Γκρι


Photo by nude





Γκρίζα έξω η μέρα, μελαγχολική, σαν να πήρες ένα κουβά με γκρι και κατάβρεξες τα πάντα. Να μου θυμίζει μέρες σκοτεινές μιας άλλης πόλης, μόνο που το γκρι το κουβαλάμε μέσα μας ακόμα και την πιο ηλιόλουστη μέρα. Δε θα ‘θελα να ‘μουν κάπου αλλού, μα κι εδώ δε θέλω να ‘μαι. Το ‘χεις νιώσει αυτό ποτέ; Σαν να σε σφίγγουν τα ντουβάρια... Μα τα σέρνεις πίσω σου βαριά, όπου κι αν πας, εκείνα δε σ’ αφήνουν. Σα συμπληγάδες παραμονεύουν να σε κλείσουν κι εσύ τραβάς κουπί κόντρα στο ρεύμα, ως πότε; Κάποτε κουράζεσαι, μουδιάζουνε τα χέρια από τον πόνο και βουλιάζεις.


Κολάω τη μύτη μου στην υγρασία που θόλωσε το τζάμι και γράφω με τη γλώσσα. Δε διαβάζεται, μα ξέρω τι σημαίνει. «Η ψύχρα φτάνει μέχρι την ψυχή μου». Κι είναι κι αυτές οι μουσικές που με τα νύχια τους σου ξύνουν το κεφάλι λες και να χαράξουν θέλουν τα πιο μύχια του μυαλού σου. Στον ύπνο μου γκρίζο είδα πάλι απόψε, μ’ ένα πέπλο βαρύ με τύλιγες να μη μ’ αφήνεις ν’ ανασάνω. Κι έσκιζα με τα χέρια την κουρτίνα, μα εκείνη πάλι υφαίνονταν πιο πυκνή κάθε φορά να με σκεπάζει. Πνίγηκα... Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν το φως στην επιφάνεια. Με πήρες ύστερα νεκρή στην αγκαλιά σου, τα πόδια μου να σέρνονται και το κεφάλι άψυχο να κρέμεται στο πλάι. Μα εσύ απ’ τη μέση με κρατούσες και με χόρευες τανγκό.




12 σχόλια:

Erwtas Stomaxhs είπε...

Επιτέλους τώρα ξέρω πότε ποστάρεις ;-)

cool!

homelessMontresor είπε...

Σε βλέπω να γυρνάς καμιά gothic movie εσένα... :-)

Meli Melo είπε...

ναι έτσι ακριβώς νοιώθω κι εγώ 3 μέρες τώρα...κι η μουσική που διάλεξες: υπεεεεεεεεεεροχη...

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες υγρές μέρες χρειάζονται πολύ κουράγιο στην υπερβόρεια...

αλλά κσι το γκρί σε μαύρο φόντο...ψαχνω φώτα ομίχλης μιλάμε!

zouri1 είπε...

συγνωμη,μαυρο φοντο,μικρα γραμματα.Δεν τα καταφερνω λογω ηλικιας.

H.Constantinos είπε...

To the point...
Στο τέλος μόνο λίγο ανατρίχιασα... Είσαι πολύ παραστατική.

Alkyoni είπε...

σήμερα δεν έχει λιγότερο γκρι όμως;;

elena είπε...

ΑΝΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!

imposter είπε...

Μερικές φορές ζωγραφίζεις ΝΝ, εξαιρετικό post. Εκπληκτικά περιγραφική κι εμπνευσμένη βρίσκω την ατάκα: “Σα να σε σφίγγουν τα ντουβάρια...”

Η τελευταία παράγραφος επίσης εμπνευσμένη. Αν δεν σε γνώριζα θα έλεγα ότι έχεις επηρεαστεί από βιβλία του Γιώργου Χειμωνά τον οποίο είχα τη μοναδική τύχη να συναντήσω για 2 εξάμηνα στο Πάντειο. Σε μια από τις δικές του εμπνευσμένες ατάκες ο χαρισματικός αυτός άνθρωπος είχε γράψει: “To φως θα μας καταλύσει”. Με την ευκαιρία έκανα μια σύντομη αναζήτηση στα ελληνικά blogs και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι έχουν γράψει για αυτόν αρκετοί bloggers.

Νομίζω ότι η γραφή σου αρχίζει κι αποκτά έντονα ποιητικά στοιχεία, και το θεωρώ πολύ καλό αυτό για σένα. Keep up the inspired work !

nosyparker είπε...

Καμάρι μου, σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Απ' τους άλλους αν μετράνε μια, από σένα μετράνε δέκα. Δε μου αξίζουν όμως, γιατί ούτε Χειμωνά έχω διαβάσει, ούτε ποίηση γράφω.

Η πρώτη παράγραφος ήταν ό,τι ακριβώς ένιωθα την Κυριακή το πρωί και η δεύτερη ο εφιάλτης του Σαββάτου. Εγώ απλά αυτά που ένιωσα τα έκανα λέξεις. Κι είναι μεγάλη ειρωνία που έλεγα αυτό το post να είναι το προ-τελευταίο μου. Άλλη μια φορά το είχα αποφασίσει να φύγω γιατί ένιωσα πως δεν είχα άλλα να πω κι ήρθε ο Κων/νος και μου είπε πως ακόμα δεν τελείωσα. Άντε να δούμε...

Σ΄ευχαριστώ και πάλι. Μη μου φύγεις! :-)

BeBe είπε...

Me ka8hlwses giati tautisthka ;)

ANemos είπε...

Εξαιρετικά κείμενα!!! Τώρα σε ανακάλυψα και χαίρομαι που υπάρχεις!