Mister Perfect

Ο Α. ήταν ένα ακόμα κεφάλαιο της ζωής της.
Σύντομο αλλά δυνατό.
Από κάθε άποψη.
Πλην μίας...

Ο Α ήξερε να φλερτάρει. Ήξερε να την κάνει να αισθάνεται όμορφα. Είχε έναν απίστευτο αέρα κοσμογυρισμένου ανθρώπου, φαινόταν έξυπνος και καλλιεργημένος. Μαιτρ της κουζίνας και γνώστης καλών κρασιών, την πήγαινε στα καλύτερα εστιατόρια και δεν την άφηνε να πληρώσει ποτέ. Επαγγελματικά καταξιωμένος, με πολύ καλό εισόδημα, νεοαποκτηθείσα μονοκατοικία σε σικ προάστειο, καβαλούσε μηχανή μεγάλου κυβισμού και ήταν loner.

Τον συναντούσε μεσημέρια Παρασκευής στο κέντρο μετά τη δουλειά. Ξεκινούσανε με τεκίλες, συνεχίζανε με ουζάκια σε κοντινά μεζεδοπωλεία και μετά την άφηνε να φύγει σφραγίζοντας τη συνάντηση μ’ ένα φιλί. Εκείνη ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του. Είχε κάτι πάνω του που τη γοήτευε, χωρίς να μπορεί να το προσδιορίσει. Για τα 40 του χρόνια κρατιόταν ασυνήθιστα καλά. Λιπόσαρκος και ψηλός, με ελάχιστα λευκά μαλλιά, θλιμμένο βλέμμα και νεανικό ντύσιμο. Χαμογελούσε σπάνια, αλλά όταν το έκανε, φώτιζε το πρόσωπό του. Από τότε που του το είπε, εκείνος το έκανε πιο συχνά. Της έλεγε πόσο όμορφη και σέξυ είναι και πόσο του άρεσε που ήταν μικροκαμωμένη. Εκείνος είχε πολύ όμορφα χέρια.

Θυμάται το πρώτο της βράδυ μαζί του. Μετά από 5 τεκίλες έκαστος, ανέβηκαν στα Κάστρα να θαυμάσουν τη θέα για να καταλήξουν λίγη ώρα μετά σε κοντινό διαμέρισμα. Πολύ κουρασμένη για να επιστρέψει σπίτι της οδηγώντας πιωμένη, φόρεσε το δικό του μακό και ξάπλωσε στον καναπέ. Ήρθε δίπλα της, την πήρε αγκαλιά κι εκείνη του ζήτησε να της πει ένα παραμύθι. Δεν τα κατάφερνε στα παραμύθια κι ας διάβαζε στο γιο του εικονογραφημένα... Δεν κάνανε έρωτα εκείνο το βράδυ. Μείνανε ξαπλωμένοι ως το πρωί αγκαλιά, εκείνη αποκοιμήθηκε αμέσως, μα ξυπνούσε σε κάθε θόρυβο της νύχτας που εισέβαλε στο δωμάτιο απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Εκείνος άκουγε την ανάσα της και της χάιδευε τα μαλλιά.

Τον σκεφτόταν συνέχεια από τότε. Ακολούθησαν μερικές Παρασκευές ακόμα και κάποια ελάχιστα βράδια καθημερινής, όταν προφανώς η γυναίκα του έλειπε. Της είχε πει πως ήταν σε διάσταση, όμως δεν τον πίστεψε ποτέ. Δεν ήθελε κάτι περισσότερο απ’ αυτόν, το ένιωθε εξάλλου πως ήταν μια αδιέξοδη σχέση. Όμως τον ήθελε πολύ και δεν είχαν καν ολοκληρώσει. Τη μέρα που πήγε σπίτι της τον υποδέχτηκε ξυπόλυτη μ’ ένα μαύρο φανελάκι κι ένα μικροσκοπικό τζην φουστάκι. Άνοιξε κρασί και του μαγείρεψε. Δεν ξέρει αν ήταν το κρασί ή τα φιλιά του που τη μέθυσαν, όμως κανείς δεν φιλούσε καλύτερα. Λες κι ήξερε κάθε ευαίσθητη πτυχή των χειλιών της και μπορούσε να ξυπνάει μέσα της ό,τι κοιμόταν ως τότε. Σαν έμεινε γυμνή, τον τράβηξε απ’ το χέρι και τον οδήγησε στο κρεβάτι. Προς μεγάλη της απογοήτευση, λίγα λεπτά αργότερα εκείνος τραβήχτηκε σαν να τον χτύπησε ρεύμα. Ντύθηκε βιαστικά κι έφυγε αφήνοντάς την σύξυλη ν’ απορεί...

Ακολούθησαν άλλες δυο αποτυχημένες προσπάθειες, που τη γέμισαν ερωτηματικά, μιας κι εκείνος δεν είχε διάθεση να το συζητήσει. Κλεινόταν όλο και περισσότερο κι έφευγε σαν τον κλέφτη, αφήνοντάς της μόνο ένα φιλί και μια υπόσχεση για την επόμενη φορά. Η επόμενη φορά ήταν όμως κι η τελευταία. Της χρέωσε την ανικανότητά του με τρόπο άσχημο και βαρύ. Άνανδρος!

Φεύγοντας άφησε πίσω της επίτηδες ένα hair stick
κι ευχήθηκε να το βρει η γυναίκα του.

* Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η φωτό ανήκει σ' ένα φίλο.