Φανάρια

Μπαίνω στ’ αμάξι. Βάζω μουσική, ανοίγω παράθυρα, φοράω τη ζώνη ασφαλείας και βάζω μπρος, όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Μονότονες αντανακλαστικές κινήσεις που δεν τις αισθάνομαι. Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία, τα πεντάλ έχουν γίνει προέκταση του κορμιού μου, το τιμόνι ένα μπουκέτο ζέρμπερες στην αγκαλιά μου.
Πάντα μου άρεσαν οι ζέρμπερες κι ας μην έχουν άρωμα, έχουν όμως όμορφα χρώματα που καθρεφτίζουν τη διάθεσή μου.

Μπαίνω στ’ αμάξι λοιπόν και πατάω γκάζι. Αφήνω τη νύχτα να με παρασύρει. Τέτοια ώρα ποτέ δεν έχει κίνηση. Αφήνω τον αέρα να μου ανακατώσει τα μαλλιά κι αυτά με τη σειρά τους να μου μαστιγώσουν το πρόσωπο. Η μουσική με παρασύρει. Διαδρομές του μυαλού, χρόνια που πέρασαν, αγάπες που έφυγαν, δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μου… Ξυπνάω απ’ το λήθαργο, όλα μέσα μου βράζουν.

Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στ’ αμάξι όταν θέλω να ξεφύγω. Αφού ποτέ δεν ξέρω πού θέλω να πάω και περιπλανιέμαι άσκοπα. Κι είναι κι αυτά τα γαμημένα φανάρια που δε σ’ αφήνουν να γκαζώσεις. Πάνω που έχεις πιάσει τα 100, βλέπεις πορτοκαλί. Για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου αμφιταλαντεύεσαι.

«Προλαβαίνω;»

Αν προλαβαίνω… τι άραγε; Τι να είναι τόσο σημαντικό ώστε να πρέπει να το προλάβω; Κι εγώ; Εγώ δεν είμαι σημαντική; Γιατί να μην τρέχει να με προλάβει αυτό; Ή γιατί να μη με περιμένει να το φτάσω; Με το δικό μου ρυθμό ρε γαμώτο! Μια ζωή να προλάβω έτρεχα. Κι ακόμα τρέχω λες και θα χάσω το τρένο. Ε δε θέλω!!! Όχι άλλο πια.

Θέλω μια φορά μονάχα να κόψω ταχύτητα, να σταματήσω και να το αφήσω να δουλεύει στο ρελαντί, ν’ αφήσω τους άλλους να με προσπεράσουν κι άμα γουστάρει κανείς ας σταματήσει. Όμως κάθε που μπαίνω στο αυτοκίνητο τη νύχτα, λες και κάτι με πιάνει. Υποσυνείδητα. Πάλι τέρμα τα γκάζια, τα μηνίγγια να χτυπάνε, η καρδιά να σφυροκοπάει κι ένας κόμπος στο λαιμό να με πνίγει. Και το δάκρυ να μου θολώνει τα μάτια… Στο βάθος του δρόμου τα φανάρια, χρωματιστά λαμπάκια σαν μέσα από τζάμι στη βροχή, τα χρώματα μπερδεύονται, πού τελειώνει το πράσινο και πού αρχίζει το κόκκινο...

Δεν ξέρω πια.

Περνάω με κόκκινο...