Χαμογελώντας

Photo by prismes

Χθες βράδυ κοιμήθηκα μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Με το ίδιο χαμόγελο ξύπνησα σήμερα. Λες κι ήταν καρφωμένο εκεί όλη νύχτα. Σαν το παιδί αισθάνομαι που έχει κάνει ζαβολιά και την έχει σκαπουλάρει. Εσείς ν’ αναρωτιέστε, μόνο εγώ θα ξέρω.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι η διάθεση μου ανεβασμένη. Καθώς ταξίδευα, τα τραγούδια στο ράδιο με μετέφεραν αλλού. Είχα καιρό ν’ ακούσω Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια είδηση σχετικά με την πεντάλεπτη διακοπή χρήσης του ηλεκτρικού χθες βράδυ και για τους ακτιβιστές στον Πύργο του Άιφελ μου θύμισε ένα ταξίδι που είχα κάνει το ’99 στο Παρίσι. Εκεί να δεις χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές κι υποσχέσεις... Μια άλλη ζωή λες κι ήταν που έχω ζήσει, αιώνες πίσω, καταχωνιασμένη στις πιο βαθειές γωνιές του υποσυνείδητου, που βουλιάζει όλο και περισσότερο μέχρι ν’ αφανιστεί τελείως.

Δεν μελαγχόλησα. Γύρισα το πρόσωπο προς τα έξω και κοίταξα την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Εκτός απ’ τη ρυτίδα στο μεσόφρυδο, το είδωλο δεν έχει αλλάξει. Μάλλον καλό του έκανε ο χρόνος. Ασυναίσθητα μου χαμογέλασα και πάλι. Έχει λιακάδα μέσα κι έξω και τίποτα δεν μπορεί να μου συννεφιάσει τη μέρα.

Θυμήθηκα τα χθεσινά mail που τα ξαναδιάβασα βιαστικά το πρωί πριν φύγω για τη δουλειά. "To the point" και "περιέργως χαμογελαστά". Δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνετε ίσως, μου φτάνει που καταλαβαίνω εγώ και χαμογελάω. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια Παρασκευή; Θα είναι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.


* αφιερωμένο