Βροχή και σήμερα

Photo by Yosia Urip

Είχα πει πως δε θα γράψω απόψε... όμως το απόγευμα πήγε ήδη χαμένο και δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο. Το τηγάνι από τ’ αυγά που σου έφτιαξα χθες είναι ακόμα άπλυτο στο νεροχύτη μαζί με τα ποτήρια του κρασιού, αλλά –δε γαμείς!- μπορεί να περιμένει. Θα μου θυμίζει τα χθεσινά...

Με ξυπνήσανε στις 6.30 τα κωλόπαιδα της γειτονιάς που χτυπήσανε το θυροτηλέφωνο 5 φορές ενώ κοιμόμουν. Είχα ραντεβού με γιατρό στις 8.00 κι έτρεχα σαν τρελή να προλάβω. «Ευχαριστώ γιατρέ μου που το αναβάλατε χωρίς καν να με ειδοποιήσετε, δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω απ’ το να οδηγώ μες τη βροχή με κίνηση, συν μισή ώρα που έψαχνα για παρκάρισμα. Θα μας ξαναδείτε!»

Αφού λοιπόν έχασα που έχασα το χρόνο μου, στην επιστροφή αποφάσισα να το δω πιο χαλαρά. Αφορμή στάθηκε ένα μουσικό κομμάτι που μου έστειλε κάποιος σήμερα. Λέγεται Le Dernier Jour και σημαίνει Η Τελευταία Μέρα.

"Θλιβερό" του είπα.

"Ναι, αλλά λάμπει μ' ένα παράξενο τρόπο" μου απάντησε.

Η βροχή λοιπόν πάντα με μελαγχολούσε. Σιχαίνομαι τη λάσπη που αφήνει πίσω της και την υγρασία που σου τσακίζει τα κόκκαλα. Όμως σήμερα είναι αλλιώς. Μ’ έκανε να σκεφτώ πως για κάποιους άλλους μπορεί να είναι όμορφη και δημιουργική, να γίνει πηγή έμπνευσης κι ευκαιρία για απομόνωση και σκέψη. Έτσι αυτή η μουσική με συντρόφεψε απόψε στο τιμόνι στο δρόμο της επιστροφής και τώρα συνοδεύει τον χτύπο των δαχτύλων μου στο πληκτρολόγιο. Κάθε γράμμα μια στάλα βροχής, κάθε νότα κι ένα τικ στο τζάμι. Θλίψη και λάμψη, σκέφτομαι. Θλίψη και λάμψη...

Τι όμορφοι που είναι μερικοί άνθρωποι! Συχνά μια σκέψη τους μόνο σε κάνει να χαμογελάς. Πολύ καλή αλλαγή μετά το τέλμα των δύο τελευταίων ετών. Είχα αποφασίσει πως δεν θα το άφηνα να συνεχίσει, δεν θα επέτρεπα να με πάρει από κάτω. Έχω πολλούς λόγους αυτό το μήνα για να είμαι χαρούμενη. Ένας απ’ αυτούς είναι κι αυτό το κομμάτι.

Δε θα πω περισσότερα, θα κλείσω μόνο με μια δική του φράση που θα φροντίσω να θυμάμαι:

«Μέσα από τη θλίψη, πηγάζει η αισιοδοξία»

Σ' ευχαριστώ. Καλό βράδυ.