In one’s head

Ευχαριστώ τον Βαγγέλη για την εικόνα

«Γράψε» μου είπες «Προσπάθησε να μπεις μες στο μυαλό μου και γράψε σαν να είσαι εγώ»

Λες να μη θέλω; Λες να μην προσπάθησα; Είναι εύκολο λες να μπω στο μυαλό σου; Λες να μη θέλω να ξέρω τι βλέπεις, τι σκέφτεσαι, τι επιθυμείς και τι ονειρεύεσαι τα βράδια; Αν ήξερα τι σκέφτεσαι, όλα θα τα ‘χα κάνει διαφορετικά. Τα πάντα θα ‘κανα με σκοπό να σε κερδίσω.

«Μη δίνεσαι» μου έλεγες «και μη σκορπίζεσαι»

Πες μου γιατί! Γιατί να μην το κάνω; Θα ‘θελες να ‘μαι διαφορετική για σένα μόνο; Πώς θα με γνώριζες αν δεν σου ανοιγόμουν κι αν δεν σ’ άφηνα να δεις; Ή μήπως με σένα μόνο θα ‘πρεπε να ‘τανε αλλιώς; Μήπως μου άνοιξες ποτέ, όσες φορές κι αν χτύπησα την πόρτα; Και τώρα τι κατάλαβες, μου λες; Σταμάτησα να δίνω το κορμί μου στον καθένα, μα δίνω την ψυχή μου κάθε μέρα εδώ μέσα και γίνομαι βορά σε όποιον με διαβάζει, δίνω τροφή για σχόλια κι εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα κάθε λεπτό της ώρας που περνάει.

«Έχεις βελτιωθεί» μου είπες «και το ξέρεις. Μα μπορείς καλύτερα»

Δε θέλω να γίνω καλύτερη για σένα. Χειρότερη να γίνω θέλω, μήπως τότε καταλάβεις. Κι αυτό το χρώμα το κουραστικό που διάλεξα, για σένα είναι, όλο δικό σου, για να πονέσουνε τα μάτια σου σαν με διαβάσεις. Δε με νοιάζει που θα μάθεις. Ίσως μ’ αρέσει να ξεσκίζω τις σάρκες μου και να ξύνω τις πληγές μου μετά, να βλέπω το αίμα να τρέχει και να πονάω. Μα τότε ο πόνος στο κορμί παίρνει τον πόνο απ’ το μυαλό κι αυτό μ’ ανακουφίζει. Μετατόπιση του πόνου... ναι, αυτό κάνω, δεν ξέρω πώς το λένε επιστημονικά, όμως αυτό ακριβώς κάνω. Πάντα αυτοκαταστροφική ήμουν μα το ξέρεις κι αυτό.

Όλα σου τα ‘λεγα... Ήσουνα φίλος κι εραστής, θέλησα να σε κάνω και πατέρα, μα δεν το θέλησες εσύ. Όμως σου το ‘πα να το ξέρεις. Κι έκανες τις επιλογές σου. Άσε με τώρα να κάνω τις δικές μου. Σ’ ευχαριστώ που μου ‘δωσες μια αφορμή να γράψω πάλι. Σκοπός επετεύχθη. Άδειασα...