.

Πίνακας του Άγγελου Σπάρταλη


Θα ‘θελα αν γινότανε
κάποιες φορές να μη μιλάμε
μόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια
να μάθουμε ν’ ακούμε τη σιωπή

Άκου λίγο…

Να γαληνεύεις

Ξύπνησε βαριά χωρίς διάθεση. Στα μάτια είχε ακόμα τη μάσκαρα και τη γκρι σκιά από το προηγούμενο βράδυ. Τα βλέφαρα πρησμένα από το μακιγιάζ κι από το κλάμα. Δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σηκώθηκε όμως. Σύρθηκε ως το μπάνιο και ξερνώντας στο νιπτήρα, έριξε μια ματιά στον καθρέφτη. Μια πορσελάνινη κούκλα με άδειο το βλέμμα απ’ το ποτό και το ξενύχτι, και τις γραμμές στο πρόσωπο να μαρτυράνε τη δύσκολη νύχτα που πέρασε. Έριξε λίγο νερό, σουλουπώθηκε κάνοντας ντεμακιγιάζ έστω κι αργά, έριξε πάνω της κάτι αθλητικό και βγήκε. Πήρε το ποδήλατο και κατηφόρισε προς την παραλία. Ο αέρας που τη χτύπησε στο πρόσωπο την ωφέλησε προσωρινά. Σε λίγα λεπτά της ήρθε πάλι εκείνη η αναγούλα που έχει κανείς από το πολύ αλκοόλ και την έκανε να βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που βγήκε από το κρεβάτι. Έσφιξε τα δόντια και συνέχισε.

Έφτασε στο πάρκο, διάλεξε το πρώτο παγκάκι που βρήκε μπροστά της, έγειρε το ποδήλατο στο πλάι και κάθισε. Με μια μηχανική κίνηση έκανε να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα. Έφερε ένα τσιγάρο στα χείλη, πλησίασε τον αναπτήρα και τον άφησε εκεί αναμμένο για λίγα δευτερόλεπτα. Το βλέμμα της αφαιρέθηκε στη θάλασσα μέχρι που η φλόγα στα δάχτυλα την επανέφερε στην πραγματικότητα. Έβαλε το τσιγάρο και πάλι στο πακέτο κι έπιασε το κινητό. Καμία αναπάντητη, κανένα sms. Όχι πως το περίμενε δηλαδή μετά τα χθεσινά, αλλά να έτσι... Μέσα της έλπιζε πως ίσως εκείνος να ήθελε να της ζητήσει συγνώμη.

Η καρδιά της χτυπούσε ακανόνιστα. Το μόνο που της έλειπε τώρα ήταν οι ταχυπαλμίες. Πριν 2 μήνες είχε χάσει τη δουλειά της κι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που νοίκιαζε της είχε δώσει 5 μήνες διορία να ξενοικιάσει προφασιζόμενος ιδιοχρησία. Τότε ήταν που πρότεινε στον Κ. να μείνουνε μαζί για λίγο. Θα μπορούσε να μετακομίσει σπίτι του μέχρι να βρει κάτι καλό, μέχρι να στρώσουνε τα οικονομικά της δηλαδή. Ίσως πάλι να περνούσανε και καλά μαζί, είχαν ήδη 2 χρόνια σχέση και η ιδέα της συμβίωσης ή και του γάμου ακόμα δεν ακουγόταν και τόσο παράλογη. Περίμενε πως εκείνος θα χαιρόταν στο άκουσμα της πρότασής της. Την αγαπούσε. Όμως όχι! «Δεν ήταν έτοιμος, δεν είχε χρόνο για τέτοια, έπρεπε να αφοσιωθεί στη δουλειά,δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, είχε ολόκληρη καριέρα μπροστά του. Όχι τώρα τουλάχιστον, ένα βήμα πριν την προαγωγή, αν μπορούσε μόνο να περιμένει 1-2 χρόνια...» Να περιμένει... Τι να περιμένει; Δεν είχε την πολυτέλεια αυτή. Στα 28 της είχε ήδη κάνει το λάθος επειδή κάποιος άλλος δεν ήταν έτοιμος τότε. Τον άφησε, κάτι μέσα της έσπασε. Με τον Κ. όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το ήξερε! Και τα χρόνια περνάνε, δεν ήθελε να κάνει το ίδιο λάθος δυο φορές.

Όμως και τι να ‘κανε; Δουλειά δεν είχε κι ήταν ηλίου φαεινότερο πως εκείνος δεν χάρηκε καθόλου με τα νέα που του σέρβιρε. Έφυγε σαν τον κλέφτη, λέγοντάς της πως πρέπει να σκεφτεί. «Τι να σκεφτεί μωρέ; Ως πότε πια μ΄αυτό το παραμύθι;» Νευριασμένη και ταλαιπωρημένη συγχρόνως σχημάτισε τον αριθμο του γυναικολόγου της. Βγήκε η γραμματέας στο τηλέφωνο. «Παρακαλώ, θα ήθελα ένα ραντεβού το συντομότερο» Κάτι ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής. «Διακοπή κύησης» απάντησε κι έκλεισε την ώρα που ένα δάκρυ ξέφυγε απ΄τη γωνία του ματιού της.


Πέρασαν δυο μήνες από τότε. Ήταν μια μέρα συννεφιασμένη όταν εκείνη ξαναπήρε το δρόμο προς τη θάλασσα και κάθησε στο ίδιο ακριβώς παγκάκι. Ήταν αλλαγμένη, πιο όμορφη, πιο ήρεμη, ξεκούραστη. Κοιτούσε τον ορίζοντα και χαμογελούσε θαρρείς, πιο ευτυχισμένη δεν έδειχνε ποτέ. Το χρώμα είχε επανέλθει στα μάγουλά της, σα να ‘χε πάρει και 1-2 κιλά από την τελευταία φορά. Δεν είχε νέα του από τη στιγμή που του το ανακοίνωσε. Μα δεν την ένοιαζε πια. Μέσα της μεγάλωνε μια νέα ζωή.

Ωχρά Σπειροχαίτη - Να γαληνεύεις

Μακριά σου

Photo by Ozphotoguy

Ύπνος

Νοερά είσαι εδώ δίπλα μου κι απόψε.

Με σφαλιστά τα μάτια σχεδόν ακούω την ανάσα σου,

μπορώ να σε μυρίσω,

μα ένα συρματόπλεγμα απόστασης δε μ΄αφήνει να σ΄αγγίξω.

Άλλη ξαπλώνει πλάι σου απόψε.

Πώς σε κρατά; Πώς σ’ αγκαλιάζει;

Πώς τη ζηλεύω...

Πτώση

Το μυαλό μου διαμελίζεται.

Ένας καθρέφτης θρύψαλλα,

βομβαρδισμός από στιγμές που πέρασα μαζί σου.

Μια βόλτα στη μαρίνα εκείνη τη γκρίζα μέρα ένα χρόνο πριν

παρά κάτι μέρες.

Ένας γλυκός αέρας να μ’ ανατριχιάζει κι εσύ να μου κρατάς το χέρι.

Ένας χαρταετός έπεσε πιο πέρα.

Μνήμες

Κουβέντες δικές μας τρυφερές μα αφορούσαν κάποιαν άλλη.

Δάκρυσα τότε για όσα είχες νιώσει, δάκρυσες εσύ ποτέ για μένα;

Ποια σε πόνεσε, καρδιά μου;

Πώς προχώρησες;

Πώς έγινε εκείνο που φοβόμουν;

Δε θα με πας ποτέ στη Ρώμη;

Σθένος

Δύναμη παίρνω απ’ όσα σου γράφω,

γιατί ξέρεις ακριβώς πότε απευθύνομαι σε σένα.

Κουράγιο παίρνω απ’ τη χαρά σου, γεμίζω φως και συνεχίζω.

Σ’ εξορκίζω,

κάθε μου λέξη πιο μακριά μου σε κρατά

και πιο κοντά μου σε φέρνει.

Πόνος

Το να μη θέλω να σε ξεχάσω.

Δε σβήνουν μάτια μου έτσι εύκολα όσοι μας άφησαν σημάδια.

Κι ας ματώνω...

Γκρι

Photo by nude

Γκρίζα έξω η μέρα, μελαγχολική, σαν να πήρες ένα κουβά με γκρι και κατάβρεξες τα πάντα. Να μου θυμίζει μέρες σκοτεινές μιας άλλης πόλης, μόνο που το γκρι το κουβαλάμε μέσα μας ακόμα και την πιο ηλιόλουστη μέρα. Δε θα ‘θελα να ‘μουν κάπου αλλού, μα κι εδώ δε θέλω να ‘μαι. Το ‘χεις νιώσει αυτό ποτέ; Σαν να σε σφίγγουν τα ντουβάρια... Μα τα σέρνεις πίσω σου βαριά, όπου κι αν πας, εκείνα δε σ’ αφήνουν. Σα συμπληγάδες παραμονεύουν να σε κλείσουν κι εσύ τραβάς κουπί κόντρα στο ρεύμα, ως πότε; Κάποτε κουράζεσαι, μουδιάζουνε τα χέρια από τον πόνο και βουλιάζεις.

Κολάω τη μύτη μου στην υγρασία που θόλωσε το τζάμι και γράφω με τη γλώσσα. Δε διαβάζεται, μα ξέρω τι σημαίνει. «Η ψύχρα φτάνει μέχρι την ψυχή μου». Κι είναι κι αυτές οι μουσικές που με τα νύχια τους σου ξύνουν το κεφάλι λες και να χαράξουν θέλουν τα πιο μύχια του μυαλού σου. Στον ύπνο μου γκρίζο είδα πάλι απόψε, μ’ ένα πέπλο βαρύ με τύλιγες να μη μ’ αφήνεις ν’ ανασάνω. Κι έσκιζα με τα χέρια την κουρτίνα, μα εκείνη πάλι υφαίνονταν πιο πυκνή κάθε φορά να με σκεπάζει. Πνίγηκα... Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν το φως στην επιφάνεια. Με πήρες ύστερα νεκρή στην αγκαλιά σου, τα πόδια μου να σέρνονται και το κεφάλι άψυχο να κρέμεται στο πλάι. Μα εσύ απ’ τη μέση με κρατούσες και με χόρευες τανγκό.

Γουστάρω Αιτιατική

Το ‘πε και το ‘κανε! Εκεί που τα λέγαμε προχθές με τον Ερωτοστομάχη στο msn, μου λέει ξαφνικά «nosy, λέω να κάνουμε ένα blog με μέλη μόνο από τη Θεσσαλονίκη, ψήνεσαι;» Μου φάνηκε ωραία ιδέα. Κι επειδή το παληκάρι μας είναι γρήγορο πιστόλι, ιδού!

Το γουστάρω Αιτιατική σε μιλάω άνοιξε και σας περιμένει. Αν είσαι blogger από τη Θεσσαλονίκη και θέλεις να συμμετάσχεις, μπορείς απλά να γράψεις την ηλεκτρονική σου διεύθυνση σε σχόλιο και θα σου στείλουμε πρόσκληση το συντομότερο.

What you get is what you see

Αγαπητοί μου magica, numb, prince , porcupine, ονειρομαγειρέματα και Στέφανε, ούτε συνεννοημένοι να ‘σασταν! Θα πρέπει α) ή να είμαι πολύ δημοφιλής ή β) να έχετε βαλθεί να με ξεμπροστιάσετε. Δεν σκοπεύω να σας απογοητεύσω πάντως...

Take Five

1. Στην εφηβεία μου είχα "ψωμάκια" και μερικά περιττά κιλά, ακμή, τεράστια γυαλιά, πολύ λιπαρά μαλλιά, σιχαινόμουν τη γυμναστική και ντυνόμουν απαίσια. Δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση και ως φυσικό επακόλουθο δεν ήμουν καθόλου δημοφιλής στο σχολείο. Ως φοιτήτρια μεταμορφώθηκα από ασχημόπαπο σε κύκνο κι ασχολήθηκα με το χορό. Έχασα 6 κιλά στις πανελλαδικές τρώγοντας γλυκά όλη μέρα.

2. Έμαθα ν’ αγαπώ τον εαυτό μου όταν κάποιος με αγάπησε πρώτη φορά. Ήταν ο άντρας που αργότερα παντρεύτηκα, για να τον χωρίσω 2 χρόνια μετά. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε αν και βαθειά μέσα μου πιστεύω πως μαζί του έχασα 8 χρόνια απ’ τη ζωή μου και πράγματα που δεν μπορώ να φέρω πίσω πια.

3. Το πιο ακραίο πράγμα που έχω κάνει για έναν έρωτα ήταν το να κοιμηθώ μαζί του σε σκηνή στο βουνό το χειμώνα με 10 πόντους χιόνι απ’ έξω και -3 βαθμούς θερμοκρασία και να πετάξω με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Μαζί του απέκτησα τις γάτες μου και συνήθισα να τις παίρνω μαζί στο κρεβάτι τα βράδια.

4. Απεχθάνομαι την πολιτική, δε διαβάζω εφημερίδες, δε βλέπω τηλεόραση και δε με πειράζει αν ο κόσμος νομίζει πως είμαι από άλλο πλανήτη. Είμαι ανιστόρητη και αγεωγράφητη αλλά δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό. Τουλάχιστον δε βλέπω πρωινάδικα και δεν ακούω λαϊκούς σουξεδιάρικους αοιδούς. Εννοείται πως δεν πάω στα μπουζούκια, ούτε σε "in" μαγαζιά, τα οποία αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Πίνω αρκετά και λατρεύω τα γλυκά, μου είναι αδύνατον να κάνω δίαιτα και θα γίνω δυστυχισμένη αν κάποτε χρειαστεί να κόψω κάτι από τα δυο.

5. Πλέον τα έχω βρει με τον εαυτό μου και δε φοβάμαι να μείνω μόνη. Ξέρω πως κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο να συμβεί γι αυτό κι έχω ορκιστεί να μη συμβιβαστώ όσον αφορά στον άνθρωπο που θα ‘χω δίπλα μου. Αισθάνομαι τυχερή που έχω αγαπήσει κι έχω αγαπηθεί και που έχω ζήσει όσα άλλες ονειρεύονται. Χαμογελάω 9 στις 10, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη, ξεροκέφαλη, αυταρχική και τσαμπουκάς, αλλά μπορώ να κλάψω αν διαβάσω κάτι όμορφο ή αν δω πατημένο γατάκι στο δρόμο.


Πετάω το μπαλάκι σε: nahames nakanamoko, H.Constantinos, Composition Doll, Θεριό Ανήμερο και Under Control.

Γραφείο Γνωριμιών «Η Χυλόπιτα»

Photo by TheWhiteCountess

Μετά την εκδήλωση έντονου ενδιαφέροντος από αρκετούς singles αποφασίσαμε να εντρυφύσωμεν εις την συνεύρεσιν μοναχικών καρδιών.

Οι συμμετέχοντες:
blondie, 21 Θεσ/νίκη
sorry_girl, 26 Αθήνα
Θεριό Ανήμερο, 28 Θεσ/νίκη
argyrenia 28, Αθήνα
pastaflora, αγνώστου ηλικίας και τοποθεσίας
keimgreek, γύρω στα 20, τόπος διαμονής άγνωστος
nahames, 25 Θεσ/νίκη
νεκτάριος, 25 Καβάλα
psarog, 26 Θεσ/νίκη
sigmataf, 26 Αθήνα
άμμος, 29 Θεσ/νίκη
vita mi barouak, 30 Αθήνα
prince, 30 Κόρινθος
μαύρος γάτος, 37 Θεσ/νίκη
zouri, 40 (?) Αθήνα
H.Constantinos, (τα κρύβει, αλλά τα ξέρω) Αθήνα

Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι: (εκπρόθεσμες αιτήσεις)
χρίστος & jojox

Guest stars: (θα τους χρειαστούμε για κουμπάρους)
mafalda , Στέφανος , γιώργος , epsilon & lianne

Μετά ωρίμου σκέψεως και λαμβάνοντας σοβαρά υπ όψιν ηλικίες και τόπο διαμονής, καταλήγωμεν: (επιλέγουν οι κυρίες ως είθισται)

blondie κοπέλα μου, διαλέγεις ανάμεσα σε psarog και άμμος. Ο νεκτάριος κι ο sigmataf σου πέφτουν λίγο μακριά, τον nahames δεν στον δίνω που να χτυπιέσαι!

Η sorry_girl θα πάρει τον sigmataf ή τον Vita mi Barouak που της πέφτουν πιο κοντά - και θα πει κι ένα τραγούδι. Εναλλακτικά έχουμε τον nahames, αλλά θα πρέπει να μετακομίσεις στη Θεσ/νίκη.

Η argyrenia λογοδόθηκε ήδη με τον prince, μη ρωτάτε πώς και γιατί, "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος".

Θεριό, από Θεσ/νίκη έχω μόνο τον άμμος και το μαύρο γάτο - λαμπρός νέος, φέρελπις και φερέγγυος! (Ο nada που εξαφανίστηκε; Να μας διορθώσει και κάνα ορθογραφικό.) Προσφάτως εκδήλωσε προσωπικό ενδιαφέρον κι ο dcd.

pastaflora, δε μας λες κορίτσι μου πολλά και δεν ξέρουμε τι να σου προτείνουμε. Μείνε με το μπακουροσέντονο.

keimgreek, πάλι μπακούρι σε βλέπω. Από πού είσαι καλέ; Η blondie πώς σου φαίνεται;

χρίστο παιδί μου, εσένα πώς να σου βρω νύφη που είσαι στα Λονδίνα; Mας διαβάζει άραγε καμιά από UK?

Αυτόν τον άντρα ποια θα τον πάρει;

Ο H.Constantinos κι ο zouri μου ξέμειναν ως γεροντότεροι. Μη μου στεναχωριέστε, όλο και κάποια θα βρεθεί...

Τα κονέ επετεύχθησαν, αγαπητοί bloggers, βρείτε τα τώρα μεταξύ σας. Θα σας παρακολουθώ στενά. Α και προσοχή! Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ό,τι γίνεται, δεν ξε-γίνεται! Ενστάσεις ΔΕΝ γίνονται δεκτές.

Βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους

Μπακούρια Α.Ε.

Photo by trenchmaker

Λοιπόν έχω ένα έντονο προαίσθημα ότι ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου θα μου σπάσουν πάλι τα νεύρα. Από τις πιο γλυκανάλατες διαφημίσεις μέχρι τα έως αηδίας ρομαντικά love songs που θα παίζουν όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, από τα σήριαλ στην τηλεόραση που θα έχουν φυσικά επεισόδιο αφιερωμένο στον έρωτα, μέχρι τα βαρετά happenings που θα οργανώσουν όλα ανεξαιρέτως τα μπαράκια σε κάθε γωνιά της πόλης. Ευτυχώς έχω καιρό να κάνω βόλτα στις βιτρίνες, γιατί θα είχα ξεράσει από τις πολλές καρδούλες, τα κόκκινα και τα ροζουλί δωράκια που στολίζουν τα καταστήματα εδώ και μέρες.

Ναι, δε λέω... κι εμείς υπήρξαμε ερωτευμένοι, αλλά γιατί πρέπει να το θυμόμαστε μια φορά το χρόνο; Και κυρίως γιατί πρέπει να μας το υπενθυμίζουν ειδικά όταν δεν είμαστε; Άσε που με το που ξυπνάς το πρωί, σκάνε μύτη όλοι οι ξενέρωτοι wanna-be-lovers να σου ευχηθούν χρόνια πολλά (βλέπε: ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα) κι εσύ πρέπει να χαμογελάς αμήχανα και να λες ευχαριστώ μπας και τους πείσεις και τους ξεφορτωθείς διά παντός, γιατί άντε να τους εξηγήσεις τώρα... Εναλλακτικά, τους ρίχνεις καμιά Χριστοπαναγία, στανιάρεις κι έρχεσαι στα ίσα σου. Αμ’ εκείνα τα λιγούρικα sms πού τα βάζεις; Φασόν! Ξεκινάνε από το βράδυ της προηγουμένης, για να προλάβουνε. Αναρωτιέμαι σε πόσες τα στέλνουνε με την ελπίδα ότι κάποια θα τους κάτσει. Θες να βγάλεις γκόμενα, κύριος; Πρέπει να ιδρώσεις! Capisci?

Πέρσι ένας κοντός φαλακρός σε στυλ Ντάνι Ντε Βίτο που όλο το χρόνο με είχε χεσμ*νη (όπως κι εγώ άλλωστε), με θυμήθηκε εξ αίφνης το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου και μου τηλεφώνησε για «να με βγάλει έξω» λες κι είμαι σκυλάκι να με πάει βόλτα στο πάρκο. Ρε πού σε βρήκαμε; «Η κούκλα δεν κάνει να μένει μέσα τέτοια μέρα! Θα την πάω εγώ στα καλύτερα!» Όπου τα καλύτερα, βάλε γνωστό του στέκι που όλως τυχαίως θα είχε μαζευτεί όλη η μπακουροπαρέα, στην οποία θα καυχιόταν την επομένη ότι «κάτι παίζει με τη nosy». Μασάει η κατσίκα ταραμά; Αρνήθηκα ευγενικά προφασιζόμενη πονοκέφαλο κι από τότε μην τον είδατε - ευτυχώς. Φέτος ελπίζω να τη γλιτώσω, αν κι έχω βάσιμες υποψίες ως προς το ποιοι μπορεί να μου τηλεφωνήσουν.

Όπως καταλάβατε, αύριο λέω να εφαρμόσω τη συμβουλή του Κηλαηδόνη και να κάτσω σπίτι. Προτείνω όμως σ’ αυτό εδώ το post να δώσουμε το παρόν όλοι οι μπάκουροι bloggers έτσι για συμπαράσταση. Μπας και παίξει και κάνα επιτόπιο ντραβέρι βρε παιδί. Παρακαλώ δηλώστε συμμετοχή. Κάνω πρώτη την αρχή και δηλώνω ευθαρσώς Mπακούρι Νο 1 για το Φεβρουάριο του 2007. Για το υπόλοιπο του έτους δεν υπόσχομαι τίποτα. Ως γνωστόν, ποτέ δεν ξέρεις από πού και πότε θα σου ‘ρθει.

Happy Bacurine’s Day!

Φωτιά και Χιόνι

Photo by tfprince

Αλήθεια, πώς περιμένεις να ξαναγεννηθώ, αν δεν πεθάνω πρώτα;

Πώς ν’ αναδυθώ από τις στάχτες μου, αν δε βάλεις φωτιά να με κάψεις;

Παρανάλωμα του πυρός να γίνω.

Να λιώσουν όλα τα παλιά και να τ’ αφήσω πίσω.

Κι εκεί που οι στάχτες θα γεμίζουν την ατμόσφαιρα με γκρίζα σκόνη,

ξάφνου ν’ αρχίσει να χιονίζει.

Να μπερδευτούν λευκές και γκρι νιφάδες σ’ ένα παιχνίδι που δε θα ‘χει τελειωμό.

Ν’ ανοίξω το στόμα και με τη γλώσσα να γευτώ το χιόνι που στάζει

και να ξεδιψάσω.

Και να καίει το κορμί απ’τη φλόγα ακόμα ζεστό και κρύο να μη νιώθω.

Να λιώνουν πάνω μου οι νιφάδες και υγρές να τρέχουνε στο δέρμα.

Και πάλι ν΄αρχίσει να βρέχει.

Να ξεπλυθεί η γκριζάδα από τη στάχτη και να πλυθούνε τα μαλλιά,

να τρέξουνε τα δάκρια μαζί με στάλες,

να μπερδευτούν να μην τα ξεχωρίζεις.

Κι έτσι πια δε θα μπορείς να πεις αν είναι απ’ τη βροχή ή από τη θλίψη.

Θα γελάω διαβολικά -θα δεις- και θα σε ξεγελάσω.

Και θα ντυθώ λευκό κορμί και θα ‘ναι πρόσφορο το έδαφος ν’ ανθίσει.

Ιστορίες από το παγκάκι του πάρκου

Photo by rahen_z

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για τις ανάγκες του «Ιστορίες από το παγκάκι του πάρκου». Στο ρόλο του Eric ο Prince of Dakar.

Όταν ο rico γνώρισε τη nosy

Ήταν μια πανέμορφη μέρα του Φλεβάρη όταν η nosy η κεραμιδόγατα αποφάσισε να βγει βόλτα στη λιακάδα. «Όλο κεραμίδι, κεραμίδι, δεν πάω και λίγο απ’ το πάρκο; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεις στο χορτάρι!» σκέφτηκε. Έγλυψε τις πατούσες της, γυάλισε τα μουστάκια της, σήκωσε την ουρά της και ξεκίνησε καμαρωτή για σουλάτσο. Το μάτι της έπεσε ένα γαλάζιο παγκάκι, το πιο κοντινό στη θάλασσα, της φάνηκε πιο βολικό απ’ τ’ άλλα.

- Ωραίο είσαι του λόγου σου, του πέταξε αυθάδικα κι ανέβηκε στη ράχη απ’ το παγκάκι. Ήταν ωραία η θέα από κει πάνω.
- Ξουτ απο δω, βρωμόγατα! άκουσε κι απ’ τον πανικό της σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο.
- Ποιος μίλησε; ψέλισε.
- Tι ποιος μιλησε; εγω φυσικα, ποιος αλλος;
- Ποιος εσύ καλέ; Δε βλέπω κανέναν! Θα μας τρελάνεις;
- Εχμ... καθεστε πανω μου.
- Αυτό πάλι πώς να το εκλάβω; Ως σεξουαλικό υποννοούμενο; Αν είχα κάτσει πάνω σου, δεν θα το είχα καταλάβει λες; Τα προσέχω κάτι τέτοια εγώ!
- Αν ησασταν απο Φινλανδικη ελατη, σιγουρα θα ηταν σεξουαλικο υπονοουμενο. Στη συγκεκριμενη περιπτωση να μην το εκλαβετε καθολου ετσι, δεσποινις.
- Έλα μ*νι στον τόπο σου!! Καλέ, το παγκάκι εισαι; Ημαρτον! Μιλάνε καλέ τα παγκάκια;
- Οχι καλε, πως σας περασε αυτο απο το μυαλο; Μονο τα ανωτερα οντα, οπως οι ψιψινες, μιλανε.
- Μου έκοψες τα ήπατα, λεμε.
- Φυσικα και μιλαω, εκτος και ακουτε φωνες απο το υπερπεραν.
- Ωραία, μιλάς! Και τι θες;
- Νομιζω ημουν σαφης. Ενα ξουτ δε σηκωνει παρερμηνια.
- Μωρέ τι μας λες! Θα κάτσω όπου μου γουστάρει. Από πότε τα παγκάκια επιλέγουν τους κώλους που θα τα καθήσουν;
- Συνηθως αυτοι που καθιζουν τα οπισθια τους πανω μου, δεν αρχιζουν να τα γλυφουν και να αφηνουν τριχες παντου. Ασε που μπορει να μαζευτουν ολοι οι βρωμογατοι του παρκου εδω μετα.
- Λίγα λόγια για τις τρίχες μου! Ξέρεις ποια είμαι εγώ; Άμα κουνήσω την ουρά μου, μιλούνια οι γάτοι από πίσω μου , αμεεέ!
- Αυτο ακριβως φοβαμαι!
- Τι φοβάσαι δηλαδή; Μη δεις καμιά ακατάλληλη σκηνή και μας μείνεις στα χέρια; Τι ηλικίας είσθε αν επιτρέπεται; Δεν έχουμε συστηθεί κιόλας, θα μου χαρίσετε το ονοματάκι σας;
- Ηλικια; οταν ημουν δεντρο ή μετα; χεχε. Τελος παντων… ως παγκακι υπαρχω καποια χρονια και με φωναζουν Ρικο. Απο το Εric φυσικα. Το δικο σας, αν επιτρεπεται;
- Νιαρρρρρ καλέ τι όνομα ειναι τούτο; Ακούς εκεί Ρίκο! Πώς λένε ρι-ρι-ρίκοκο, ρίκο-ρικο-κοοοοοοοοο; Ας γελάσω, καλό κι αυτό σήμερα. Παγκάκι που το λένε Ρίκο. Εγω ειμαι η Nosy Parker, γάτα με ονοματεπώνυμο.
- Ακουστε ψιψινα, εγω καταγομαι απο τη Φινλανδια, οχι απο το σκουπιδοτενεκε στη γωνια, γι αυτο λιγα με το ονομα.
- Περικαλώ! σε μένα ομιλείτε; Εγώ που λες Ερρίκο μου, ειμαι γάτα από τζάκι. Μην κοιτάς που βγαίνω τσάρκα στα παγκάκια ώρες ώρες. Είναι για να σκοτώσω την πλήξη μου. Είναι βαρετά τα σουαρέ της κυράς μου. Πιάνο, γαλλικά και τσάι, ξέρεις τώρα...
- Ενας λογος παραπανω να μη σας συμπαθω. Ξερετε, το υλικο μου δε συμπαθει τα τζακια.
- Μμμμμ κρυάδες, μα πού σε βρήκα Κυριακάτικα;
- Τι ειναι αυτο που ακουγεται; Δεσποινις ψιψινα, νομιζω πως γουργουριζει το στομαχι σας
- Τι λες καλέ; Πριν μισή ώρα έφαγα φιλετάκια που μου έβρασε η κυρά μου στον ατμό. Προσέχω τη δίαιτά μου, φαίνεται άλλωστε.
- Μου αδειαζετε τη γωνια τωρα παρακαλω;
- Μωρέ πριτς! Θα φύγω όταν το θελήσω. Διώξε με αν μπορείς.
- Δε μπορω φυσικα να σας διωξω με το ζορι. Καθηστε αλλα να ειστε φρονιμη.
- Καλό κουμάσι και του λόγου σου, μ αρέσει που στην αρχή σε συμπάθησα κιόλας. Άμα είσαι καλός, την επόμενη φορά θα φέρω και παρέα.
- Με συμπαθησατε;
- Κουφός είσαι; Τι λέμε τόση ώρα; Έχεις ωραία θέα!
- Και εσεις τελικα δεν ειστε τοσο κακη, εχετε ομορφο και προσεγμενο τριχωμα.
- Με ταΐζουνε καλά, η κυρά μου με φροντίζει. Δεν είμαι καμιά του δρόμου εγώ, μη με βλέπεις έτσι πεταχτούλα.
- Μεινετε τοτε και ισως γινουμε και φιλοι, αρκει να μην κοροϊδευετε το ονομα μου.
- Ρι-ρι-ρίκοκο, ρίκο-ρικο-κοοοοοοοοο! (τραγουδιστά)
- Τι θελω και μιλαω....
- Έλα ντε, αυτό λέω κι εγώ, τι θέλουν τα παγκάκια και μιλάνε; Μώκο λέμε!
- Αχ θεε των δασων γιατι με τιμωρεις ετσι σημερα; τι εφταιξα;
- ΕΣΥ τι έφταιξες; Ρε συ, πας καλά; Μήπως να σε δει κάνας γιατρός; ΕΓΩ τι χρωστάω; Που βγήκα να πάρω τον αέρα μου κι έπεσα σε πολυλογά. Καιρός να την κάνω μ’ ελαφρά, με κούρασες με τη φλυαρία σου, άμα ήθελα μωχαμπέτι θα πήγαινα στη φίλη μου τη Σούζυ που κάνει και καλό μανικούρ.
- Στο καλο να πατε και να μας ξαναρθετε ...σε πεντε εξι χρονια.
- Μάγκα, υπαινίσσεσαι τίποτα;
- Εγω; οχι τιποτα... Σας ξεπροβοδιζα απλως.
- Είπα μήπως... Θα ξανάρθω κι αύριο και θα κάτσω περισσότερο νιαρρρρρ! ΔΕΝ χάρηκα για τη γνωριμία.
- Παρομοιως.
- C ya!
- Στο καλο.


nosy: Oh τι κόσμος mon Dieu, παγκάκια που μιλάνε! Σε λίγο θα μας πούνε κι ότι οι σκύλοι είναι έξυπνοι!

rico: Χμ για βρωμογατα δεν ηταν κακη, μπορω να πω πως τη συμπαθησα. Μακαρι να ξαναρθει. Αρκει να μη φερει και ολο το γατο-σοϊ τη ς μαζι.

nosy: Την άλλη φορά που θα ‘ρθω θα φέρω μαζί μου και τη Σούζυ να γελάσουμε. Ακούς εκεί Ερρίκος! Χμ... δεν ήτανε κακός. Αααααχ φινλανδέζικο ξύλο... Α ρε nosy γεννημένη για μεγαλεία είσαι! Το ‘χαψε άραγε πως είμαι από τζάκι; Ας πάω τώρα σε κάνα σκουπιδοτενεκέ να δούμε πώς θα τη βγάλουμε και σήμερα που μ’ έχει κόψει άγρια λόρδα.... Miaow!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

In one’s head

Ευχαριστώ τον Βαγγέλη για την εικόνα

«Γράψε» μου είπες «Προσπάθησε να μπεις μες στο μυαλό μου και γράψε σαν να είσαι εγώ»

Λες να μη θέλω; Λες να μην προσπάθησα; Είναι εύκολο λες να μπω στο μυαλό σου; Λες να μη θέλω να ξέρω τι βλέπεις, τι σκέφτεσαι, τι επιθυμείς και τι ονειρεύεσαι τα βράδια; Αν ήξερα τι σκέφτεσαι, όλα θα τα ‘χα κάνει διαφορετικά. Τα πάντα θα ‘κανα με σκοπό να σε κερδίσω.

«Μη δίνεσαι» μου έλεγες «και μη σκορπίζεσαι»

Πες μου γιατί! Γιατί να μην το κάνω; Θα ‘θελες να ‘μαι διαφορετική για σένα μόνο; Πώς θα με γνώριζες αν δεν σου ανοιγόμουν κι αν δεν σ’ άφηνα να δεις; Ή μήπως με σένα μόνο θα ‘πρεπε να ‘τανε αλλιώς; Μήπως μου άνοιξες ποτέ, όσες φορές κι αν χτύπησα την πόρτα; Και τώρα τι κατάλαβες, μου λες; Σταμάτησα να δίνω το κορμί μου στον καθένα, μα δίνω την ψυχή μου κάθε μέρα εδώ μέσα και γίνομαι βορά σε όποιον με διαβάζει, δίνω τροφή για σχόλια κι εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα κάθε λεπτό της ώρας που περνάει.

«Έχεις βελτιωθεί» μου είπες «και το ξέρεις. Μα μπορείς καλύτερα»

Δε θέλω να γίνω καλύτερη για σένα. Χειρότερη να γίνω θέλω, μήπως τότε καταλάβεις. Κι αυτό το χρώμα το κουραστικό που διάλεξα, για σένα είναι, όλο δικό σου, για να πονέσουνε τα μάτια σου σαν με διαβάσεις. Δε με νοιάζει που θα μάθεις. Ίσως μ’ αρέσει να ξεσκίζω τις σάρκες μου και να ξύνω τις πληγές μου μετά, να βλέπω το αίμα να τρέχει και να πονάω. Μα τότε ο πόνος στο κορμί παίρνει τον πόνο απ’ το μυαλό κι αυτό μ’ ανακουφίζει. Μετατόπιση του πόνου... ναι, αυτό κάνω, δεν ξέρω πώς το λένε επιστημονικά, όμως αυτό ακριβώς κάνω. Πάντα αυτοκαταστροφική ήμουν μα το ξέρεις κι αυτό.

Όλα σου τα ‘λεγα... Ήσουνα φίλος κι εραστής, θέλησα να σε κάνω και πατέρα, μα δεν το θέλησες εσύ. Όμως σου το ‘πα να το ξέρεις. Κι έκανες τις επιλογές σου. Άσε με τώρα να κάνω τις δικές μου. Σ’ ευχαριστώ που μου ‘δωσες μια αφορμή να γράψω πάλι. Σκοπός επετεύχθη. Άδειασα...

Interlude

Photo by jessmarie

Σβυνει τις μερες στο ημερολογιο σαν τους φυλακισμενους.
Δε μετραει αντιστροφα τις μερες για να την δει.
Χωρις σκοπο δηλαδη.
Τις σβυνει ομως.
Γιατι αν καποτε την ξαναδει θα ξερει.

Κρατουσε τα γραμματα της και τα διαβαζε καθε βραδυ πριν κοιμηθει.
Αντι προσευχης.
Της εγραφε ατελειωτες ιστοριες.
Καποιες χανοταν πριν τις στειλει.
Τις περισσοτερες τις ξεχνουσε πριν τις γραψει.
Οταν αυτη διαβαζε τα γραμματα του δεν καταλαβαινε τι ακριβως της ελεγε.
Τι ηταν πραγματικο και τι φανταστικο.
Ποτε μιλουσε σ’ αυτην και ποτε στον ιδιο του τον εαυτο.

-Μην στεναχωριεσαι καλη μου για τα αισθηματα σου.
Σε λιγο καιρο θα σου ‘χω ετοιμο εμβολιο.
Μ’ αυτο θα τα ελεγχω.
Θα σου βαλω ενα διακοπτη.
Θα τα ανοιγω και θα τα κλεινω οποτε θελω.
Σημερα εφτιαξα τον πρωτο.
Μ’ αυτον μπορω να ελεγχω ποτε κλαις.



Την ενοχλούσε που έδινε τόση πολλή σημασία στο χρόνο
Της άρεσε να τον βλέπει να περνά σκυφτός
με το βλέμμα καρφωμένο στο δρόμο
και τα χέρια στις τσέπες απ’ το κρύο

Έχει ένα μήνα να τον δει
Ίσως την επόμενη φορά που θα βρεθούν να είναι καλοκαίρι
Θα κοιτά αγέρωχα ψηλά και τα χέρια του θα κρέμονται ελεύθερα στο πλάι

Το βλέμμα του θα έχει αλλάξει και θα ‘χει χαμόγελο στα χείλη
θα της μιλήσει όπως παλιά και θα την αγκαλιάσει
Ή μήπως ο χρόνος θα έχει διαβρώσει ό,τι απέμεινε;

Τα γράμματά του έχει κρατήσει σ’ ένα χαρτονένιο κουτί
με τ’ όνομά του απ’ έξω και μια αποξηραμένη μαργαρίτα
Κάθε φορά που την αγγίζει, σαν να ‘ναι κάτι μαγικό
εκείνος είναι δίπλα της, μπορεί σχεδόν να τον μυρίσει

Είναι ένας κώδικας κρυφός ανάμεσά τους
Μιλάνε με τη σκέψη κι ας τους χωρίζουν μίλια
Μπορεί με μια της λέξη -που θα την πει ψιθυριστά- να τον ξυπνήσει
κι εκείνος ξέρει πως όνειρο του έστειλε με μια πνοή δική της
γλυκό φιλί για καλημέρα, να το πάρει μαζί στο μακρύ του ταξίδι

Εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις με τον Under Control

Χαμογελώντας

Photo by prismes

Χθες βράδυ κοιμήθηκα μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Με το ίδιο χαμόγελο ξύπνησα σήμερα. Λες κι ήταν καρφωμένο εκεί όλη νύχτα. Σαν το παιδί αισθάνομαι που έχει κάνει ζαβολιά και την έχει σκαπουλάρει. Εσείς ν’ αναρωτιέστε, μόνο εγώ θα ξέρω.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι η διάθεση μου ανεβασμένη. Καθώς ταξίδευα, τα τραγούδια στο ράδιο με μετέφεραν αλλού. Είχα καιρό ν’ ακούσω Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια είδηση σχετικά με την πεντάλεπτη διακοπή χρήσης του ηλεκτρικού χθες βράδυ και για τους ακτιβιστές στον Πύργο του Άιφελ μου θύμισε ένα ταξίδι που είχα κάνει το ’99 στο Παρίσι. Εκεί να δεις χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές κι υποσχέσεις... Μια άλλη ζωή λες κι ήταν που έχω ζήσει, αιώνες πίσω, καταχωνιασμένη στις πιο βαθειές γωνιές του υποσυνείδητου, που βουλιάζει όλο και περισσότερο μέχρι ν’ αφανιστεί τελείως.

Δεν μελαγχόλησα. Γύρισα το πρόσωπο προς τα έξω και κοίταξα την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Εκτός απ’ τη ρυτίδα στο μεσόφρυδο, το είδωλο δεν έχει αλλάξει. Μάλλον καλό του έκανε ο χρόνος. Ασυναίσθητα μου χαμογέλασα και πάλι. Έχει λιακάδα μέσα κι έξω και τίποτα δεν μπορεί να μου συννεφιάσει τη μέρα.

Θυμήθηκα τα χθεσινά mail που τα ξαναδιάβασα βιαστικά το πρωί πριν φύγω για τη δουλειά. "To the point" και "περιέργως χαμογελαστά". Δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνετε ίσως, μου φτάνει που καταλαβαίνω εγώ και χαμογελάω. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια Παρασκευή; Θα είναι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.


* αφιερωμένο

Και τώρα τι;

Photo by it_i_laf

Τον ρώτησε αν την αγαπάει και της είπε πως τη λατρεύει. Την έβρισκε έξυπνη, κοινωνική, όμορφη και σέξυ, του άρεσε που μπορούσε να τον κάνει να γελά και που ήταν πάντα έτοιμη για όλα. Εκτιμούσε που μπορούσε να την εμπιστευτεί κι ήξερε πως δε θα τον απογοήτευε ποτέ, ακόμα και στα δύσκολα. Δικά του λόγια όλα, τα ‘χει καταγράψει στα πιο βαθιά κύτταρα του μυαλού της, δεν ξεχνά, δεν πρόκειται να τον συγχωρήσει. Της ζητούσε να τον ακολουθει στα ταξίδια του κι επειδή μπορούσε κι ήθελε, το έκανε. Έφτανε μόνο να το πει και το είχε ήδη ετοιμάσει για κείνον. Προλάβαινε τις ανάγκες του, καταννοούσε τις αδυναμίες και τα ελατώματά του, παράβλεπε τα μικρά του σφάλματα και τον αγαπούσε γιατί απλά ήταν αυτός που ήταν. Τρία χρόνια απ’ τη ζωή της... Κι έτσι μια μέρα ξαφνικά γύρισε σπίτι απ΄τη δουλειά και βρήκε τα πράγματά του να λείπουν. Ένα μήνα πριν τον είχε ρωτήσει «μ΄αγαπάς;» κι εκείνος είπε «δε ζω χωρίς εσένα».

Και τώρα τέλος; Έτσι απλά; Γιατί;

Μήνες μετά θυμήθηκε έναν μικρό τους καυγά:
«Είσαι αχάριστος!Τόσα έκανα για σένα!»
«Δε σου ζήτησα τίποτα» της είπε κι εκείνη έβαλε τα κλάματα.
«Έτσι δεν πρέπει να ‘ναι η αγάπη; Να δίνεις χωρίς να στο ζητάνε, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.»
«Τότε γιατί περιμένεις ευχαριστώ;»