Τα εργένικα βράδια

Photo by monstermagnet

Χαμογελάω με τη χαρά που προκαλεί το αλκοόλ όταν ρέει άφθονο στις φλέβες μου. Κάθομαι τα βράδια και γράφω, το προτιμώ από την τηλεόραση ξέρεις. Δεν είμαι μόνη. Είναι πάντα κάποιος εδώ να μου κρατά συντροφιά. Δεν είναι πως δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Όπως κι εγώ, έτσι κι αυτός, είναι αυτό που έχουμε ανάγκη, που μας ηρεμεί στο τέλος της ημέρας, να πούμε δυο κουβέντες, κάτι να γελάσουμε.

Το μυαλό μου παίρνει πιο εύκολα στροφές όταν πίνω, τα δάχτυλα δεν κάνουν τυπογραφικά στο πληκτρολόγιο, και τα λόγια βγαίνουν πιο καθαρά, πιο ντόμπρα, πιο αφιλτράριστα. Συχνά δε χρειάζεται καν να μιλάμε.

Όχι, δεν είμαι μοναχικός τύπος, θα σε μπερδέψω σαν με γνωρίσεις από κοντά. Απλά αλλάζω μέρα με τη μέρα, κάθε χειμώνας με βρίσκει και κάπως αλλιώς, η ρουτίνα μου ποτέ δεν ήταν η ίδια, τι ειρωνία...

Αναλώνομαι σε πράγματα ασήμαντα για τους περισσότερους ίσως, μα πολύ σημαντικά για την ψυχική μου γαλήνη. Οι τέσσερις τοίχοι αυτού του γραφείου με περικλείουν σαν κουκούλι κάθε νύχτα, δε θέλω να βγω, δε θέλω να γίνω πεταλούδα. Ξέρω πως τελικά πάλι το φως θα με τραβήξει και θα καώ. Καλύτερα μέσα λοιπόν.

Εφτά ζωές δε φτάνουν για να βάλω μυαλό; Ως πότε;