Σκέψεις του μεσημεριού

Photo by oXYSTERo

Πάνε τώρα κάτι μήνες που τα μεσημέρια σε σκέφτομαι. Πέφτω να κοιμηθώ, μα ο ύπνος δε με παίρνει. Και γλιστράω στο βαθύ πηγάδι των σκέψεων που ‘ναι γεμάτο από σένα και πνίγομαι. Βουλιάζω στα σκοτεινά σου νερά και φτιάχνω φανταστικούς διαλόγους μαζί σου και ταράζομαι. Σηκώνομαι μετά και σου γράφω. Σου γράφω όνειρα που βλέπω με σένα και λόγια που ποτέ δε θ’ ακούσεις. Μα ξέρεις κάτι; Θα ‘θελα μια μέρα να στα πω. Θα τρομάξεις, το ξέρω, δε σ’ έχω συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Σε μένα έβλεπες κάποια που δε θα τολμούσε ποτέ. Κρυμμένη καλά στην ασφάλεια του χρυσού μου κλουβιού, νόμιζες πως φοβάμαι τον έρωτα και πως δεν θα μπορούσα μια ζωή μαζί σου. Φοβόμουν! Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Φοβόμουν τόσο να σ΄ερωτευτώ που σε κράτησα μακριά μου. Εκ του ασφαλούς, σε άφηνα να με πλησιάσεις λίγο μόνο, όχι πολύ κοντά, όχι πολύ συχνά, μην τύχει και σε συνηθίσω και θελήσω να σε κρατήσω. «Θα ξανάρθεις;» σε ρώτησα μια μέρα καθώς με είχες αγκαλιά. «Πότε;» είπες εσύ. Κι εγώ η ηλίθια που ήθελα να πω «Αύριο και μεθαύριο και κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή» κατάπια τη γλώσσα μου γιατί φοβήθηκα να ξεστομίσω την αλήθεια. Και χαμήλωσα το βλέμμα, χαμογέλασα αμήχανα και σιώπησα. Κι από τότε σ’ έχασα. Μα θέλω πολύ να σε ξαναδώ, θέλω να βρεθείς εδώ μπροστά μου μια νύχτα, να σου βάλω κάτι να πιεις και να κάτσεις να τα πούμε. Έχω πολλά να σου πω... Αν πάλι μ’ ήθελες κι εσύ όσο σε θέλω, τι σε κρατά τόσο καιρό μακριά μου; Μήπως σκέφτεσαι κι εσύ όπως κι εγώ; Λένε πως αν θέλεις κάτι πολύ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζητήσεις. Και το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις. Το έκανα μια φορά στο παρελθόν. Το ζήτησα από σένα και ήρθες. Δεν ξέρω αν δεύτερη φορά θα σταθώ τυχερή. Μη ζορίζεις την τύχη σου, λένε. Τελικά, μήπως δε σε ήθελα αρκετά πολύ;