Γιατί;

















Προχθές το πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, είδα παιδιά στην αυλή μαζεμένα. Θα παίζουν σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Όμως το βλέμμα μου τράβηξε ένα μικρό γατί, ήταν δεν ήταν δυο μηνών, γκρι τιγρέ απ’ αυτά τα συνηθισμένα που κυκλοφορούν στο δρόμο.
Το είχαν και το παίζανε, (έτσι νόμιζα – πού να ξέρω;) αλλά γκαβό το ανέβαζαν, γκαβό το κατέβαζαν. Πάλι δεν έδωσα σημασία, μπήκα στο γραφείο και περίμενα να χτυπήσει κουδούνι για μάθημα.

Φεύγοντας το μεσημέρι καθώς βγήκα στην αυλή, νάτο πάλι το γατί. Επειδή είμαι γνωστή γατομαμά, το φώναξα να το χαϊδέψω. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτό ήρθε τρέχοντας. Τρίφτηκε στα πόδια μου και δεν έλεγε να φύγει. Πάω να το σηκώσω και παγώνω!

Τα μάτια του δεν ήταν στη θέση τους, δυο τρύπες μαύρες έχασκαν εκεί και μια κρούστα απαίσια είχε ξεραθεί εκεί που πριν λίγες μέρες έσταζε το αίμα. Έφριξα! Η καρδιά μου μάτωσε. Ποιο τέρας το έκανε αυτό; Ποιο πλάσμα έχει τόση κακία μέσα του ώστε να βγάλει τα μάτια από ένα άκακο τρυφερό ζωάκι που το μόνο που ήθελε ήταν λίγα χάδια και παιχνίδια; Ποια ανώμαλη ψυχή είχε τόσο κουράγιο να το ακούει να σκούζει και να συνεχίζει να το ακρωτηριάζει; Ποια μάτια άντεχαν να βλέπουν αυτό το φρικιαστικό θέαμα χωρίς να δακρύζουν; Ποιο χέρι δεν ανατρίχιαζε την ώρα που ξερίζωνε τους βολβούς από την κόγχη τους;

Η ίδια ερώτηση αντηχεί από τότε στο μυαλό μου.

Γιατί;

Έμεινα εκεί να το κρατώ στην αγκαλιά μου χωρίς να μπορώ να τραβήξω το βλέμα μου από το κενό των ματιών του. Μια σταλιά ζωούλα, καθόταν εκεί στα χέρια μου και σήκωνε το κεφαλάκι του ψηλά, ναι με κοιτούσε, μ’ αισθανότανε, με μύριζε, με ζητούσε. Θα περίμενε κανείς πως μετά απ’ αυτό που του έκαναν θα φοβόταν, θα έτρεχε να κρυφτεί, να μην πλησιάσει άνθρωπο μήπως και ξαναζήσει αυτή τη φρίκη....

Κι όμως ήταν εκεί και χθες και σήμερα και θα είναι και αύριο στην ίδια αυλή, με τα παιδιά να το κλωτσάνε και να το χλευάζουνε «γκαβό», να μην το λυπούνται, να μην καταλαβαίνουν. Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά σήμερα.

Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά σήμερα....





16 σχόλια:

Zooman είπε...

Ναι, γιατι??
Περίμενα να ακούσω amelie και να σου γράψω
Οι ερωτήσεις σου σωστές είναι αλλά οι παραλήπτες στην περίπτωση δεν ειναι τα παιδιά!!
Είναι οι γονείς, ειναι Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ -ΤΟΥ Ο,ΠΟΙΟΥ ΚΑΝΑΛΙΟΥ -που μεταδίδει με την 1η ευκαιρία διάφορα αηδιαστικά cartoon τα οποία κανουν διάφορα..είναι η ίδια μας η κοινωνία!
Αυτοι θα πρέπει να σου απαντήσουν και οχι τα παιδιά!

Godot είπε...

Συμφωνώ απολύτως με zooman. Και πολλά άλλα.
Πιάσε αυτά τα παιδιά. Μίλα τους όχι τρυφερά και διδακτικά. Πες τους ωμά τί είναι αυτό μπας και διαχωρίσουν την πραγματικότητα από την τηλεόραση.
Κάντους να το θυμούνται για πάντα.
Όχι για τιμωρία.
Απλά να καταλάβουν.

ReZ_NoR είπε...

Wraia apomnimoneymata paidikis hlikias "Thimame mikros eixa vgalei ta matia mias gatas".Kathikia.

Ανώνυμος είπε...

Από το δημοτικό στη χυδαιότητα και την αγριότητα οι μικροί μας καριο-φίλοι. Από τη μία το παίζουν παιδάκια, ζητώντας από τον μπαμπάκα να τους ικανοποιήσει τα χατήρια και από την άλλη ταλαιπωρούν ανθρώπους και ζώα..
Τς τς τς..

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις, διάβαζα το κείμενο σου και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: "Κλασικά, πάλι έπαιζαν βγάζοντας τα μάτια ενός γατιού".
Και μου την έσπασε αυτό.
Και μου την έσπασα που είχα τη δυνατότητα να το σκεφτώ αυτό.
Μου την έσπασα που δεν ξαφνιάστηκα, αλλά ήταν σαν μια εικόνα που έχω δει κι άλλες φορές.
Γιατί υπάρχουν πάρα πολλά καθήκια τελικά σε αυτή τη Γη.

άσκεπος είπε...

Σοκαρίστηκα, σε αντίθεση με τη magica. Από πού κι ως πού αυτό το: "κλασσικά";

Αηδία! Και δεν τα τραβάς αύριο ένα χέρι ξύλο και για μένα; Όχι ρε πστμ! Δεν το χωνεύω με τίποτα αυτό.

K-Top είπε...

Παιδική αθωότητα και παπαριές... Να έρθουνε οι γονείς τους, οι ενεργοί και περήφανοι πολίτες, να καμαρώσουν τους στυλοβάτες της αυριανής κοινωνίας που μεγαλώνουν. Δεν έχει καμία ελπίδα η ανθρωπότητα...

Δέσποινα είπε...

Δυστυχώς, ανέκαθεν υπήρχαν παιδιά δυστυχώς που ήταν σκληρά με τα ζώα, γιατί κανένας δεν τα δίδαξε ότι είναι ζωντανά και όχι κούκλες και έτσι προς χάριν της αναζήτησης τους συμπεριφέρονταν όπως σε μία κούκλα. Φυσικά γιαυτό ευθύνονται μόνο οι γονείς τους και το περιβάλλον τους γενικότερα (π.χ. δάσκαλοι) που δεν τους μαθαίνουν τι είναι τα ζώα, δεν τα αφήνουν να παίξουν μαζί τους και τέλος δεν τα επιπλήτουν όταν τα βασανίζουν. Προχθές έγινα μάρτυρας του σκληρού προσώπου της φύσης, όταν ένα κοπάδι σκυλιά ξέσκισαν μία γάτα. Αυτή τη φρίκη όμως δεν μπορώ να την κρίνω ούτε να μεσολαβήσω να τη διορθώσω.
Τα παιδιά όμως μπορούμε. Δικά μας δημιουργήματα είναι. Καλημέρα σε όλους.

Tasis Plisis είπε...

Προσυπογραφω Δεσποινα.

divine mitsakos είπε...

den exw logia

ZissisPap είπε...

ο καθρέφτης της κοινωνίας μας...
πάντα θα μας εκπλήσσει...
αυτό μόνο...

divine mitsakos είπε...

είναι περισσότερο καθρέφτης της σαδιστικής ψυχής του ανθρώπινου όντος, ανεξάρτητα από την κοινωνία. έτσι πιστεύω πια. ο άνθρωπος έχει μέσα του κακό και σαδισμό. και ξεσπάει. όπου τον παίρνει να το κάνει.
κι αυτό είναι τρομακτικό

candyblue είπε...

Ο κόσμος των παιδιών είναι ο χειρότερος κόσμος που υπάρχει. Για αυτό πρέπει να πέφτει σφαλιάρα. Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο λένε και έτσι είναι γιατί κοίτα τι κόλαση μπορεί να φέρει ο κόσμος τους. Από τότε που αφήνουν το χέρι της μαμάς γίνονται κακά και συμπλεγματικά .Παρ’όλη την γλυκύτητα τους. Τα παιδιά είναι σκληρά και ο κόσμος τους ο χειρότερος κόσμος που έχω υπάρξει.

Καημένο γατί

Aurellia είπε...

Τι να πω...δεν ξερω ειλικρινά.
Σοκαρίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έγραψες που δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Τι κρίμα ...τι μεγάλο κρίμα να μην έχει μείνει ως έννοια ούτε η παιδική αθωότητα. Ούτε καν αυτό...

Ανώνυμος είπε...

Πρώτον για αυτό που λες για σκληρά παιδιά...

Ο άνθρωπος γεννιέται σκληρός και απολίτιστος , αυτή είναι η φύση του. Μεγαλώνοντας (αν είναι φυσιολογικός) μαθαίνει το καλό, την ηθική και σιγά σιγά σβήνει ή παραγράφει σε κάποιο αμπάρι του μυαλού του την σκληράδα, και γίνεται άνθρωπος της σημερινής κοινωνίας.

Αυτό πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει, τουλάχιστον μέχρι κάποια στιγμή που η τεχνολογία θα καταργήσει και το τελευταίο βιολογικό μέρος μας.

Αν έχεις δει στις ταινίες τρόμου, το κακό συχνά είναι ΠΑΙΔΙ και όχι ενήλικας. Να στο πώ και διαφορετικά. Αν δεις ένα πιτσιρίκι να καίνει μηρμύγκια με μεγενθυτικό φακό, θα σου φανεί σκληρό, αλλά καταβάθος θα σκεφτείς παιδί είναι, δεν έχει μάθει ακόμα. Αν όμως δεις ένα ενήλικα να κάνει το ίδιο, δεν θα σκεφτείς ότι είναι ΠΟΛΥ άρρωστος ψυχικά;

Κατά δεύτερον,
Στα μικρά γατάκια, συνήθως την απώλεια κάνει μια ενήλικος γάτα. Στα μικρά αρσενικά για παράδειγμα, τα πνίγει κάποιος ισχυρός αρσενικός, που βλέπει μελλοντικό αντίπαλο για την κυριαρχία του. Αντίστοιχα συμβαίνει και με τα θηλυκά.

Επίσης , τα μικρά γατάκια, συχνά παθαίνουν μόλυνση στα μάτια αν δεν τα προσέχει η μαμά τους, που αρχικά γεμίζουν πύον, και στην συνέχεια δηλητηριάζεται το μάτι και καταστρέφεται. Η εικόνα είναι ΣΑΝ να του το έχουν βγάλει αν προχωρήσει το φαινόμενο.

Σε αυτή μου την απάντηση, απάντησα τελείως από τεχνική άποψη, και καθόλου στο συναισθηματικό μέρος της ερώτησής σου. Αλλά και πάλι νομίζω έβαλα λίγο μερικά λιθαράκια στην σκέψη σου.

τελικά τι απέγινε το καημένο; Το καλύτερο είναι μια ευθανασία σε μια τέτοια περίπτωση νομίζω, να πάψει το καημένο να βασανίζεται... Γιατί όσο ζήσει θα βασανίζεται...

Ανώνυμος είπε...

Σοκ..Έχω αδυναμία στα γατιά, αλλά και στα παιδια. Νομίζω ότι πια δεν μας εκπλήσσει τίποτα. Και όχι τίποτα άλλο αλλά αυτο το "παιδιά έιναι μωρε" μάλλον πρέπει να σταματήσει γιατί θα δουμε κι αλλα....