Άμυνες

Photo by gilad

- Μου έλειψες.
- Κι εσύ.
- Δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο τόσο καιρό.
- Το ίδιο μπορώ να πω κι εγώ για σένα.
- Γιατί χάθηκες;
- Δε χάθηκα, εδώ ήμουν.
- Νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα.
- Νιώθω σαν να πέρασε ένας αιώνας.
- Μη γίνεσαι κακιά.
- Πήγες με άλλη.
- Νόμιζα πως είχαμε τελειώσει.
- Νόμιζα πως δεν είχαμε αρχίσει καν.
- Δεν κάνω για σένα.
- Άσε να το κρίνω εγώ αυτό.
- Είσαι πολύ διαφορετική.
- Δεν είμαι αυτό που δείχνω.
- Δε δείχνεις ποια είσαι.
- Έπρεπε να ξέρεις.
- Έπρεπε να είσαι πιο αληθινή.
- Έπρεπε να δεις πίσω από τις άμυνες.
- Έπρεπε να μην υψώνεις τείχη.
- Έπρεπε... και τώρα τι;
- Τώρα τι θέλεις;
- Τι δίνεις;
- Τίποτα.
- Τα θέλω όλα.
- Μπορώ μόνο όσα έχω για σήμερα.
- Δε μου φτάνουν.
- Αυτά έχω, δεν τα θες;
- Τα θέλω. Εσύ τι θέλεις;
- Εσένα, μου αρκείς.
- Για σήμερα μόνο;
- Για όσο...
- Θέλω να ξυπνάω και να σε βρίσκω πλάι μου. Να με κρατάς τις νύχτες.
- Το ξέρεις πως δε γίνεται.
- Γιατί;
- Γιατί δεν...
- Τι έφταιξε;
- Τίποτα.
- Τότε;
- Μην ψάχνεις, απλά έτυχε.
- Κατά τύχη είσαι τώρα εδώ;
- Ναι, ίσως...
- Πρέπει να με θεωρώ τυχερή λοιπόν;
- Εγώ είμαι ο τυχερός!
- Τότε μείνε.
- Δεν μπορώ, θα σου φέρω δυστυχία.
- Μην το λες. Μπορούμε.
- Όχι...
- Πονάω ήδη που φεύγεις.
- Δεν έχω φύγει ακόμα, είμαι εδώ.
- Το ίδιο είναι, ίσως και πιο οδυνηρό.
- Μη σκέφτεσαι το αύριο, ζήσε το σήμερα.
- Δεν μπορώ, κάτι με πνίγει.
- Κλάψε.
- Δε θέλω. Θέλω να σ’ έχω.
- Μ’ έχεις, τώρα.
- Σε θέλω για πάντα.
- Δεν υπάρχει «πάντα» όπως δεν υπάρχει και «ποτέ».
- Ποτέ σου δε μ’ αγάπησες.
- Αλήθεια είναι, όμως σε ήθελα πολύ.
- Πώς με ήθελες;
- Όπως τώρα, δεν αρκεί;
- Μου αρκούσε για λίγο, όμως ήθελα κι άλλα μετά.
- Λυπάμαι..
- Μη λυπάσαι. Ήσουν όμορφος όσο κράτησες και γι αυτό θα σε θυμάμαι.
- Δεν τελειώσαμε. Είμαι εδώ.
- Μπορεί. Αλλά δεν θα είσαι αύριο το πρωί.
- Δεν το ξέρεις.
- Το ξέρω, όπως το ήξερα και πριν.
- Τότε γιατί με κρατάς;
- Δεν ξέρω.
- Ξέρεις.
- Εσύ γιατί μένεις;
- Κι αυτό το ξέρεις.
- Αντίο.
- Γιατί;
- Ξέρεις...