Να γαληνεύεις

Ξύπνησε βαριά χωρίς διάθεση. Στα μάτια είχε ακόμα τη μάσκαρα και τη γκρι σκιά από το προηγούμενο βράδυ. Τα βλέφαρα πρησμένα από το μακιγιάζ κι από το κλάμα. Δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σηκώθηκε όμως. Σύρθηκε ως το μπάνιο και ξερνώντας στο νιπτήρα, έριξε μια ματιά στον καθρέφτη. Μια πορσελάνινη κούκλα με άδειο το βλέμμα απ’ το ποτό και το ξενύχτι, και τις γραμμές στο πρόσωπο να μαρτυράνε τη δύσκολη νύχτα που πέρασε. Έριξε λίγο νερό, σουλουπώθηκε κάνοντας ντεμακιγιάζ έστω κι αργά, έριξε πάνω της κάτι αθλητικό και βγήκε. Πήρε το ποδήλατο και κατηφόρισε προς την παραλία. Ο αέρας που τη χτύπησε στο πρόσωπο την ωφέλησε προσωρινά. Σε λίγα λεπτά της ήρθε πάλι εκείνη η αναγούλα που έχει κανείς από το πολύ αλκοόλ και την έκανε να βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που βγήκε από το κρεβάτι. Έσφιξε τα δόντια και συνέχισε.

Έφτασε στο πάρκο, διάλεξε το πρώτο παγκάκι που βρήκε μπροστά της, έγειρε το ποδήλατο στο πλάι και κάθισε. Με μια μηχανική κίνηση έκανε να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα. Έφερε ένα τσιγάρο στα χείλη, πλησίασε τον αναπτήρα και τον άφησε εκεί αναμμένο για λίγα δευτερόλεπτα. Το βλέμμα της αφαιρέθηκε στη θάλασσα μέχρι που η φλόγα στα δάχτυλα την επανέφερε στην πραγματικότητα. Έβαλε το τσιγάρο και πάλι στο πακέτο κι έπιασε το κινητό. Καμία αναπάντητη, κανένα sms. Όχι πως το περίμενε δηλαδή μετά τα χθεσινά, αλλά να έτσι... Μέσα της έλπιζε πως ίσως εκείνος να ήθελε να της ζητήσει συγνώμη.

Η καρδιά της χτυπούσε ακανόνιστα. Το μόνο που της έλειπε τώρα ήταν οι ταχυπαλμίες. Πριν 2 μήνες είχε χάσει τη δουλειά της κι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που νοίκιαζε της είχε δώσει 5 μήνες διορία να ξενοικιάσει προφασιζόμενος ιδιοχρησία. Τότε ήταν που πρότεινε στον Κ. να μείνουνε μαζί για λίγο. Θα μπορούσε να μετακομίσει σπίτι του μέχρι να βρει κάτι καλό, μέχρι να στρώσουνε τα οικονομικά της δηλαδή. Ίσως πάλι να περνούσανε και καλά μαζί, είχαν ήδη 2 χρόνια σχέση και η ιδέα της συμβίωσης ή και του γάμου ακόμα δεν ακουγόταν και τόσο παράλογη. Περίμενε πως εκείνος θα χαιρόταν στο άκουσμα της πρότασής της. Την αγαπούσε. Όμως όχι! «Δεν ήταν έτοιμος, δεν είχε χρόνο για τέτοια, έπρεπε να αφοσιωθεί στη δουλειά,δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, είχε ολόκληρη καριέρα μπροστά του. Όχι τώρα τουλάχιστον, ένα βήμα πριν την προαγωγή, αν μπορούσε μόνο να περιμένει 1-2 χρόνια...» Να περιμένει... Τι να περιμένει; Δεν είχε την πολυτέλεια αυτή. Στα 28 της είχε ήδη κάνει το λάθος επειδή κάποιος άλλος δεν ήταν έτοιμος τότε. Τον άφησε, κάτι μέσα της έσπασε. Με τον Κ. όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το ήξερε! Και τα χρόνια περνάνε, δεν ήθελε να κάνει το ίδιο λάθος δυο φορές.

Όμως και τι να ‘κανε; Δουλειά δεν είχε κι ήταν ηλίου φαεινότερο πως εκείνος δεν χάρηκε καθόλου με τα νέα που του σέρβιρε. Έφυγε σαν τον κλέφτη, λέγοντάς της πως πρέπει να σκεφτεί. «Τι να σκεφτεί μωρέ; Ως πότε πια μ΄αυτό το παραμύθι;» Νευριασμένη και ταλαιπωρημένη συγχρόνως σχημάτισε τον αριθμο του γυναικολόγου της. Βγήκε η γραμματέας στο τηλέφωνο. «Παρακαλώ, θα ήθελα ένα ραντεβού το συντομότερο» Κάτι ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής. «Διακοπή κύησης» απάντησε κι έκλεισε την ώρα που ένα δάκρυ ξέφυγε απ΄τη γωνία του ματιού της.


Πέρασαν δυο μήνες από τότε. Ήταν μια μέρα συννεφιασμένη όταν εκείνη ξαναπήρε το δρόμο προς τη θάλασσα και κάθησε στο ίδιο ακριβώς παγκάκι. Ήταν αλλαγμένη, πιο όμορφη, πιο ήρεμη, ξεκούραστη. Κοιτούσε τον ορίζοντα και χαμογελούσε θαρρείς, πιο ευτυχισμένη δεν έδειχνε ποτέ. Το χρώμα είχε επανέλθει στα μάγουλά της, σα να ‘χε πάρει και 1-2 κιλά από την τελευταία φορά. Δεν είχε νέα του από τη στιγμή που του το ανακοίνωσε. Μα δεν την ένοιαζε πια. Μέσα της μεγάλωνε μια νέα ζωή.




Ωχρά Σπειροχαίτη - Να γαληνεύεις


19 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα ΨΙψίνα. Πολύ Αληθινό.

Erwtas Stomaxhs είπε...

...το ξέρεις ότι τον τίτλο τον έχω χρησιμοποιήσει και σε δικό μου ποστ ε; είναι πράγματι έμπνευση για αληθινές λέξεις...

φιλιά

Unknown είπε...

Αχ, μωρε γατούλα...
:Ο)

AVRA είπε...

δυσκολες αποφασεις...δεν ξερεις ποτε ποιο ειναι το λαθος και ποιο το σωστο...

H.Constantinos είπε...

Αγρια γαλήνη...

Blondie είπε...

Ευτυχώς που άλλαξε γνώμη... Μια χαρά θα τα καταφέρει και "μόνη" της... Πολύ αληθινή ιστορία πάντως..

αμμος είπε...

Συγχαρητήρια! Μόλις γίνατε ήρωας διηγήματος.

Ανώνυμος είπε...

Συμμετέχεις στις περιγραφές σου, μ'αρέσουν πολύ

nosyparker είπε...

γάτε & blondie, αληθινό και καθημερινό, ιστορία της διπλανής πόρτας, σε αρκετούς έχει συμβεί ήδη.

avra, το αν ήταν λάθος ή σωστό δε θα το κρίνω εγώ.

ερωτοστομάχη, δεν το ήξερα, αλλά το τραγούδι σίγουρα αποτελεί έμπνευση.

Κων/νε, απλώς γαλήνη, απ' αυτή που ένας άντρας ποτέ δε θα νιώσει.

άμμος, γιατί μ' αφήσατε μόνη με το γάτο εεεε; :-P

jojox, θα το εκλάβω ως κοπλιμέντο, αλλά γίνεται κι αλλιώς; Οι ιστορίες μας είμαστε ΕΜΕΙΣ, γίνεται να μείνουμε αμέτοχοι, αλήθεια;

simon, νιάου :-D

Ανώνυμος είπε...

aax asto kalo!

stin arxi eklaige kai...
meta me ekane na 8elw na anapso tsigaro....
kai sto telos? ti na pw. oraioi koiliakoi (foto). de 8a mu xalaseis esy ti dia8esi :P (oraio pantws).

adaeus είπε...

Deja vu (μέσω μιας φίλης)...Δύσκολο και το πριν και το μετά, ιδίως αν συνεχίζεται η ανεργία.

Ανώνυμος είπε...

Γνώριμη ιστορία, συνέβει σε μια φίλη :(

seaina είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία .. εντελώς συμπτωματικά είχα γράψει κι εγώ μία παρόμοια αλλά με το αντίθετο αποτέλεσμα!!

ralou είπε...

Τι να πω nosyparker.
Και καλά γράφετε, και καλές παρέες έχετε, και γάτες είναι γεμάτο το blog, και τρισχαριτωμένο είναι το ευγενικό avatar σας!
Γιατί λοιπόν; Γιατί ζηλώσατε τα εύσημα του constantinos στην ταπεινή μου φάτσα ε;
To εξέλαβα ως προσωπική επίθεση.

Καλησπέρα σας.
Σας αφήνω να διαλογισθείτε και να μεταμεληθείτε!

nosyparker είπε...

ralou, προς στιγμήν τα χρειάστηκα γιατί νόμιζα πως σοβαρολογούσατε. Ευτυχώς δείχνετε αρκετά ευφυής ώστε να καταλάβετε πως ο Κων/νος κι εγώ έχουμε ένα δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Να διοργανώσουμε ένα σουαρέ στο διαμπερές τρίφατσο τριάρι κάποιά μέρα εις το προσεχές μέλλον να γνωρίσουμε και την κυρία με τις ψηλοτάκουνες παντούφλες και τα ροζουλί (σικ) νύχια. :-P

Ανώνυμος είπε...

ρίψασπις ο νέος...
παλικάρι η κυρία...

την καληνύχτα μου...

Χρίστος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο - to the point... Ξέρεις? Εχω κάνει τέτοιες συζητήσεις πολλές φορές με φίλες μου όπου εγώ έκανα τον δικηγόρο του διαβόλου (όχι για δικά μου, I hasten to add :) - πρώτη φορά όμως μπόρεσα να δω την άλλη πλευρά τόσο καθαρά και ανθρώπινα - Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Εμενα τωρα γιατι μ' αφηνει καποια κενα το κειμενο; Οταν του προτεινε να συζησουν ηξερε οτι ηταν εγκυος αυτη; Του ειπε να συζησουν επειδη ηταν εγκυος ή γιατι δεν μπορουσε να ανταπεξελθει στα οικονομικα της; Γιατι απο την αρχη του κειμενου φαινετε οτι εδωσε εμφαση στο να μεινουν μαζι οταν ο ιδιοκτητης της εκανε εξωση. Καπου νομιζω οτι χανει το κειμενο. Ειτε στην χρονικη περιγραφη των γεγονοτων ειτε στην ιστορια αυτη καθ' αυτη. Τεσπα. Αλλα ενα που εμαθα με πικρα στην ζωη μου ειναι οτι ποτε δεν παιρνεις αποφασεις υπο την επιδραση εξωτερικων παραγοντων (βλεπε οινοπνευμα, φιλοι, γονεις, νευρα κλπ κλπ). Και ιδιως σε τετοια σοβαρη κατασταση. Δεν σκεφτεσαι με βαση το φιλοτιμο, την ευγενια, τον κοσμο... Σκεφτεσαι τον ευατο σου και τον αμεσα ενδιαφερομενο. Το παιδι. Τωρα καλα εκανε, κακα εκανε, θα σας γελασω δεν ξερω. Σε αλλο οικοσυστημα ζουν οι γυναικες, σε αλλο οι αντρες και σε εντελως διαφορετικο εγω.

Καλησπερα σας. Γιωργος. Δυστηχως συμβαινουν και στις καλυτερες οικογενειες.

nosyparker είπε...

γιώργο (life lover), κι εκείνος θα είχε τους λόγους του είμαι σίγουρη :-)

Γιώργο (ανώνυμε), όταν γράφω μια ιστορία δε σκέφτομαι πολύ. Είναι λογικό να έχει κενά λοιπόν. Απλώς άκουγα το ομώνυμο τραγούδι και μου ήρθαν κάποιες εικόνες.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν ήδη έγκυος όταν την απέλυσαν αλλά δεν το ήξερε κι ή ίδια ακόμα. Κακές συγκυρίες μπορείς να πεις.
Προσωπικά είμαι της άποψης ότι δεν παντρεύεσαι απλά και μόνο επειδή προέκυψε ένα παιδί. Όμως από την άλλη, μια σχέση 2 ετών πώς συντηρείται, αν δεν υπάρχουν κι άλλες προϋποθέσεις;
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Εγώ ήθελα απλά να δείξω, ότι συχνά οι προτεραιότητες ενός άντρα στη ζωή διαφέρουν πολύ από μιας γυναίκας γύρω στα 30.

χρίστο, οι δικηγόροι του διαβόλου είναι που κάνουν όλη τη ζημιά :-P