Η nosy ιππεύει

Photo by bellesaria

Την περασμένη Κυριακή επισκεφτήκαμε μια φάρμα με άλογα (πάλι!) Μας έχει πάρει τ’ αυτιά εδώ και κάτι μήνες ο άντρας μιας φίλης που είναι τρελαμένος με την ιππασία και ψάχνει παρέα να πάει. Και καλά αυτός έχει τη λόξα του, εμείς τι φταίμε; Από πέρσι το χειμώνα μας πιλατεύει! Ε είδα κι απόειδα η καψερή, άντε λέω, ας πάμε. Πήγαμε λοιπόν στη φάρμα Ζιώγα στο Λευκοχώρι Σερρών. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη (τόσο ηλιόλουστη που βάλαμε κι αντιηλιακό) και η θερμοκρασία ανοιξιάτικη. Κοσμοσυρροή να δεις! Δεν ήξερα πως η ιππασία έχει γίνει της μόδας. Δυο τρία χρόνια πριν που είχα ξαναπάει, τρεις κι κούκος ήμασταν, αλλά θα μου πεις ήταν και χειμώνας κι είχε και χιόνια. Αυτή τη φορά όμως ήταν πατείς με πατώ σε!

Με το που φτάνουμε μας αναλαμβάνει ο Αποστόλης, ο ιδιοκτήτης της φάρμας για να μας πει τα βασικά. Την προηγούμενη φορά δεν είχα κάνει ιδιαίτερα κι έτσι δεν ήξερα ότι τα άλογα έχουν συνηθίσει να τα προσεγγίζει ο αναβάτης από αριστερά. Αλλιώς τρομάζουν – λέει- και δε σ’ εμπιστεύονται. Σκέφτεται το άλογο "αυτός δεν ξέρει, σιγά μην τον αφήσω να με καβαλήσει κιόλας". Έτσι είναι, αν το καλοσκεφτείς, εσύ θ’ άφηνες να σε καβαλήσει ο κάθε άσχετος; Όχι βέβαια! Πρέπει λοιπόν να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του αλόγου και να του δείξεις ότι εσύ είσαι το αφεντικό. Αφού λοιπόν μας είπε τα θεωρητικά ο Αποστόλης, γυρνάει προς εμένα να δει αν τα εμπέδωσα. "Ποια είσαι;" με ρωτάει. "Η nosy" του απαντώ. "Αμ δε!" μου κάνει. "Ε και ποια είμαι;" ξαναρωτώ. "Είσαι το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης!" Εδώ γελάμε. Παρακαλώ να λείπουν τα περιττά σχόλια, μου φτάνουν οι εμπαιγμοί της παρέας εκεί. Κοινώς ήθελε να πει ότι πρέπει να το πιστέψω εγώ πρώτα, αν θέλω να πείσω και το άλογο και να του επιβληθώ. (Είμαι το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης, είμαι το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης, είμαι το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης) Εντάξει το έμαθα, πάμε παρακάτω τώρα;

Το άλογο δεν πονάει αν του τραβήξεις τη χαίτη ή την ουρά. Πιανόμαστε λοιπόν από τη χαίτη του αλόγου και στηριζόμαστε για ν’ ανεβούμε στη σέλα, γιατί μόνο ο αναβολέας δε φτάνει. Δίστασα λίγο πριν το κάνω, διότι εμένα προσωπικά δε μου αρέσει να μου τραβάνε τα μαλλιά πλην ελαχίστων εξαιρέσων όπου πονάει αλλά μ’ αρέσει, αλλά κι εκεί ακόμα έχει να κάνει με τον... "αναβάτη". Όμως η Ντόλυ ήξερε ότι δεν είχα σκοπό να την πονέσω, αλλά απλώς να την καβαλήσω κι ευτυχώς ήταν υπομονετική.

Κι έτσι ξεκινήσαμε μια ωραία διαδρομή πάνω στο λόφο με πολύ όμορφη θέα σε αρκετά σημεία. Η βόλτα κράτησε καμιά ώρα περίπου, κάπου κάπου τ΄αλογάκια σταματούσαν να μασουλήσουν λίγο χορτάρι και εμείς κάναμε χαβαλέ και βγάζαμε φωτογραφίες. Σε σημεία που το έδαφος ήταν αρκετά ομαλό, δοκιμάσαμε και καλπασμό μετά από τις υποδείξεις και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Φωτεινής, της γυναίκας του Αποστόλη, πράγμα που μου άφησε πόνους στα γόνατα για μια ολόκληρη βδομάδα λόγω των κραδασμών. Το πιάσιμο στους γλουτιαίους και στους προσαγωγούς δεν το συζητώ, είναι μια άλλη μεγάλη πονεμένη ιστορία. (Πονάν ωρέ τα παληκάρια;) Για μια ολόκληρη βδομάδα όταν πήγαινα να καθήσω ή να σηκωθώ, καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που ήθελα να το παίξω αμαζόνα. "No pain" που έλεγε κι ο Ράμπο κι έσφιγγα τα δόντια, αλλά είχα μια φάτσα σαν να ήμουν δυσκοίλια - και λίγα λέω.

Πάντως η επαφή με τ’ αλογάκια λένε πως είναι ψυχοθεραπευτική. Πολλά παιδάκια έδειχναν να έχουν μεγάλη εξοικείωση με τα ζώα, πράγμα μάλλον περίεργο αν σκεφτείς ότι είναι παιδιά της πόλης. Είδαμε και χήνες κι ένα… μικρό γουρουνάκι. Μετά, για να κλείσει όμορφα η μέρα, ντερλικώσαμε σε παραδοσιακή ταβέρνα της περιοχής με πολύ καλό βαρελίσιο κόκκινο κρασί. Φωτογραφίες πάνω στ’ άλογα δε σας βάζω για να μη με ρωτάτε πάλι αν είμαι η κοκκινομάλλα ή η ξανθιά. Neeeeeigh!

Update: Δείτε ένα πολύ ωραίο βιντεάκι από το Αγρόκτημα Ζιώγα