Χαμηλές Πτήσεις (μέρος πρώτο)

Photo by m@nos

Τον γνώρισε τον Σεπτέμβριο του 2002. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, αγγελικά πράσινα μάτια, σκουλαρίκι και τατουάζ στην ωμοπλάτη. Ένα χελιδόνι. Δεν θα μπορούσε να έχει κάτι άλλο, πουλί ήταν κι ο ίδιος και πετούσε. Επίγειος άγγελος που της δάνεισε τα φτερά του και την ταξίδεψε μαγικά ταξίδια στα σύννεφα. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και δεν μπόρεσαν ν΄αποχωριστούν. Πήγε σπίτι της το ίδιο κιόλας απόγευμα που γνωρίστηκαν κι έμεινε για 2 χρόνια. Ήταν σαν να τον ήξερε μια ολόκληρη ζωή. Δεν την ένοιαζε τίποτα, ήθελε μόνο να είναι μαζί του. Μύριζε όμορφα το πρωί που ξυπνούσε και είχε κορμί εφηβικό. Κοντά του δε φοβόταν τίποτα, εκείνος είχε μια απάντηση για όλα και τις λύσεις στα προβλήματά της. Του είχε τυφλή εμπιστοσύνη.

«Εσύ πότε θα πετάξεις;» τη ρώτησε μια μέρα.
«Αύριο» του είπε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το ‘πε και το ‘κανε. Ξύπνησαν πρωί κι ανεβήκαν μαζί με τους άλλους στην απογείωση. Δεν είχε καθόλου άγχος, τον εμπιστευόταν απόλυτα. Δανείστηκε κράνος και γάντια από την Α., φόρεσε μπουφάν και μποτάκια, ζώστηκε τον εξοπλισμό και περίμεναν την κατάλληλη ριπή. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί τι πήγαινε να κάνει. Ξαφνικά οι σφυγμοί ανέβηκαν, τα πόδια της σχεδόν δεν μπορούσαν να την κρατήσουν, τα μηνίγκια της σφυροκοπούσαν. Ήταν όμως πολύ αργά για να κάνει πίσω. Ο Σ. έδωσε το έναυσμα κι άρχισαν να τρέχουν ταυτόχρονα, απόλυτος συγχρονισμός, τέσσερα πόδια στον ίδιο ρυθμό, δεν έπρεπε να κάνει τίποτα λάθος.

Δεν είχαν κάνει πάνω από 30 μέτρα και ξαφνικά δεν πατούσαν πια στο έδαφος. Ήταν στον αέρα πριν το καταλάβει καν. Σαν σε μια κούνια ψηλά κι ο άνεμος να της χαϊδεύει τα μαλλιά, τα λίγα συννεφάκια βαμβάκι γύρω τους, ήλιος και αχνό γαλάζιο, κάτω τα πουρνάρια απομακρύνονταν όλο και περισσότερο καθώς αφήνανε την πλαγιά.
«Κοίτα, μωρό μου, αγελαδίτσες» της είπε για να ξεχαστεί και να μην έχει άγχος κι εκείνη κάτω έβλεπε μόνο κάτι κοτρώνες και σκεφτόταν τι καλός που ήταν μαζί της. «Κοίτα μακριά για να μη ζαλίζεσαι, χαλάρωσε κι απόλαυσε τη θέα».

Η θέα ήταν όντως εκπληκτική. Στο βάθος μπροστά τους η λίμνη Βεγορίτιδα και τα νερά να στραφταλίζουν ασημένια κάτω απ’ τον ήλιο. Δάκρυσε... Δε φανταζόταν τόση συγκίνηση, ούτε τέτοια εμπειρία. Ήταν εκεί ψηλά μαζί του και δεν την ένοιαζε τίποτα. Δε φοβόταν, ήταν άτρωτη, δυνατή, ευτυχισμένη. Ερωτευμένη! Βγάλανε την πρώτη τους εναέρια φωτογραφία. Πρώτη πτήση, «τσουλήθρα» όπως το λένε στη γλώσσα τους οι πιλότοι, 15 λεπτά με πολύ ομαλή απογείωση και ακόμα καλύτερη προσγείωση. Πήρε μεγάλη χαρά, ήταν η πρώτη από τις κοπέλες των πιλότων που το είχε δοκιμάσει. Το έβλεπε στα μάτια τους πως την εγκρίνανε. Ένιωθε μία απ’ αυτούς, εγκλιματίστηκε γρήγορα και ήξερε πως κι εκείνος ένιωθε περήφανος για κείνη.

Δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να ξαναπετάξει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ