Το γάντι

Photo by collisionofyour_kiss

Ένα μικρό κι ασήμαντο περιστατικό είναι ικανό να μου χαλάσει τη διάθεση. Όπως και να μου τη φτιάξει επίσης.

Έχω ξυπνήσει το πρωί, έχω ετοιμαστεί κι ετοιμάζομαι ν’ αναχωρήσω για τη δουλειά. Ψάχνω τα μαύρα γάντια μου, τα οποία τελευταία φορά τα πήρε το μάτι μου να κείτονται νωχελικά στο μπράτσο του καναπέ. Μάταια, σήμερα το πρωί δεν ήταν εκεί! Γυρίζω στην κρεβατοκάμαρα και ψάχνω στη συρταριέρα με τ’ αξεσουάρ. Εκεί βρίσκονται τακτοποιημένα στη σειρά τα λαχανί, τα σομόν, τα μπορντό και τα λευκά μου γαντάκια παρέα με ασορτί καπελάκια και κασκόλ, δε βλέπω όμως πουθενά τα μαύρα γάντια. «Θα είναι στ’ αυτοκίνητο» σκέφτομαι και ξεκινάω προς το ασανσέρ. Στο αυτοκίνητο με περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Ανοίγοντας την πόρτα, βλέπω το ένα γάντι πεσμένο δίπλα στο κάθισμα του οδηγού, το άλλο πουθενά. Άφαντο!

Ρε παιδιά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει κάθε τόσο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο αγοράζω κι από ένα ζευγάρι μαύρα γάντια. Ο λόγος είναι απλός: τα χάνω! Χάνω μόνο τα μαύρα. Τα χρωματιστά –ένα περίεργο πράμα- είναι πάντα σετ ασορτί με τα καπελάκια και τα κασκόλ. Είναι που χτυπάνε και στο μάτι θα μου πεις. Τα μαύρα όμως, λες κι είναι αόρατα! Τα ξεχνάω σε ταξί, σε σπίτια, σε μαγαζιά, σε λεωφορεία, σε μπαράκια, τώρα μου πέφτουν και στο δρόμο. Ε άι σιχτίρ δηλαδή, ένα σωρό λεφτά έχω δώσει! Μέχρι που σκέφτηκα να τους περάσω κουδουνάκια να τ΄ακούω. Ή να τους ράψω κορδονάκι και να τα κρεμάσω απ’ το λαιμό. Και χειροπέδες στην ανάγκη, ό,τι να ‘ναι φτάνει να μην τα ξαναχάσω, γιατί έχει καταντήσει σπαστικό.

Κι εκεί που έχει χαλάσει η διάθεσή μου τελείως και σκέφτομαι ότι Σάββατο πουρνό πουρνό πρέπει να τρέχω στα μαγαζιά για γάντια, έχω ήδη φτάσει στο σημείο που παρκάρω συνήθως. Και τι βλέπω; Κάτι μαύρο και μικρό στην άκρη του δρόμου. «Τα μάτια μου κάνουν πουλάκια» σκέφτομαι. Κάπου είχα διαβάσει πως «η εναγώνιος προσδοκία προκαλεί παραισθήσεις» Κι όμως είναι εκεί! Ένα μικρό χνουδωτό μοχέρ γαντάκι, με περίμενε υπομονετικά από τη Δευτέρα πεσμένο μεταξύ δρόμου και πεζοδρομίου μεγάτο σκόνη. Σας λέω έχω τρελαθεί από τη χαρά. Το μαζεύω σα χτυπημένο ζωάκι, το τινάζω προσεχτικά και το βάζω στην τσάντα. «Σώπα» του λέω «σε περιμένει το ταίρι σου στο σπίτι κι ας ξεστράτισες»

Πείτε με χαζή, πείτε μικρή κι ανοήτη...
πείτε με ό,τι θέτε.
Εγώ ακόμα χαμογελάω!