Big Mouth Strikes Again

Έχω ένα μεγάλο ελάτωμα. Δηλαδή πολλά έχω, αλλά αυτό μ’ ενοχλεί ιδιαίτερα. Αναρωτιέστε τι είναι; Έχω μεγάλο στόμα ρε γαμώτο! Μιλάω πολύ. Και δεν εννοώ ότι φλυαρώ (αν και το κάνω κι αυτό, αλλά προσπαθώ να το ελέγχω). Όχι! Όταν λέω μιλάω πολύ, εννοώ ότι το ανοίγω το ρημάδι σε λάθος στιγμές και λέω πράγματα που δεν πρέπει. Το κάνω συνέχεια. Με το που αμολάω την κοτσάνα, καταλαβαίνω αμέσως ότι έπρεπε να το είχα βουλώσει. Μα έλα που είναι ήδη αργά... Αφού πρώτα μιλάω και μετά σκέφτομαι, καλά να πάθω.

Έχω βγει πολύ ζημιωμένη απ’ αυτήν την κατάσταση. Πολλές φορές. Αλλά μυαλό δε βάζω. Σαν κατάρα είναι. Διώχνω ανθρώπους από δίπλα μου επειδή πολύ απλά δεν έχω μάθει να το ράβω. Όχι, ξαναλέω, εγώ αυτό που θέλω να πω, θα το πω. Λες και θα σκάσω αν δεν το βγάλω προς τα έξω.

Κι έχω και τον κάθε μαλάκα να μου λέει ότι οι άντρες εκτιμούν την ειλικρίνεια. Λάθος! Σ’ εκτιμούν αν τους πεις όσα θέλουνε ν’ ακούσουν. Σου λέει ο άλλος π.χ. μετά το σεξ: "Πωωωω τέλεια ήτανε!" Εδώ εγώ αν δεν συμφωνώ, μπορώ να κάνω μια υποχώρηση -από ευγένεια- και να μην απαντήσω. Σιωπή μερικών δευτερολέπτων, τουμπεκί λέμε. Συνεχίζει εκείνος (εεεε μα τα θέλει ο κώλος του): "Γιατί δε μιλάς; Δε σου άρεσε;" Ε τι να του πεις τώρα του βλήματος; "Τι δε κατάλαβες μωρό μου; Τίποτα; Ε κι εγώ το ίδιο!" Ψέματα πάντως εγώ δε λέω, το ‘παμε.

Άλλη ερώτηση κρίσως τώρα: "Πόσους είχες πριν από μένα;" Νεκρική σιγή πλανάται στο χώρο.... Αυτός εκεί να επιμένει: "Ε πόσοι ήτανε; 3; 4; 5;" Και με μια απορία στο βλέμμα κιόλας. "Τι; Έχεις πάει με περισσότερους; Μη μου πεις ότι είναι διψήφιος!" Ε δεν κρατιέμαι και απαντώ: "Μωρό μου διψήφιος είναι το 10, διψήφιος και το 99!" Εκεί το βουλώνει. Ή απλά ντύνεται και φεύγει.

Μην ξεχάσω ν’ αναφέρω και το κόλημα που τρώνε με το μέγεθος. "Μα γιατί αγάπη μου δεν εκτιμάς την ειλικρίνειά μου; Εσύ δε με ρώτησες κι επέμενες να σου πω την αλήθεια; Κοπλιμέντα ήθελες; Ε ας μου το ‘λεγες να το ξέρω". Σε λίγες μέρες λοιπόν (και πολύ κράτησε) ο τύπος την έχει κάνει με λοξά. Αφού θα σ’ έχει φορτώσει με όλα τα κόμπλεξ του πρώτα. Και να πεις ότι δεν έχω τακτ! Μα... με το γάντι τους το σερβίρω. "Έχω δει και μεγαλύτερα λέμε!"

Πάμε στις γυναικείες σχέσεις τώρα. Εδώ όλα κι όλα, σκόντο δεν κάνω. Τα λέω όλα όπως τα αισθάνομαι. Διότι τι σόι φίλη είμαι, άμα σου χαϊδεύω τ΄ αυτιά; Το ίδιο θέλω κι εγώ από τις φίλες μου, να μου λένε την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος. Της λες της αλληνής πως έχεις βάσιμες υποψίες ότι ο γκόμενός της τσιλιμπουρδίζει με άλλη. Κι αυτή τι κάνει; Αντί να το ψάξει, αρχίζει και βγάζει νύχια (όχι σ’ αυτόν, αλλά σε σένα- δηλαδή σε μένα, γιατί για μένα πρόκειται). Και αρχίζει τα υστερικά του τύπου: "με ζηλέυεις, και το βλέπω εγώ πώς τον κοιτάς" και δε συμμαζεύεται... Άντε βγάλε άκρη.

Άλλο παράδειγμα: Πάμε μαζί στα μαγαζιά για ψώνια. Προβάρει κάτι που την κάνει σαν τη Μαρίζα Κωχ. "Πώς με δείχνει;" ρωτάει. Τι να πεις τώρα; Αφού μπροστά στον καθρέφτη στέκεται. Μάτια έχεις, καλή μου, δε βλέπεις; "Εεεε σε παχαίνει λίγο" απαντώ όσο πιο μειλίχια μπορώ. Αυτή με σφάζει με το βλέμμα. Outch! That hurt… Ε πάρ’ το μαρή αφού νομίζεις ότι είσαι η Κλώντια Σίφερ! Τι τη θες τη γνώμη μου; Και φυσικά θα το αγοράσει, γιατί κάπου μέσα της πιστεύει ότι την κάνει θεά και ότι δεν της το λες επειδή ζηλεύεις κι αύριο θα πας να το αγοράσεις εσύ.

Λοιπόν κομμένη η πλάκα τώρα, αρκετά γελάσαμε.

Τελικά με κείνα και με τ’ άλλα, φοβάμαι να τ’ ανοίξω το ρημάδι. Όμως αφού κανείς δε θέλει ν’ ακούσει, τότε τι ρωτάνε; Άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε; Τι σόι σχέσεις έχουμε αν δεν μπορούμε να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε; Και γιατί να μην μπορεί ο άλλος να δεχτεί την αλήθεια; Βαυκαλιζόμαστε μια ζωή και πού μας βγάζει; Εγώ θέλω να μου λένε πάντα την αλήθεια. Κι ας πονάει. Κι όμως οι άλλοι κρίνουν εξ ιδίων τ΄αλλότρια και μου λένε ψέματα κι εμένα. Επειδή νομίζουν πως ψέματα θέλω ν’ ακούσω.

"Ψέματα, ψέματα, πες το κι ας είναι ψέμα..." ???

Προσωπικά, προτιμώ το άλλο:

"Στο δικό σου βορρά, άλλη μια φορά
μες το χιόνι βουλιάζω για σένα
Μα στο λέω ξανά, σου φωνάζω ξανά
η αλήθεια σου μοιάζει με ψέμα, ψέμα, ψέμα..."