Birthday Post

Ξορκίζοντας τη μοναξιά

Photo by KatrinaStranger

“...everything that has a beginning, has an end…”

Γι αυτό κι εγώ δεν θα τα πάρω απ’ την αρχή, αλλά απ’ το τέλος.

Σήμερα κλείνω τα 36. Δε νιώθω λύπη, δε νιώθω χαρά, δε νιώθω τίποτα. Ξύπνησα μουδιασμένη και δεν ήθελα καν να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, ήθελα μόνο να γινόταν να γυρνούσα 10 χρόνια πίσω και να πάρω τη ζωή μου αλλιώς. Όχι πως θα ‘κανα κάτι διαφορετικό, πάντα πίστευα πως είμαστε αυτό που μας έχουν κάνει οι εμπειρίες μας. Μόνο... να κέρδιζα λίγο χρόνο ακόμα, σαν να μη μου ‘φτασαν όσα έζησα, σαν να μη στράγγιξα τη ζωή, σαν να μη ρούφηξα όλο το μεδούλι από το κόκκαλο.

Κόσμο γνώρισα πολύ, φίλους έκανα λίγους, όμως χαίρομαι όταν πλαισιώνομαι από άτομα που δείχνουν ν’ αντέχουν στο χρόνο. Λόγια που έμειναν χαραγμένα στην καρδιά, εικόνες ανεξίτηλες στη μνήμη, ταξίδια, μέρη, πρόσωπα, παιδιά... Χιλιόμετρα αμέτρητα, βήματα πολλά, άλλοτε γοργά και ανυπόμονα άλλοτε βαριά και κουρασμένα, μα πάντα κάποιος πλάι μου - κι ας ήταν ένας άλλος κάθε φορά, μου αρκούσε να μην είμαι μόνη. Κι όμως είναι δυο χρόνια τώρα που και με κόσμο νιώθω μόνη. Δεν τις αντέχω τις φλυαρίες, το ρηχό βλέμμα, το συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού, το παγωμένο χαμόγελο, τα άδεια μάτια.

100 τετραγωνικά, ένας υπολογιστής και 2 γάτες είναι ο κόσμος μου όλος. Κι οι μνήμες μου, που παλιά τις κρατούσα καλά σφαλισμένες μα που τώρα συχνά κάνουν πρεμιέρα σ’ ένα blog που διαβάζεις κι εσύ.

Απόψε πρέπει να γιορτάσω. ΠΡΕΠΕΙ! Όχι γιατί κανείς με υποχρεώνει, αλλά γιατί έχω τόσα για τα οποία πρέπει να γιορτάζω κάθε μέρα: Γιατί εργάζομαι, γιατί έχω ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου, γιατί είμαι υγιής, γιατί έχω δίπλα μου την οικογένειά μου, γιατί έχω φίλους που μ’ αγαπάνε, γιατί έχω ακόμα σώας τας φρένας, για το blog αυτό και ό,τι μου κρατά συντροφιά τα τελευταία δυο χρόνια. Για τις στιγμές τις όμορφες, τις ξένοιαστες, τις ερωτευμένες... για τους πόνους και τις απογοητεύσεις ακόμα, για το Χρόνο που στάθηκε τόσο καλός μαζί μου, για όσα πέρασαν και για όσα θα ‘ρθουν. Για τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα. Για τη nosy ρε γαμώτο!

Απόψε λοιπόν θα γιορτάσω. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.

.

Χρόνια μου πoλλά και καλά!