Γκρι

Photo by nude

Γκρίζα έξω η μέρα, μελαγχολική, σαν να πήρες ένα κουβά με γκρι και κατάβρεξες τα πάντα. Να μου θυμίζει μέρες σκοτεινές μιας άλλης πόλης, μόνο που το γκρι το κουβαλάμε μέσα μας ακόμα και την πιο ηλιόλουστη μέρα. Δε θα ‘θελα να ‘μουν κάπου αλλού, μα κι εδώ δε θέλω να ‘μαι. Το ‘χεις νιώσει αυτό ποτέ; Σαν να σε σφίγγουν τα ντουβάρια... Μα τα σέρνεις πίσω σου βαριά, όπου κι αν πας, εκείνα δε σ’ αφήνουν. Σα συμπληγάδες παραμονεύουν να σε κλείσουν κι εσύ τραβάς κουπί κόντρα στο ρεύμα, ως πότε; Κάποτε κουράζεσαι, μουδιάζουνε τα χέρια από τον πόνο και βουλιάζεις.

Κολάω τη μύτη μου στην υγρασία που θόλωσε το τζάμι και γράφω με τη γλώσσα. Δε διαβάζεται, μα ξέρω τι σημαίνει. «Η ψύχρα φτάνει μέχρι την ψυχή μου». Κι είναι κι αυτές οι μουσικές που με τα νύχια τους σου ξύνουν το κεφάλι λες και να χαράξουν θέλουν τα πιο μύχια του μυαλού σου. Στον ύπνο μου γκρίζο είδα πάλι απόψε, μ’ ένα πέπλο βαρύ με τύλιγες να μη μ’ αφήνεις ν’ ανασάνω. Κι έσκιζα με τα χέρια την κουρτίνα, μα εκείνη πάλι υφαίνονταν πιο πυκνή κάθε φορά να με σκεπάζει. Πνίγηκα... Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν το φως στην επιφάνεια. Με πήρες ύστερα νεκρή στην αγκαλιά σου, τα πόδια μου να σέρνονται και το κεφάλι άψυχο να κρέμεται στο πλάι. Μα εσύ απ’ τη μέση με κρατούσες και με χόρευες τανγκό.