Διάλειμμα

Από το Lancashire με αγάπη

Photo by SomethingWicked

Γράφω μέσα από ένα μικρό café πίνοντας ζεστό κονιάκ, κοιτώντας μέσα από τη θαμπή τζαμαρία τη βροχή και το υγρό τοπίο. Χριστούγεννα μακριά απ’ το σπίτι κι όμως τόσο απρόσμενα ευχάριστα. Τόσο γλυκιά μοναξιά. Ποιος θέλει να γυρίσει πίσω; Μακάρι να ‘μενα για πάντα εδώ. Στη βρετανική εξοχή, ο καιρός είναι ιδανικός για περισυλλογή.

Το 2006 δεν ήταν κι άσχημη χρονιά. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη, θα μπορούσε όμως να ‘ναι και χειρότερη. Θυμάμαι παλιά κάποια μου είχε πει «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να πραγματοποιηθεί». Ε λοιπόν τα μισά που ευχήθηκα τα τρία προηγούμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν.

Με τα άλλα μισά τι θα κάνουμε;
Τελικά... πόσο περνάνε απ’ το χέρι μας αυτά που ευχόμαστε;
Εμείς πόσο προσπαθούμε γι αυτά; Πόσο τ’ αφήνουμε στην τύχη;
Και τι κάνουμε όταν όλα μας πάνε στραβά;

Δεν ξέρω τι περιμένω από το 2007. Μέχρι να έρθει, προσμένω μόνο ένα τρένο. Που κάποιον θα φέρει μαζί του, έστω και για λίγο και μετά θα τον πάρει πίσω εκεί απ’ όπου τον έφερε. Λίγες στάλες ευτυχίας μετρημένες στα δάχτυλα, με το σταγονόμετρο δοσμένες πάντα μην τύχει και μεθύσω. Θα διώξω τις μαύρες σκέψεις και θα σκέφτομαι θετικά. Δεν πρέπει να είμαι αχάριστη. Έχω όλα όσα κάποιοι θα ήθελαν για να είναι ευτυχισμένοι. Γιατί πάντα λοιπόν ζητάμε αυτό που δεν έχουμε;