα και πατούσα τέρμα γκάζι να σε βρω και να σε φέρω πίσω. Που σ’ ακολουθούσα σε κακοτράχαλες πλαγιές για να σε δω να ψηλώνεις, σα φουσκωτό μπαλόνι με ήλιο που παίρνει το δρόμο για τον ουρανό. Και που σε πίστευα όσο δεν πίστεψα κανέναν στην ζωή μου όλη.

Τη μέρα που σε είδα να πέφτεις, σαν στόλαρε εκείνο το πανί για δευτερόλεπτα φουντάροντας με φόρα στην πλαγιά, έχασα τον κόσμο όλο. Γέρασα δέκα χρόνια κι ας με κρατούσες μετά αγκαλιά παρηγορώντας με και πνίγοντάς με στα φιλιά. «Κι αν σ’ έχανα;» Ξέρεις ποια είναι η ειρωνία; Τα χρόνια που ήμασταν μαζί, μια ευχή έκανα πάντα για σένα και καμιά ποτέ για μένα. Ποτέ καμιά για μας τους δυο μαζί. «Να είσαι πάντα γερός, να είσαι πάντα καλά και να πετάς ψηλά και μακριά». Την επόμενη φορά θα προσέχω τι εύχομαι! Συχνά οι ευχές πραγματοποιούνται...

...πετάω, πετάς, πετάει, πετάμε, πετάτε, πετάνε...