I-blog

Photo by sprinkleofsnow

«΄Οταν φτάσεις έστω μια φορά ν΄αγγίξεις τ΄αστέρια, δεν συμβιβάζεσαι ξανά με τίποτα γήινο... Μετά έρχεται ο συμβιβασμός χωρίς να τον πάρεις χαμπάρι και καταλήγεις να έχεις ανάγκη να εκφράσεις αυτό που συμβαίνει. Με το μπλογκ ανατρέπεται ένα genre... Υποτίθεται ότι χρησιμοποιούμε ένα κειμενικό είδος προσωπικής εξομολόγησης, το οποίο εκθέτουμε δήθεν ασυναίσθητα σε κοινή θέα. Μ΄αρέσει!...»

Τάδε έφη Μαίανδρος



Πάνω που σκεφτόμουν ότι δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα, έπεσα πάνω σ’ αυτό. Τις περισσότερες φορές κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο κι έχω τόσες εικόνες και συναισθήματα που γίνονται εύκολα λέξεις. Όχι πως αν δεν γίνουν, θα χαθούν... Όμως νομίζω πως ήταν κρίμα που τόσα χρόνια δεν είχαν βρει διέξοδο και μένανε κλειδαμπαρωμένα μέσα μου. «Κείμενα προσωπικής εξομολόγησης εντέχνως εκτεθειμένα σε κοινή θέα» Ναι, αυτό είναι το blogging για μένα τελικά.

Υπήρξε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών που βομβαρδιζόμουν καθημερινά από συναισθήματα. Κι έγραφα, έγραφα, έγραφα συνεχώς. Λες και αν δεν τα κατέγραφα θα έσκαγαν μέσα μου και θα γινόμουν χίλια κομμάτια. Νάρκη κι αυτανάφλεξη μαζί. Πυροτέχνημα με πολύ κρότο. Φως και χρώμα. Και ήχος... Πάντα η μουσική.

Πάνε όμως λίγες μέρες που λες και άδειασα ξαφνικά και δεν έχω τίποτα πια να πω. Ήρθε λες η μέρα που φοβόμουν. Που δε μου βγαίνουν οι λέξεις, που δεν ταιριάζουν τα λόγια. Κι οι εικόνες συγκεχυμένες κι αυτές στο μυαλό. Να μην βγάζουν νόημα, μόνο να με βασανίζουν. Και τα τραγούδια μου κάκιωσαν κι αυτά. Δε με κάνουν πια να κλαίω. Είναι κι η κούραση που βγαίνει πάνω μου και με βαραίνει. Έχει παλιώσει το κορμί απ’ τις διαδρομές. Ούτε όνειρα δε βλέπω πια.

Ίσως να φταίει που δεν αγαπώ κανέναν, που τα σημάδια έσβησαν και δεν πονάω τόσο όταν τα σκέφτομαι. Είναι που όσες φορές με ταξίδεψε η άσφαλτος δε με ‘φερε τελικά σε σένα, παρά μονάχα σ’ ένα πληκτρολόγιο μπροστά για να σου γράφω. Κι έτσι σιγά σιγά σε ξέχασα. Κι είπα να σταματήσω. Μέχρις ότου να βρεθεί ερέθισμα ικανό να με βάλει πάλι μπρος, να μου ανάψει φυτίλια και να με κάψει. Να ξανανοίξει το κόκκινο βιβλίο των σκέψεων, των λυγμών, των στεναγμών και των φιλιών. Ελπίζω να ‘ναι σύντομα...

Έξω κάνει κρύο.