Νύχτα στάσου...

Επιλεγμένα αποσπάσματα από κείμενο του Πέτρου Μπιρμπίλη

....Ξαπλώνετε δίπλα δίπλα. Στην καταχνιά του ξέφωτου, φιλιά αναγνωριστικά. Αναρωτιέσαι πώς θα μυρίζει. Δυο αστέρια που συναντήθηκαν σε μια διασταύρωση. Μια σπίθα που δεν θα γίνει ποτέ φωτιά. Κρατάς την ανάσα. Κάνεις μακροβούτια. Ψάχνεις μαργαριτάρια κάτω απ’ την πετρελαιοκηλίδα. Γίνεσαι μια φυσαλίδα που σκάει, μια πεταλούδα ηλίθια, πλησιάζεις το φως και καίγεσαι. Δεν έχεις πια φτερά.

....Πίσω από τα βλέφαρα μπορείς να δεις όνειρα. Δεν είναι ο άγγελος που νομίζεις. Αν ανοίξει τα σπλάχνα του το δωμάτιο θα γεμίσει σκοτάδια. Ενώ τώρα ανέγγιχτος από το χρόνο, σαν άγγελος θα ζει στη μνήμη σου για πάντα. Στον τύμβο του χρόνου, όμορφος, παγωμένος, στολισμένος από λουλούδια άγρια.

....Νύχτα, μάζεψε τα φαντάσματα, μάζεψε τις φωνές που ακούγονται κοντινές, ενώ έρχονται από τη χώρα του πουθενά. Στις γνωριμίες της μιας βραδιάς μπορεί να τα περιμένει κανείς όλα ή τίποτα. Κάτω από τα τσαλακωμένα σεντόνια, κάποιοι ξαναγεννιούνται κι άλλοι πεθαίνουν άδοξα.

....«Καληνύχτα. Ίσως τα ξαναπούμε κάποια άλλη φορά. Είμαστε όλοι συγκάτοικοι στην κόλαση. Χάρηκα που συναντηθήκαμε έστω και στο προαύλιο. Ποιος νοιάζεται για το τι θα ακολουθήσει μετά!»

Η πόρτα κλείνει – διακριτικά…