Μην είσαι αχάριστη

Photo by dechobek

Σήμερα γύρισα σπίτι από τη δουλειά όπως και κάθε άλλη μέρα. Κουρασμένη. «Δουλειά, αναγκαίο κακό» σκέφτηκα. Μέσα μου κάτι με τσίμπησε... Γκρίνια πάλι; Γιατί ρε γαμώτο; Έλα, πάρ’ το αλλιώς!
«Έχω μια καλή δουλειά, άρα είμαι τυχερή» μονολόγησα. Γύρισα σπίτι. Έχω σπίτι δικό μου, ολόδικό μου και δεν πληρώνω ενοίκιο. Έχω βρέξει-χιονίσει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου την ώρα που κάποιοι άλλοι δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Πόσο τυχερή είμαι! Άνοιξα το ψυγείο μου και άρπαξα ό,τι βρήκα μπροστά μου για να καταλαγιάσω την πείνα μου. Άνοιξα και μια μπύρα και κάθησα μπροστά στην τηλεόραση. Δεν πείνασα ποτέ στη ζωή μου, δε μου έλειψε ποτέ τίποτα. Έψησα μια τσιπούρα και την έφαγα σκεπτόμενη τα εκατομμύρια παιδάκια που πεθαίνουν από ασιτία στην Αφρική. Ήπια και ξεδίψασα την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι στην άλλη άκρη της Γης δεν έχουν πόσιμο νερό. Έκανα ντουζ χωρίς να σκέφτομαι το νερό που σπαταλάω, και τυλίχτηκα σε αφρόλουτρο πολυτελείας με άρωμα μανόλιας, δώρο στα γενέθλιά μου σε επίσης πολυτελή συσκευασία. Σκουπίστηκα με καθαρό μπουρνούζι, φόρεσα ρούχα φρεσκοσιδερωμένα και ξάπλωσα σε μοσχομυριστά σεντόνια. Το ανατομικό στρώμα υποχώρησε στο βάρος του κορμιού μου απαλά κι ανώδυνα. Η ώρα που ξαπλώνω είναι ίσως η καλύτερη της ημέρας. Δε με απασχολεί τίποτα κι ο ύπνος με παίρνει αβασάνιστα, σχεδόν αμέσως. Η μεσημεριανή siesta συναγωνίζεται άνετα το απογευματινό ξύπνημα και τον αχνιστό καφέ που ευωδιάζει. Βγήκα από το πάπλωμα χωρίς να κρυώνω - εκτιμάμε τη ζεστασιά του σπιτιού μόνον όταν αυτή μας λείψει. Θυμάμαι τη γιαγιά στο χωριό που ξυπνούσε χαράματα ν’ ανάψει την ξυλόσομπα μην τύχει και δε βρούμε το δωμάτιο ζεστό όταν σηκωθούμε. Δύσκολη ζωή ζούσε η γιαγιά κι όμως δε βαρυγκομούσε.
Πέντε το απόγευμα. Είναι η ώρα των blogs. Κι αυτός ακόμα ο υπολογιστής που έχω, δε θα ‘πρεπε να θεωρείται δεδομένος. Κι εσύ που με διαβάζεις, έχεις ίντερνετ. Ξέρεις πόσο τυχερός είσαι; Μπορεί το βράδυ που θα βγεις στο γνωστό μπαράκι να γκρινιάζεις για την ακρίβεια ή που δεν είσαι ίσως ευχαριστημένος από τη δουλειά, για τα γραμμάτια που πληρώνεις για τ’ αυτοκίνητο ή για το στεγαστικό, αλλά ξέρεις πόσο τυχερός είσαι; Μήπως το μόνιμο θέμα συζήτησής σου είναι γιατί δε σου «κάθεται» η τάδε και η δείνα; Μήπως το «πόσο γκαντέμης είμαι» είναι ατάκα που χρησιμοποιείς καθημερινά; Ε λοιπόν φίλε, τυχερός είσαι! Απλά δεν κάθησες ποτέ να το σκεφτείς. Εγώ το σκέφτηκα σήμερα. Σήμερα που είδα τον άστεγο ζητιάνο να σκαλίζει τα σκουπίδια κάτω απ΄το σπίτι μου. Χθες που πλήρωσα το λογαριασμό του κινητού μου και κάθε φορά που πηγαίνω στο κομμωτήριο. Κάθε φορά που ψωνίζω ρούχα που δε χρειάζομαι και που διασκεδάζω χωρίς να στερούμαι. Είμαστε τυχεροί όλοι μας, αλλά πόσο χρόνο απ’ τη ζωή μας σπαταλάμε για ν’ αναλογιστούμε; Μόνο να γκρινιάζουμε ξέρουμε και να μιζεριάζουμε την κάθε μέρα που περνάει. Ένα παιδί στη γειτονιά έχει κομμένο πόδι και μια συνάδερφος χάνει την όραση της απ’ το ένα μάτι εντελώς. Μια φίλη έχει μία μόνο ωοθήκη κι ένας γνωστός μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά πάντα χαμογελά. Σε παρακαλώ, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξω, ρίξε μου μια σφαλιάρα να συνέλθω.