Να γαληνεύεις

Ξύπνησε βαριά χωρίς διάθεση. Στα μάτια είχε ακόμα τη μάσκαρα και τη γκρι σκιά από το προηγούμενο βράδυ. Τα βλέφαρα πρησμένα από το μακιγιάζ κι από το κλάμα. Δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σηκώθηκε όμως. Σύρθηκε ως το μπάνιο και ξερνώντας στο νιπτήρα, έριξε μια ματιά στον καθρέφτη. Μια πορσελάνινη κούκλα με άδειο το βλέμμα απ’ το ποτό και το ξενύχτι, και τις γραμμές στο πρόσωπο να μαρτυράνε τη δύσκολη νύχτα που πέρασε. Έριξε λίγο νερό, σουλουπώθηκε κάνοντας ντεμακιγιάζ έστω κι αργά, έριξε πάνω της κάτι αθλητικό και βγήκε. Πήρε το ποδήλατο και κατηφόρισε προς την παραλία. Ο αέρας που τη χτύπησε στο πρόσωπο την ωφέλησε προσωρινά. Σε λίγα λεπτά της ήρθε πάλι εκείνη η αναγούλα που έχει κανείς από το πολύ αλκοόλ και την έκανε να βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που βγήκε από το κρεβάτι. Έσφιξε τα δόντια και συνέχισε.

Έφτασε στο πάρκο, διάλεξε το πρώτο παγκάκι που βρήκε μπροστά της, έγειρε το ποδήλατο στο πλάι και κάθισε. Με μια μηχανική κίνηση έκανε να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα. Έφερε ένα τσιγάρο στα χείλη, πλησίασε τον αναπτήρα και τον άφησε εκεί αναμμένο για λίγα δευτερόλεπτα. Το βλέμμα της αφαιρέθηκε στη θάλασσα μέχρι που η φλόγα στα δάχτυλα την επανέφερε στην πραγματικότητα. Έβαλε το τσιγάρο και πάλι στο πακέτο κι έπιασε το κινητό. Καμία αναπάντητη, κανένα sms. Όχι πως το περίμενε δηλαδή μετά τα χθεσινά, αλλά να έτσι... Μέσα της έλπιζε πως ίσως εκείνος να ήθελε να της ζητήσει συγνώμη.

Η καρδιά της χτυπούσε ακανόνιστα. Το μόνο που της έλειπε τώρα ήταν οι ταχυπαλμίες. Πριν 2 μήνες είχε χάσει τη δουλειά της κι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που νοίκιαζε της είχε δώσει 5 μήνες διορία να ξενοικιάσει προφασιζόμενος ιδιοχρησία. Τότε ήταν που πρότεινε στον Κ. να μείνουνε μαζί για λίγο. Θα μπορούσε να μετακομίσει σπίτι του μέχρι να βρει κάτι καλό, μέχρι να στρώσουνε τα οικονομικά της δηλαδή. Ίσως πάλι να περνούσανε και καλά μαζί, είχαν ήδη 2 χρόνια σχέση και η ιδέα της συμβίωσης ή και του γάμου ακόμα δεν ακουγόταν και τόσο παράλογη. Περίμενε πως εκείνος θα χαιρόταν στο άκουσμα της πρότασής της. Την αγαπούσε. Όμως όχι! «Δεν ήταν έτοιμος, δεν είχε χρόνο για τέτοια, έπρεπε να αφοσιωθεί στη δουλειά,δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, είχε ολόκληρη καριέρα μπροστά του. Όχι τώρα τουλάχιστον, ένα βήμα πριν την προαγωγή, αν μπορούσε μόνο να περιμένει 1-2 χρόνια...» Να περιμένει... Τι να περιμένει; Δεν είχε την πολυτέλεια αυτή. Στα 28 της είχε ήδη κάνει το λάθος επειδή κάποιος άλλος δεν ήταν έτοιμος τότε. Τον άφησε, κάτι μέσα της έσπασε. Με τον Κ. όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το ήξερε! Και τα χρόνια περνάνε, δεν ήθελε να κάνει το ίδιο λάθος δυο φορές.

Όμως και τι να ‘κανε; Δουλειά δεν είχε κι ήταν ηλίου φαεινότερο πως εκείνος δεν χάρηκε καθόλου με τα νέα που του σέρβιρε. Έφυγε σαν τον κλέφτη, λέγοντάς της πως πρέπει να σκεφτεί. «Τι να σκεφτεί μωρέ; Ως πότε πια μ΄αυτό το παραμύθι;» Νευριασμένη και ταλαιπωρημένη συγχρόνως σχημάτισε τον αριθμο του γυναικολόγου της. Βγήκε η γραμματέας στο τηλέφωνο. «Παρακαλώ, θα ήθελα ένα ραντεβού το συντομότερο» Κάτι ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής. «Διακοπή κύησης» απάντησε κι έκλεισε την ώρα που ένα δάκρυ ξέφυγε απ΄τη γωνία του ματιού της.


Πέρασαν δυο μήνες από τότε. Ήταν μια μέρα συννεφιασμένη όταν εκείνη ξαναπήρε το δρόμο προς τη θάλασσα και κάθησε στο ίδιο ακριβώς παγκάκι. Ήταν αλλαγμένη, πιο όμορφη, πιο ήρεμη, ξεκούραστη. Κοιτούσε τον ορίζοντα και χαμογελούσε θαρρείς, πιο ευτυχισμένη δεν έδειχνε ποτέ. Το χρώμα είχε επανέλθει στα μάγουλά της, σα να ‘χε πάρει και 1-2 κιλά από την τελευταία φορά. Δεν είχε νέα του από τη στιγμή που του το ανακοίνωσε. Μα δεν την ένοιαζε πια. Μέσα της μεγάλωνε μια νέα ζωή.

Ωχρά Σπειροχαίτη - Να γαληνεύεις