Χαμηλές Πτήσεις (μέρος τρίτο)

Στερήθηκε αρκετά πράγματα μαζί του, κοινωνικές επαφές, εξόδους, τις φίλες της, την οικογένειά της, αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία. Σημασία είχε μόνο να είναι μαζί του. Κι εκείνος με τον τρόπο του της έδειχνε ότι του ήταν απαραίτητη. Δεν ένιωθε πως έμπαινε σε δεύτερη μοίρα -πρώτα το χόμπυ του και μετά αυτή- όχι! Κι ας φαινόταν έτσι στους απ’ έξω κι ας γκρίνιαζε η μάνα της που όλο έλειπε και δεν την έβλεπε πια.

Σε μια από τις πτήσεις μαζί του, ένιωσε δέος. Πήραν ύψος πολύ γρήγορα, με τον καιρό συνήθισε να μη ζαλίζεται πολύ και ν’ αντέχει περισσότερη ώρα στον αέρα. Οι συνθήκες «κρατούσαν» και σε λίγο έβλεπε την απογείωση για πρώτη φορά τόσο πολύ χαμηλά κάτω από τα πόδια της. Θα προχωρούσαν πιο πίσω να της δείξει τη χαράδρα. Από πάνω τους είχαν ένα τεράστιο σύννεφο που σκίαζε τα πάντα κι έδινε μια μουντή, τρομαχτική όψη στο τοπίο. Έκανε κρύο εκεί ψηλά και ήταν όλα γκρίζα.
«Κρατήσου» της είπε «θα μπούμε στο σύννεφο»
Ξαφνικά όλα γύρω τους άσπρισαν, δεν έβλεπε τίποτα, ήταν σαν να τους τύλιγε ομίχλη, μόνο που τα πόδια τους δεν πατούσαν στη γη. Τρομοκρατήθηκε, δεν το φανταζόταν έτσι. Δε θυμάται πόσο κράτησε αυτό, μόνο το φόβο που την κατέλαβε, το κρύο και τη χαράδρα από κάτω που πλησίαζε απειλητικά. Σκέφτηκε τότε πώς να ένιωθε άραγε εκείνος όταν πετούσε μόνος κι αναρωτήθηκε αν ποτέ φοβόταν. Πώς να ‘ναι άραγε στα μοναχικά του ταξίδια, στην κόντρα με τον άνεμο και τον ίδιο τον εαυτό σου, κάθε φορά μακρύτερα και ψηλότερα, πιο μόνος κι απ’τα πουλιά. Προσευχήθηκε κρυφά, πρώτη φορά, να είναι πάντα γερός, μην πάθει τίποτα ποτέ, μόνο αυτό, τίποτ’ άλλο.

Σε λίγους μήνες εκείνος έκανε το πρώτο του προσωπικό και πανελλήνιο ρεκόρ ελεύθερης απόστασης. 107,5 χλμ σε ευθεία. Κι εκείνη ήταν εκεί όπως πάντα. Το δεύτερο δεν άργησε ν΄ακολουθήσει. 147 χλμ. Ήταν σχεδόν απίστευτο! Της αφιέρωσε και τα δυο του ρεκόρ, για την αγάπη, την κατανοήση και την υποστήριξη που του έδινε, της είπε πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει χωρίς εκείνη. Δε θα τα είχε καταφέρει μόνος.

Ήταν όλα πολύ αρμονικά στη σχέση τους. Συχνά σκεφτόταν πόσα πράγματα είχε ζήσει μαζί του σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, πόσα καινούρια μέρη είχε γνωρίσει και πόσα είχαν μοιραστεί. Θα ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του κι ας ήξερε πως εκείνος δεν ήταν the marrying type. Είχε όμως μια τετράγωνη λογική και ήταν τέρας ψυχραιμίας κι αποφασιστικότητας. Ήταν πολύ μεθοδικός κι έβαζε στόχους που μελετούσε προσεχτικά μέχρι να τους πετύχει. Κι εξακολουθούσε να είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του.

Συζητούσανε συχνά για τη σχέση τους. Ήθελε να της μιλά ανοιχτά και να ξέρει που στέκεται μαζί του. Της έλεγε πως την αγαπά όσο καμιά άλλη και πως ήθελε να είναι μόνο μαζί της. Κάνανε σχέδια για το μέλλον εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν Αύγουστος του 2004. Της είχε εξομολογηθεί πως ο πατέρας του ήθελε εγγονάκι. « Άντε, τι κάθεστε; Βάλτε μπρος!» του είχε πει.

Προς μεγάλη έκπληξη όλων, μια μέρα του Σεπτεμβρίου, εκείνος της έκανε μια πολύ άσχημη προσγείωση. Τράβηξε απότομα τα φρένα. Η πτώση ήταν αναπόφευκτη. Δε φάνηκε να χτύπησε. Ακούστηκε μόνο ένα κΡαΚ και ρ ά γ ι σ ε η κ α ρ δ ι ά της.

ΤΕΛΟΣ