Γιατί;

Προχθές το πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, είδα παιδιά στην αυλή μαζεμένα. Θα παίζουν σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Όμως το βλέμμα μου τράβηξε ένα μικρό γατί, ήταν δεν ήταν δυο μηνών, γκρι τιγρέ απ’ αυτά τα συνηθισμένα που κυκλοφορούν στο δρόμο.
Το είχαν και το παίζανε, (έτσι νόμιζα – πού να ξέρω;) αλλά γκαβό το ανέβαζαν, γκαβό το κατέβαζαν. Πάλι δεν έδωσα σημασία, μπήκα στο γραφείο και περίμενα να χτυπήσει κουδούνι για μάθημα.

Φεύγοντας το μεσημέρι καθώς βγήκα στην αυλή, νάτο πάλι το γατί. Επειδή είμαι γνωστή γατομαμά, το φώναξα να το χαϊδέψω. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτό ήρθε τρέχοντας. Τρίφτηκε στα πόδια μου και δεν έλεγε να φύγει. Πάω να το σηκώσω και παγώνω!

Τα μάτια του δεν ήταν στη θέση τους, δυο τρύπες μαύρες έχασκαν εκεί και μια κρούστα απαίσια είχε ξεραθεί εκεί που πριν λίγες μέρες έσταζε το αίμα. Έφριξα! Η καρδιά μου μάτωσε. Ποιο τέρας το έκανε αυτό; Ποιο πλάσμα έχει τόση κακία μέσα του ώστε να βγάλει τα μάτια από ένα άκακο τρυφερό ζωάκι που το μόνο που ήθελε ήταν λίγα χάδια και παιχνίδια; Ποια ανώμαλη ψυχή είχε τόσο κουράγιο να το ακούει να σκούζει και να συνεχίζει να το ακρωτηριάζει; Ποια μάτια άντεχαν να βλέπουν αυτό το φρικιαστικό θέαμα χωρίς να δακρύζουν; Ποιο χέρι δεν ανατρίχιαζε την ώρα που ξερίζωνε τους βολβούς από την κόγχη τους;

Η ίδια ερώτηση αντηχεί από τότε στο μυαλό μου.

Γιατί;

Έμεινα εκεί να το κρατώ στην αγκαλιά μου χωρίς να μπορώ να τραβήξω το βλέμα μου από το κενό των ματιών του. Μια σταλιά ζωούλα, καθόταν εκεί στα χέρια μου και σήκωνε το κεφαλάκι του ψηλά, ναι με κοιτούσε, μ’ αισθανότανε, με μύριζε, με ζητούσε. Θα περίμενε κανείς πως μετά απ’ αυτό που του έκαναν θα φοβόταν, θα έτρεχε να κρυφτεί, να μην πλησιάσει άνθρωπο μήπως και ξαναζήσει αυτή τη φρίκη....

Κι όμως ήταν εκεί και χθες και σήμερα και θα είναι και αύριο στην ίδια αυλή, με τα παιδιά να το κλωτσάνε και να το χλευάζουνε «γκαβό», να μην το λυπούνται, να μην καταλαβαίνουν. Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά σήμερα.

Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά σήμερα....